നിലാവെളിച്ചം [Farisfaaz] 47

ആഹ് ഞാൻ പോകാണ് സമയം വഴുകി . അതും പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം നടക്കാൻ തുടങ്ങി . അദ്ദേഹം ബസ്സ് സ്റ്റോപ്പിൽ നിന്ന് ഒരു ബസ്സും കയറി പോകുന്നത് അവൻ നോക്കി നിന്നു അവൻ തന്റെ ബൈക്ക് നിർത്തിയ സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി . ബൈക്ക് എടുത്ത് അവൻ ബീച്ചിലേക്ക് പോയി നേരം ഇരുട്ടി തുടങ്ങി . ബീച്ചിൽ മണൽ തരികളിൽ പോയി അവനിരുന്നു എന്നിട്ട് കടലിലേക്കിറങ്ങുന്ന സൂര്യനേയും നോക്കി ഇരുന്നു സൂര്യൻ അസ്ത്ത മിച്ചു . അവൻ വിദൂരത്തിലേക്ക് കണ്ണും നട്ടിരുന്നു . ഓരോ ആലോചനയിൽ അവൻ മുഴങ്ങി. ഒരു മിനിറ്റും അതിവേഗത്തിൽ കടന്നു പോയി . ആളുകൾ ഒക്കെ കുറയാൻ തുടങ്ങി . ഇരുട്ടായി നിലാവിന്റെ പ്രകാശം ആകെ അവിടെ പടർന്നു അവൻ കാലിലേക്ക് നോക്കി എന്തൊരു ഭംഗിയാണ് നിലാവിന്റെ പ്രകാശത്തിൽ കാലിനെ കാണാൻ അവൻ പതിയെ നിലാവിനെ അഭിമുഖമായി കിടന്നു എത്രയോ ദൂരത്ത് കിടക്കുന്നു നിലാവിനെ നോക്കി അവൻ അവന്റെ സങ്കടങ്ങൾ പറഞ്ഞു . അവളോട് ചില വഴിച്ച ഓരോ ദിവസവും അവന്റെ മനസ്സിലേക്ക് വന്നു . എന്റെ ജീവനായിരുന്നു അവൾ പക്ഷേ അവൾ ഇന്ന് പറഞ്ഞ വാക്കുക എന്റെ കാതുകളിൽ മുഴങ്ങി കൊണ്ടേരിക്കാണ് . ആ വാക്കുകൾ ഇപ്പോഴും എന്റെ കാതുകളിൽ കേൾക്കുന്നുണ്ട് .

( നീ ഒരു അനാഥയാണ് . അങ്ങനെയുളള നിനക്ക് എന്റെ വീട്ടുക്കാർ എന്നെ കെട്ടിച്ച് തരൂല ഇത്രയും നാൾ നമ്മൾ പ്രണയിച്ച് നടന്നു അതെല്ലാം നീ മറക്കണം . അതെല്ലാം ഒരു സ്വപ്നം ആയി കണ്ടാൽ മതി . ഞാൻ പോവുകയാണ് ഇനി ഒരിക്കലും എന്നെ കാണാൻ വരരുത് എനിക്ക് മസ്സേജ് അയക്കരുത് . bye )

അവൻ അവന്റെ സങ്കടങ്ങൾ എല്ലാം നിലാവിനോടും കടലിനോടും പറഞ്ഞ് . അവന്റെ കണ്ണുനീരുകൾ എല്ലാം മണൽ തരികളിലേക്ക് ഉറ്റി ഉറ്റി വീണു എല്ലാം പറഞ്ഞ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ ശാന്തമാക്കി . പിന്നെ ബൈക്ക് എടുത്ത് എവിടേക്കന്നില്ലാത പോയി

അവസാനിച്ചു

വായിക്കുന്നവർ അഭിപ്രായം രേഖപ്പെടുത്തുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.