✝️ The NUN ✝️ (അപ്പു) 214

പുതിയ ഓർഫനേജിലെ ചില തണുത്ത രാത്രികളിലെ ഇളം കാറ്റിനോപ്പം “മോനെ…!!” എന്നൊരു വിളി അവൻ കേട്ടുതുടങ്ങി… ചിലരാത്രികളിൽ താരാട്ടുപാട്ടുകളോളം നേർത്ത ഇമ്പമുള്ള പാട്ടുകൾ പോലും അവൻ കേട്ടു…. അപ്പോഴെല്ലാം അവൻ തലയിണ കൊണ്ട് ചെവിപൊത്തി കണ്ണടച്ച് കിടന്നു…. പക്ഷെ ഉറക്കത്തിലും അവന് രക്ഷയുണ്ടായില്ല… അമ്മ ഉറക്കത്തിൽ വരുന്നു… അവനെ കൊഞ്ചിക്കുന്നു.. ഓമനിക്കുന്നു.. അവൻ കൊതിയോടെ ഒരു കൊച്ചുകുഞ്ഞായി അവരുടെ കാലിൽ കിടക്കും … അമ്മ അവന്റെ തലയിൽ തലോടും..

പക്ഷെ പെട്ടന്ന് ആ കാലുകൾക്ക് തണുപ്പ് വരും… അതെല്ലാം ജീർണ്ണിച്ച് അഴുത്ത് ദുർഗന്ധം വരും… മുകളിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ സുന്ദരമായ അമ്മയുടെ മുഖത്തിന് പകരം കഴുത്തൊടിഞ്ഞ വികൃതമായ ഒരു രൂപം അവനെനോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും… അവൻ ഞെട്ടി എഴുന്നേൽക്കും… പല രാത്രികളിലും ഇത് തുടർന്നു.. അവനിത് ആരോടെങ്കിലും പറയണമെന്നുണ്ടായിരുന്നു…. പക്ഷെ ആ അവസ്ഥ മൂലം ചിലപ്പോൾ അവിടെ നിന്ന് കൂടെയുള്ളവരെയെല്ലാം വിട്ടുപോവണ്ടിവരുമോ എന്നവൻ ഭയന്നു…. അതുകൊണ്ട് അവൻ ആരോടും പറഞ്ഞില്ല….

അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരുദിവസം ഓർഫണേജിലെ കുട്ടികളും സിസ്റ്റേഴ്സും കൂടി അടുത്തുള്ള പള്ളിയും അതിന് പുറകിലുള്ള സ്ഥലങ്ങളും വൃത്തിയാക്കാൻ ഇറങ്ങി… മാസത്തിൽ ഒരിക്കൽ അങ്ങനെയൊരു ജോലി ഉള്ളതാണ്… കുട്ടികൾക്കെല്ലാം അത് ചെയ്യാനും ഉത്സാഹമാണ്.. കാരണം അന്ന് വൈകിട്ട് വികാരിയച്ചന്റെ വക എന്തെങ്കിലും സ്പെഷ്യൽ ഭക്ഷണം ഉറപ്പാണ്…

പള്ളിയോട് ചേർന്നാണ് ഓർഫണേജും കന്യാസ്ത്രീമഠവും പള്ളിസെമിത്തേരിയും… പള്ളിയുടെ കൂട്ടത്തിൽ ഒരുവശം കാടുകയറിക്കിടക്കുന്ന സെമിത്തേരിയും വൃത്തിയാക്കാം എന്ന് കരുതി ഒരു സിസ്റ്ററും അഞ്ച് കുട്ടികളും അങ്ങോട്ട് കയറി… ആക്കൂട്ടത്തിൽ അലനും ഉണ്ടായിരുന്നു… കാട് പിടിച്ച് കിടന്ന പഴയ ചില കല്ലറകളും മണ്ണും പൊടിയും മാത്രമായി കിടന്നവയും അവർ വൃത്തിയാക്കി… അലനും അതെല്ലാം ആസ്വദിച്ചു… ചിന്തകളെ അകറ്റാൻ കിട്ടുന്ന ജോലികളെല്ലാം അവൻ ചെയ്തിരുന്നു..