പ്രിയ ജ്വാല……. ആദ്യ ഭാഗം കഴിഞ്ഞു വായിക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നില്ല….. പിന്നെ ദാ ഇപ്പോഴാണ് ഒരുമിച്ചു വായിച്ചു തീർത്തത്…..

രണ്ടാം ഭാഗത്തിൽ സന്ദീപ് ജിദ്ധയിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ള ഭാഗങ്ങൾ സന്തോഷ്‌ ജോർജ് കുളങ്ങരയുടെ സഞ്ചാരത്തെ ഓർമിപ്പിച്ചു….(എനിക്ക് അങ്ങേരെ ഭയങ്കര ഇഷ്ടം ആണ്….)

പിന്നെ നിങ്ങടെ നാട്ടിൽ തേയിലയ്ക്കു, ‘ചായില’ എന്ന് പറയാറുണ്ടോ???? ഞാൻ ആദ്യമായിട്ടാണ് അങ്ങനെ കേൾക്കുന്നത്…. അതു കൊണ്ട് ചോദിച്ചെന്നു മാത്രം…..

കഥയുടെ എല്ലാ ഭാഗങ്ങളിലും താങ്കളുടേത്‌ മാത്രമായ ശൈലിയും ക്വാളിറ്റിയും കീപ് ചെയ്തിട്ടുണ്ട്….
സാധാരണ കഥകളിൽ നിന്നും വിഭിന്നമായി, ജീവിതത്തിന്റെ പച്ചയായ യാഥാർഥ്യങ്ങളോട് സമരസപ്പെട്ടു നിൽക്കുന്നതാണ് താങ്കളുടെ കഥ….. (അതു കൊണ്ടായിരിക്കാം ഒരു പക്ഷെ വായനക്കാർ കുറഞ്ഞത്, പിന്നെ മറ്റൊരു കാര്യം കൂടിയുണ്ട്….. ഓൺലൈൻ വായനക്കാരിൽ കൂടുതലും ചെറിയ age ലുള്ളവർ ആയിരിക്കും….. അവർ കൂടുതലും ജീവിതത്തിന്റെ പരുക്കൻ യാഥാർഥ്യങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളാൻ കഴിയാത്തവർ ആയിരിക്കും….. അവർക്കു വേണ്ടത് ക്യാമ്പസും, പ്രണയവും, അങ്ങനെ പലതും ആണ് )

ജീവിതത്തിന്റെ പരുപരുപ്പിനെ നേരിട്ടറിഞ്ഞ അമ്മ ചോദിക്കുന്നു…..ജീവിതത്തിന്റെ ഭാരം മുഴുവൻ ചുമലിലേറ്റിയ ഒരുവൾ …….അവൾ നിനക്കിണങ്ങിയ വധു ആണോ എന്ന്…..

ആണെന്ന് അവന്റെ മനസ് പറഞ്ഞാലും, ചുറ്റുമുള്ളവർക്ക് വേണ്ടി സ്വന്തം ആഗ്രഹങ്ങളെ കുഴി വെട്ടി മൂടേണ്ടി വരുന്ന ഒരു സാധാരണക്കാരനെ മനോഹരമായിവിടെ വരച്ചു കാട്ടി…..
അതേപോലെ തന്നെ മറ്റുള്ളവന്റെ ജീവിതത്തിലേക്കു എത്തിനോക്കാനും അതിൽ പാര പണിയാനും ഉള്ള മലയാളികളുടെ പ്രത്യേക താല്പര്യത്തെയും……

ഒരാളുടെ ജീവിതം തന്നെയാണ് അക്ഷരങ്ങൾ കൊണ്ട് വരച്ചിടുന്നത് എന്ന് പറഞ്ഞു…….
എങ്കിലും നമുക്ക് മാറ്റം വരുത്താൻ കഴിയുന്നത് അക്ഷരങ്ങൾക്ക് മാത്രമാണല്ലോ എന്നൊരു ചിന്തയും കൂടി മനസ്സിൽ കയറി വരുന്നുണ്ട്…
അതു കൊണ്ട് തന്നെ, സംഭവിച്ച കാര്യങ്ങളെ നീതിപൂർവ്വമായി സമീപിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെ, ഒരു ഹാപ്പി എൻഡിങ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു….. (സന്ദീപും ശ്രുതിയും ഒന്നിച്ചു കാണാൻ ഉള്ളൊരു കൊതികൊണ്ടാണ് ….)