അറിയാതെ പറയാതെ 2 [ജെയ്സൻ] 159

  അങ്ങനെ ഏകദേശം രാത്രി 9:10 ആയപ്പോൾ ആനവണ്ടി തിരുവല്ലയിൽ എത്തി, എന്നാൽ KSRTC സ്റ്റാൻഡിൽ കയറാതെ ഓട്ടോ സ്റ്റാൻഡിന് സമീപം നിർത്തി, കുറെപ്പേർ ബസ് നിർത്തുന്നത് കണ്ടു സ്റ്റാൻഡിന് ഉള്ളിൽ നിന്നും ഓടി വരുന്നുണ്ട് (ചില ആനവണ്ടികൾക്ക് എത്ര നല്ല സ്റ്റാൻഡ് ഉണ്ടെങ്കിലും രാത്രി സമയത്ത് സ്റ്റാൻഡിനു അകത്തു കയറുവാൻ വല്യ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്, അതിപ്പോൾ മെയിൻ റോഡിനു സമീപമുള്ള സ്റ്റാൻഡ് ആയാലും, അതിനു എന്താണ് കാര്യമെന്നു ഇന്നും അജ്ഞമാണ്. ചില ബസുകൾ കയറും ചിലത് കയറില്ല, അതുകൊണ്ടു പൊതുജനങ്ങൾ ഓരോ ബസ്സ് വരുമ്പോഴും ഓട്ടത്തിൽ തന്നെ, മിക്കപ്പോഴും ബസ്സ് കിട്ടാറുമില്ല). ബസ്‌ നിർത്തിയ ശേഷം, ബാഗുമെടുത്ത് ഞാൻ ബസിൽ നിന്നുമിറങ്ങി പിതാശ്രീയെ ചുറ്റും നോക്കി, കാണാത്തത് കൊണ്ടു ഫോൺ എടുത്തു വിളിച്ചു,
ആദ്യത്തെ ബെല്ലിൽ തന്നെ ഫോൺ എടുത്തു;
“അപ്പാ എവിടാ? ഞാൻ സ്റ്റാൻഡിൽ ഇറങ്ങി ”

“എത്തിയോ? ദാ ഇപ്പൊ വരാം, അടുത്തുണ്ട്”

“ശരി”

കുറച്ചുകഴിഞ്ഞിട്ടും ആളെ കാണുന്നില്ല.
റോഡിന്റെ മറുവശത്ത് ഹെൽമെറ്റ് വെച്ച ഒരു പ്രായമായ മനുഷ്യൻ ബൈക്കിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട്, എന്റെ ഭാഗത്തേക്കു നോക്കി കൈ കാട്ടി വിളിക്കുന്നുണ്ട്. ഞാൻ കരുതി വേറെ ആരെയെങ്കിലും ആയിരിക്കും എന്ന്, അൽപ്പം കഴിഞ്ഞു അദ്ദേഹം ബൈക്കിൽ നിന്നുമിറങ്ങി ഹെൽമെറ്റ് മാറ്റിക്കൊണ്ട് എന്നെ വിളിച്ചു.

എനിക്ക് അതു വിശ്വസിക്കാനായില്ല..ഉള്ളം കലങ്ങി  ഒരു ഞെട്ടലോടെ ഞാൻ ഉരുവിട്ടു “അപ്പൻ” ആ സമയം എന്റെ മിഴികൾ ഈറനണിഞ്ഞു….

പാവം ഒരുപാടു ക്ഷീണിച്ചു, വല്ലാതെ ആയി. ഫോണിൽ വിളിക്കുമ്പോൾ അമ്മ പറയും അപ്പൻ ഒത്തിരി ക്ഷീണിച്ചു എന്നു, എന്നാലും എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാൻ പറ്റാത്ത പോലെ ക്ഷീണിക്കും എന്നു ഞാൻ സ്വപ്‍നത്തിൽ പോലും വിചാരിച്ചില്ല.