ദൗത്യം 13[ശിവശങ്കരൻ] 243

 

“അരുണേ… നീയെന്താ പറയുന്നേ…” അച്ഛന്റെ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം പറയാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴേക്കും അരുൺ തന്റെ കയ്യിലെ ജപിച്ച ചരട് അഴിച്ചു മാറ്റി അത് അനുമോൾക്ക് നൽകിയിരുന്നു…

 

പെട്ടെന്ന് മുകളിൽ അരുണിന്റെ മുറിയിൽ ഒരു അനക്കം കേട്ടു…

 

“നിങ്ങൾ എങ്ങും പോകരുത് അത് നീരജേട്ടനാണ്… ഞാൻ തിരിച്ചു വരുമ്പോൾ നിങ്ങൾക്കുള്ള ഉത്തരം എന്റെ കയ്യിൽ ഉണ്ടാകും…”

അതും പറഞ്ഞു അവൻ മുകളിലേക്ക് കയറിപ്പോയി…

 

അരുൺ പറഞ്ഞത് വിശ്വസിക്കണോ വേണ്ടയോ എന്നറിയാതെ അച്ഛനും വരുണേട്ടനും, തന്റെ  വിശ്വാസം ശരിയായതോർത്തു പരിതപിച്ചു അമ്മയും, വിശ്വാസം കൂടിപ്പോയതുകൊണ്ടുള്ള പ്രശ്നത്തിൽ പേടിച്ചു വിറങ്ങലിച്ചിരിക്കുന്ന അനുവും…

 

മുകളിൽ വീണ്ടും ഡോർ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടപ്പോൾ അങ്ങോട്ട് നോക്കിയ അവരെല്ലാവരും അരുൺ തിരിച്ചു വരുന്നത് കണ്ടു. എല്ലാവരുടെയും മുഖത്ത് ആശ്വാസം തെളിഞ്ഞു. പക്ഷെ, ആ ആശ്വാസത്തിനു അധികം ആയുസുണ്ടായില്ല…

 

അരുൺ എല്ലാവർക്കും എതിരെയുള്ള സിംഗിൾ സെറ്റിയിൽ വന്നിരുന്നു. അവന്റെ മുഖം താഴ്ന്നിരുന്നു എങ്കിലും ആ മുഖത്ത് എന്തോ വ്യത്യാസമുള്ളത് ശ്രീദേവി കണ്ടെത്തി. അല്ലെങ്കിലും മക്കളുടെ ചലനങ്ങളിൽ പോലുമുള്ള സൂക്ഷ്മമായ വ്യത്യാസങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കിയെടുക്കാൻ അമ്മയോളം കഴിവ് മറ്റാർക്കുണ്ട്…

അവരെല്ലാവരും അവനെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

 

രണ്ടു ഹാൻഡ് റെസ്റ്റുകളിലും കൈവച്ചു പിറകോട്ടു അവൻ ചാഞ്ഞിരുന്നപ്പോൾ, അവന്റെ മുഖം കണ്ടു എല്ലാവരും ഞെട്ടി…

 

വരുണിന്റെ ചുണ്ടുകൾ അവൻ പോലുമറിയാതെ മന്ത്രിച്ചു…

 

“നീരജ്…”

 

 

നീരജിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു… അനുമോളെ കണ്ടപ്പോൾ അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ വാത്സല്യം നിറഞ്ഞു… അവളോട് അടുത്തേക്ക് വരാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചപ്പോൾ അവൾ അച്ഛന്റെ പിന്നിൽ പതുങ്ങി… വിജയരാഘവൻ അവളെ മുറുകെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു…

 

നീരജ് പതുക്കെ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു മുന്നോട്ട് ആഞ്ഞിരുന്നു…

 

“നിങ്ങൾക്ക് ഞാൻ അപരിചിതൻ അല്ല എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു… എന്നാലും പറയാം ഞാൻ നീരജ്… നീരജ് ദിവാകർ… ദാ ഈ ഇരിക്കുന്ന വരുണിന്റെ സ്കൂൾമേറ്റ്‌ ആയിരുന്നു… അത് കഴിഞ്ഞു ഇവരൊക്കെ ബോര്ഡിങ് സ്കൂളിലേക്ക് മാറിയപ്പോൾ ഞാൻ ഒറ്റക്കായി…”

 

“നീരജ്… നീ…” വരുണിന്റെ ശബ്ദം ഉയർന്നു…

 

“അ…. ആ…. അത് വേണ്ടാ…” നീരജ് ഒരു പ്രത്യേക ഈണത്തിൽ പറഞ്ഞു…

“ഇന്ന് ഇവിടെ എന്റെ ശബ്ദം അത് മാത്രം മതി… കാരണം ഞാൻ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഈ ശരീരം നിങ്ങൾക്കൊക്കെ ഒരുപാട് വിലയുള്ളതാണെന്ന് എനിക്കറിയാം… അതുകൊണ്ട്… ഞാൻ പറയും നിങ്ങൾ കേൾക്കും…”