നിർഭയം 11 [AK] 204

“ചുമരുകൾക്ക് പോലും കാതുകളുണ്ട്.. “

ഭയപ്പാടോടെ അയാളത് പറയുമ്പോൾ ഒരു പരിഹാസച്ചിരിയോടെ അവൻ പറഞ്ഞു…

“എനിക്കൊരു &#*@ നെയും പേടിയില്ല…”

ആ വാക്കുകളിൽ പ്രതിഫലിച്ചത് പോലെ തന്നെ ആ മുഖത്തും അയാൾക്ക് ആരെയും കൂസാത്ത ഒരു ഭാവമായിരുന്നു കാണാൻ സാധിച്ചത്…

രാത്രിസമയം രംഗമ്മയുടെ കോട്ടയിൽ ഒരു മുറിക്കകത്തായി കട്ടിലിൽ കിടക്കുന്ന പെൺകുട്ടിക്ക് ബോധം പതിയെ തെളിയുകയായിരുന്നു… പതുക്കെ കണ്ണുകൾ തുറക്കുമ്പോഴും സ്ഥലകാലബോധം വീണ്ടെടുക്കാൻ അവളല്പം താമസിച്ചു…. പെട്ടെന്ന് തന്നെ തന്റെ വസ്ത്രധാരണത്തിൽ വന്ന മാറ്റവും മുഖത്തു തേച്ചു പിടിപ്പിച്ച ഛായവും അവളിൽ ഭീതി പടർത്തി…

വാതിൽ തള്ളിതുറന്നുകൊണ്ട് അകത്തേക്ക് വന്ന ആളെ കണ്ടതും അവളുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു..

“മഹീ…”

“ശൂ….”
അവളെ മുഴുവിപ്പിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ തന്നെ അവൻ ചുണ്ടുകളിൽ കൈ വെച്ചു…

“എന്തായാലും നീയെന്നോട് ചോദിച്ചത് എന്റെ പ്രണയമല്ലേ… നമുക്ക് വഴിയുണ്ടാക്കാം….”

അവന്റെ വാക്കുകൾ അവളിൽ ആശയക്കുഴപ്പം സൃഷ്ടിചെങ്കിലും അവന്റെ പിന്നിൽ വന്ന ചിലരെ കണ്ടതും ഭയത്താൽ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു….

“എല്ലാവരും നിങ്ങളുടെ മുഴുവൻ പ്രണയം അവൾക്ക് കൊടുത്തോളൂ… അവൾ ഇരു കയ്യും കാലും നീട്ടി സ്വീകരിക്കും..”

“മഹീ.. നോ….”

കൂടെ വന്ന ആളുകളോടായി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അവനത് പറഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ പിന്നിൽ നിന്നും അവളുടെ വാക്കുകൾ കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു…

        ********************************

ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോകുന്തോറും ശരീരത്തിലെ മുറിവുകൾ ഉണങ്ങുന്നുണ്ടെങ്കിലും മനസ്സിലെ മുറിവിനെ ഉണക്കാൻ ആ കാലാവധിയും അനുവദിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല… പക്ഷെ ഗ്രീഷ്മയുടെ സാന്നിധ്യം ചെറിയ രീതിയിലെങ്കിലും ഒരു സന്തോഷം പകരുന്നുണ്ടായിരുന്നു… അവൾ തന്നെ നോക്കുന്നതിൽ യാതൊരു പരിഭവവും