നിർഭയം 3 [AK] 360

അപ്പോഴേക്കും മായയുടെ നിലവിളി അവിടെ ഉയർന്നു…അവൻ പാന്റിന്റെ പോക്കറ്റിൽ കയ്യിട്ട് കുറച്ചു മുന്നേ ഗുണ്ടകളിലൊരുത്തനിൽ നിന്നും പൊക്കിയ ഫോൺ കയ്യിലെടുത്തു… എന്തൊക്കെയോ അതിൽ ചെയ്തതിനു ശേഷം ആ ഫോൺ സ്വിച്ച് ഓഫ്‌ ചെയ്തു മതിലിനപ്പുറത്തേക്ക് വലിച്ചെറിഞ്ഞു..

“ഒന്നും ചെയ്യല്ലേ ചേട്ടാ… ചേട്ടാ….”

അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിർത്താതെ പെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു…ആ ശക്തി കൊണ്ടെന്ന പോലെ മഴയും പെയ്യാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു.. പ്രകൃതിയും അവൾക്ക് വേണ്ടി കരയുന്നെന്ന പോലെ….

അവന്റെ കണ്ണുകളും ഈറനണിഞ്ഞു…

“ഇല്ല മോളെ… ചേട്ടനൊന്നും ചെയ്യില്ല..”

“അവൾ എങ്ങലടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു…”

“ചേട്ടന്റെ കുട്ടി കരയല്ലേ… ഒന്നും ചെയ്യില്ല ട്ടോ..”

“ഹ്മ്മ്..” നിർത്താത്ത ഏങ്ങലടിയോടുകൂടി അവൾ മൂളി.. അറിയാതെയെങ്കിലും ആ മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വന്നു…

അവൻ അവളെയും കൊണ്ട് മതിലിനരികിൽ വന്നു..

“മോളെ ചേട്ടന്റെ മേലിൽ ചവിട്ടി കേറിക്കോ… കുറച്ച് വേദന കാണും.. മതില് മുഴുവൻ കുപ്പിച്ചില്ലാ ട്ടോ.. സൂക്ഷിക്കണേ… “

അവൾ കരഞ്ഞുകൊണ്ട് ചിരിച്ചു.. ആ കണ്ണുകളിൽ എന്തുകൊണ്ടോ സന്തോഷം നിറഞ്ഞിരുന്നു.. അവൻ കൈ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ അവൾ ആ കൈകളിൽ ചവിട്ടി ഷോൾഡറിൽ ചവിട്ടാൻ കാല് പൊക്കി…

പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഒരു തരിപ്പ് തന്റെ തലയിലേക്ക് വരുന്നത് പോലെ അവനു തോന്നി… ശക്തമായ ഇരുമ്പുകുടം തല പൊളിച്ചതുപോലെ… നിലത്തേക്ക് വീഴുമ്പോൾ മായയുടെ ആർപ്പു വിളി അവന്റെ ചെവിയിൽ അലയടിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…