സഹോദരൻ [വിച്ചൂസ്] 86

“അങ്ങനെ ഇനി എന്തൊക്കെ… സംഭവിച്ചാലും.. നീ നിന്റെ കൂടപ്പിറപ്പിനെ കൈ വിടരുത്…”

ഞാൻ അമ്മക്ക് വാക്ക് കൊടുത്തു…പിന്നെ അങ്ങോട്ടു പ്രാർത്ഥനയുടെ നാളുകൾ ആയിരുന്നു… അമ്മയെ ലേബർ റൂമിലേക്ക് മാറ്റിയ… ദിവസം… അന്ന് ഞാൻ വിളിക്കാതെ ദൈവങ്ങൾ ഇല്ല… ഒടുവിൽ… മാലാഖ… കൊണ്ട് വന്നു… ഒരു വെള്ള തുണിയിൽ പൊതിഞ്ഞു എന്റെ അനിയനെ… അഹ് സന്തോഷത്തിലും

ഞാൻ അമ്മയെ അന്വേഷിച്ചു… അമ്മക്ക് കൊഴപ്പമില്ലെന്നു അറിഞ്ഞു….

പിന്നെ അങ്ങോട്ടു സന്തോഷത്തിന്റെ നാളുകൾ ആയിരുന്നു…അവനു ഞാൻ തന്നെ പേര് കണ്ടു പിടിച്ചു… അച്ചു…ഇടക്കൊക്കെ…അവൻ കരയുമ്പോൾ ഞാൻ ചെന്ന് എടുക്കാൻ തുടങ്ങി.. ഞാൻ എടുക്കുമ്പോൾ അവൻ കരച്ചിൽ നിർത്തും… പക്ഷേ അച്ഛനും അമ്മയും അവന്റെ കരച്ചിൽ നിർത്താൻ പാടുപെടുമായിരുന്നു…

എനിക്ക് ഒരുപാട് മാറ്റങ്ങൾ വന്നത് അവൻ ജനിച്ചതിനു ശേഷമാണു….അതുവരെ നാട്ടിൽ നിന്നും ദൂരെ ഏതെങ്കിലും കോളേജിൽ പോയി പഠിക്കണമെന്നു… വിചാരിച്ചു ഇരുന്ന ഞാൻ പിന്നെ ദൂരെ എങ്ങും പോയില്ല… സമയത്തിന് വീട്ടിൽ വരാൻ തുടങ്ങി… എപ്പോഴും അവന്റെ ഒപ്പം… തന്നെ ചിലവഴിക്കാൻ തുടങ്ങി..

പക്ഷേ എല്ലാത്തിനും ഒരു മറുവശം ഉണ്ടാലോ അതുപോലെ ഞങ്ങളുടെ സന്തോഷത്തിനു… മറുവശമായി ഒരു സങ്കടം ഉണ്ടായിരുന്നു… ഞങ്ങളുടെ അച്ചു…അവനു ബുദ്ധി വളർച്ച… കുറവായിരുന്നു അവനു രണ്ടു വയസ്സ് ആയപ്പോൾ ആണ് അത് തിരിച്ചറിഞ്ഞത്…ജനിച്ചപ്പോൾ ഉള്ള തകരായിരുന്നു…

എങ്കിലും ഞങ്ങൾ അവനെ സ്നേഹിച്ചു… പക്ഷേ പലരും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും… അവനെ പൊട്ടൻ എന്ന് വിളിക്കുമ്പോൾ പറയാൻ എനിക്ക് ഒരു മറുപടി ഉണ്ടായിരുന്നു

“അവൻ പൊട്ടൻ അല്ല… എന്റെ അനിയൻ ബാക്കി ഉള്ള കുട്ടികളെ പോലെ അല്ല അവൻ സ്പെഷ്യൽ ആണ് ”

അതെ എന്റെ അച്ചു.. സ്പെഷ്യൽ ആണ്.. അവനു ആറു വയസുള്ളപ്പോൾ ആണ് എന്നെ ആദ്യമായി അവൻ ഏട്ടന്ന് വിളിച്ചത്… ഞാൻ ഒരുപാട് കേൾക്കാൻ ആഗ്രഹിച്ച വാക്കുകൾ…

എന്റെ പഠിത്തമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു… ഞാൻ നാട്ടിൽ ഒരിടത്തു തന്നെ ജോലിക്കു പോകാൻ തുടങ്ങി… പുറത്തേക്കു പോകാൻ അവസരം ഉണ്ടായിരുന്നു എങ്കിലും… ഞാൻ പോയില്ല എനിക്ക് അച്ചുവിനെ പിരിഞ്ഞു ഇരിക്കാൻ പറ്റില്ലായിരുന്നു ….