മീനാക്ഷി കല്യാണം – 3 [നരഭോജി] 734

കഷ്ടകാലം എന്റെ ഉച്ചിയിൽ കസേരയിട്ട് ഇരിക്കാണല്ലോ ദൈവമേ. തിരിച്ചു പോകാൻ എഴുന്നേറ്റപ്പോൾ, കാറ്റിൽ അവസാന മുറിയുടെ ജനൽ ഇളകിയെന്നു തോന്നി. വെളിച്ചം ഒന്നും ഇല്ല. എന്തായാലും പൊത്തിപിടിച്ചു കയറി, ആ മുറികൂടി നോക്കിയിട്ടു പോകാം. ഞാൻ കുനിയാതെ നടന്നു, ഇനി അങ്ങോട്ട് വെളിച്ചം ഇല്ലാത്ത ഭാഗം ആണ് മാത്രമല്ല ചുറ്റും മരങ്ങളും മറതീർത്തിട്ടുണ്ട്. യാതൊരു പ്രതീക്ഷയുമില്ലാതെ ചെന്ന് എത്തിനോക്കി, ഇരുട്ട്, കണ്ണിനെ കരണ്ടുതിന്നുന്ന ഇരുട്ട്. ഇരുണ്ട മദയാനകൂട്ടം പോലുള്ള മേഘങ്ങളുടെ മറപറ്റി, അമ്പിളി ഉണ്ണിയപ്പത്തിലിട്ട തേങ്ങാപൂളുപോലൊരു ചിരിനൽകി. തണുത്ത നിലാവെളിച്ചത്തിൽ അവളെ ഞാൻ കണ്ടു, മുട്ടിൽ തലതാങ്ങി ചുരുണ്ടുകൂടിയിരിക്കുന്നു, രാവിലെ ഉടുത്തിരുന്ന വാടാമല്ലികളർ സാരിപോലും മാറിയിട്ടിട്ടില്ല. ദുഃഖം ഇരുട്ടെന്നെപോലെ അവളെ ചുറ്റി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്നു.

“മീനാക്ഷി…” പതിയെ ശ്വാസത്തിൽ ലയിച്ചൊരു വിളി, അത് കാറ്റിൽ ലയിച്ചുചേർന്നു.

മൂന്നാമത്തെ വിളിക്കാണ് അവൾ വിഹരിച്ചിരുന്ന മായികലോകത്തു നിന്ന് തിരിച്ചെത്തിയത്. പെട്ടന്ന് ഞെട്ടിത്തരിച്ച, അവൾക്കു അത് ഞാൻ ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയെടുക്കാൻ, നിമിഷാര്ധങ്ങൾ മാത്രം മതിയായിരുന്നു. 

അവൾ ചാടിപിടഞ്ഞെഴുന്നേറ്റു ജനലിക്കൽ എത്തി, അഴികളാൽ വേർതിരിക്കാത്ത, ആ തുറന്ന ജനലിക്കൽ നടുക്കുള്ള മരക്കട്ടിളയിലും പിടിച്ചവൾ നിന്നു, ഒരുവാക്കു ഉരിയാടിയില്ല. ആ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയകണ്ണുകളിലും വിടർന്ന നിശാശലഭം പോലുള്ള ചുണ്ടുകളിലും ഒരു നൂറുപരിഭവങ്ങൾ തുളുമ്പി നിന്നിരുന്നു.

അവയുടെ അനഘസൗന്ദര്യത്തിൽ മതിമറന്നു നിന്നുപോയി ഞാൻ, സൺഷേഡ് ഒട്ടൊന്നു താഴെ ആയതു കൊണ്ട് എനിക്കഭിമുഖമായി നിൽക്കുന്നത് അവളുടെ ആലിലക്കൊത്ത അരയഴകാണ്. സ്വാഭാവികമായും എന്റെ നശിച്ച നോട്ടം, മുൻപ് ആകസ്മികമായി കൈയിൽ തടഞ്ഞ അവളുടെ ലക്ഷണമൊത്ത പൊക്കിൾചുഴിയിൽ ചെന്നവസാനിച്ചു. ദൈവം തഴക്കം വന്ന ഒരു ശില്പിയാണെന്നു ഞാൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി കണ്ടറിഞ്ഞു. പെട്ടന്ന് തന്നെ അത് സാരിയാൽ മൂടപ്പെട്ടു. നയനസുഭഗമായ ആ കാഴ്ച നഷ്ടപ്പെട്ടതിന്റെ വിഷമത്തിൽ, മുട്ടായി നഷ്ട്ടപ്പെട്ട കുട്ടിയെ പോലെ ഞാൻ അവളെ നോക്കി.

അവളുടെ വിരിഞ്ഞ കണ്ണുകളിൽ കുറുമ്പിൽ പൊതിഞ്ഞൊരു ദേഷ്യം കണ്ടപ്പോൾ ആണ് ഞാൻ സ്വബോധത്തിലേക്കു മടങ്ങിവന്നതു.

അവൾ കൈ രണ്ടും ചേർത്ത്കെട്ടി, താഴെ ക്ലാസ്സിൽ വൈകിവന്ന കുട്ടിയെന്നോണം മിഴിച്ചു നിൽക്കുന്ന എന്നെ എന്നെ ഒരു കുസൃതിനോട്ടം നോക്കി നിൽപ്പാണ്.ആ കുഞ്ഞു നുണക്കുഴിക്കെന്തു ചേലാണ്. 

പാരവശ്യം പുറത്തു കാണിക്കാതെ ഞാൻ കൈയിലെ പൊതിയവൾക്കു നീട്ടി. അവളതു പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നു. വേഗം തട്ടിപറിച്ചു വാങ്ങി, നെഞ്ചിൽ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. കടൽത്തിരകൾ പോലെ കനത്ത മുടിയിഴകൾ എന്നെ തഴുകി കടന്നു പോയി. ആ പരിലാളനയിൽ ഞാൻ അല്പൻനേരം കോരിത്തരിച്ചു നിന്നുപോയി.

: നിക്കറിയാരുന്നു ഇന്ന് ഇതും കൊണ്ട് ഉണ്ണിയേട്ടൻ ഒറപ്പായിട്ടും വരൂന്ന്, കുമുദം പറഞ്ഞു കണ്ടൂന്ന്.

(ഞാൻ ഈ പാതിരാത്രി ഉണ്ണിയപ്പവും കൊണ്ട് ഇത്രേടംവരെ റിസ്ക് എടുത്ത് വരുമെന്ന് കൊച്ചു കുട്ടികൾ പോലും വിശ്വസിക്കില്ല, അവളിതും കാത്തിരിക്കായിരുന്നോ?!!)

: അത്… ഞാൻ…ഉണ്ണിയപ്പം ഉണ്ടാക്കിയപ്പം, നീ ഇതൊക്കെ കഴിച്ചിട്ട് കുറച്ച്‌ നാളായിണ്ടാവില്ലേ, കുറച്ച്‌ നിനക്ക് കൊണ്ടതരാം വച്ചു. അല്ലാതെ ഹ ഹ, കുമുദം പറഞ്ഞതോണ്ടൊന്നും അല്ല, വെറുതെ ഇരുന്നപ്പോ അങ്ങട് ഇണ്ടാക്കാൻ തോന്നി.ഒരോരോ വട്ടുകള് ഹ ഹ. (ആദ്യം ഒന്ന് പതറിയെങ്കിലും ഞാൻ പറഞ്ഞവസാനിപ്പിച്ചു)