വസന്തം പോയതറിയാതെ -11 [ദാസൻ] 620

ആന്റിയോടൊപ്പം വീട്ടിലേക്ക് പുറപ്പെടുമ്പോൾ മനസ്സ് വിങ്ങുകയായിരുന്നു, എത്രയും പെട്ടെന്ന് അച്ഛനോട് കരഞ്ഞ് മാപ്പ് അപേക്ഷിക്കണം. ആ കാലിൽ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് കരയണം, കരഞ്ഞ് ആ പാദങ്ങൾ കണ്ണുനീർ കൊണ്ട് കഴുകണം. ആന്റി ഒരു വിധം സ്പീഡിലാണ് വണ്ടി ഓടിച്ചിരുന്നതെങ്കിലും, സ്പീഡ് പോരാ എന്നുള്ള തോന്നലാണ് എനിക്കുണ്ടായത്. വണ്ടി കോമ്പൗണ്ടിന് അകത്തു കടന്നപ്പോൾ ഷിബു അങ്കിളിന്റെ വണ്ടി കണ്ടില്ല. ഏതായാലും ആരും ഇല്ലാതിരിക്കുന്നതാണ് നല്ലത്, എന്റെ അച്ഛനോട് സൗകര്യംപോലെ സംസാരിക്കാമല്ലോ. ഞാൻ കുഞ്ഞായിരിക്കുന്ന സമയം അച്ഛനെ, ആരും സ്നേഹിക്കുന്നതും അച്ഛൻ ആരെയെങ്കിലും സ്നേഹിക്കുന്നതും എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ലായിരുന്നു. അമ്മപോലും അച്ഛനെ സ്നേഹിക്കുന്നത് എനിക്ക് സഹിക്കില്ലായിരുന്നു. പലപ്പോഴും അതിനുവേണ്ടി ഞാൻ ബഹളം വച്ചിട്ടുണ്ട് കരഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് അച്ഛൻ എനിക്കുവേണ്ടി എല്ലാം ത്യജിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആസ്ഥാനത്ത് ഞാനോ എല്ലാം മനസ്സിലാക്കാവുന്ന കണ്ടീഷൻ ആയപ്പോൾ ഏറ്റവും വെറുക്കപ്പെട്ട വ്യക്തിയാക്കി. അപ്പോഴും അച്ഛൻ എന്നോട് മുഖം കറുത്ത് ഒരു വാക്കുപോലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല, കുറ്റപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല. ആ പാപക്കറകൾ എല്ലാം ഇന്നത്തോടെ കണ്ണുനീർ കൊണ്ട് കഴുകി കളയണം. പക്ഷേ, വീട്ടിലുള്ളവരുടെ സംസാരത്തിൽ നിന്നും അച്ഛൻ രാജ്യം വിട്ടു പോയെന്നും ആറുമാസം വരെ കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരുമെന്നും അറിഞ്ഞതോടെ എനിക്ക് താങ്ങാവുന്നതിലും അപ്പുറമായിരുന്നു വിഷമം.