🙍കൃഷ്ണവേണി 🙍
Author :Nandha Nandhitha

“എന്നേ… എന്നേ ഒന്നും ചെയ്യല്ലേ അനിലേട്ടാ… പ്ലീസ്… എന്നേ വെറുതെ വിട്ടേക്ക് പ്ലീസ്‌…”

അവൾ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് അയാൾക്ക് നേരെ കൈകൂപ്പി…

“ഹേയ്…ഞാൻ… ഞാൻ നിന്നെ ഒന്നും ചെയ്യില്ലടാ… ഒന്നും ചെയ്യില്ല… പക്ഷെ…എനിക്ക്… എനിക്ക് നിന്നെ വേണം… ഈ ഒരു നിമിഷത്തേക്കല്ല… ഈ ജീവിതകാലം മുഴുവനും…!!പറ…ഒരു വട്ടം…ഒരു വട്ടം പറയ്… എന്നേ ഇഷ്ടാണെന്ന്… ന്നെ വിവാഹം ചെയ്യാൻ സമ്മതം ആന്നെന്നു പറ…”

അയാൾ അവളെ നോക്കി കെഞ്ചി…

“കള്ള് കുടിച്ചു, ഭ്രാന്ത് കാട്ടാതെ… എന്നേ വിട് അനിലേട്ടാ… എനിക്ക് പോകണം… വാതിൽ തുറക്ക്…”

“മോളെ… വേണി… ഞൻ പറയണത് ഒന്ന് കേൾക്ക്… നീ… നീ എന്റെ ജീവനാ… ”

“അനിലേട്ടാ നിക്ക് പേടിയാ…
അനിലേട്ടനെ ഇങ്ങനെ കാണാൻ എനിക്ക് പേടിയാ…..”

അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് നിലത്തേക്ക് ഊർന്നു വീണു….

“ഞാനൊന്നും ചെയ്തില്ലല്ലോ എന്റെ വേണി…!!! എനിക്ക് നിന്നെ ഇഷ്ടമാണ്….
വെറുമൊരു ഇഷ്ടമല്ലെടി നീയില്ലാതെ ജീവിക്കാൻ പറ്റാത്തൊരവസ്ഥ…
നീയില്ലെങ്കിൽ ന്റെ ജീവൻ പോകുമെന്നൊരു ഭയം….
വീട്ടിൽ കല്യാണമൊക്കെ ആലോചിക്കുവല്ലേ… ഇനിയും നിന്നോടിതൊക്കെ പറഞ്ഞില്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് നിന്നെ നഷ്ടപ്പെട്ടാലോ എന്നൊരു പേടി….

ന്റെ ഓർമകൾ തുടങ്ങുന്ന കാലംമുതൽ നീയും ഉണ്ടായിരുന്നു കൂടെ…

ആ വിരലിൽ ന്റെ കൈ വിരലുകൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു നടന്നു തുടങ്ങിയതല്ലേ നമ്മൾ…..
ഒരു മിഠായി കിട്ടിയാൽ പോലും നിനക്ക് തരാതെ ഞാൻ കഴിച്ചിട്ടുണ്ടോ…
ഞാനില്ലാത്തൊരു ദിവസം നിനക്ക് ഉണ്ടായിട്ടുണ്ടോ….

പക്ഷെ അതൊക്കെ വിട്ട് വീട്ടുകാർ പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച ഒരാളോടൊപ്പം നീ പോകുന്ന കാണാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല വേണി….

കരഞ്ഞുകൊണ്ടവൻ അവളുടെ ചാരെയിരുന്നു….