ദി ഡാർക്ക് ഹവർ 14 {Rambo} 1817

“”മെ…””
എന്തോ പറയാൻ വന്ന ജുവാനയുടെ വായ് പൊത്തിപിടിച്ച് ഇദ്രിസ് അവളെ വിലക്കി…

“”അരുത്.…!!

ആ വാക്കൊരിക്കലും ഉച്ചരിക്കരുത്…!!””

അത് പറയുമ്പോൾ…ഇദ്രിസിന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയം നിറഞ്ഞിരുന്നത് ജുവാനക്ക് കാണാനായി…

“”നിങ്ങളൊരു ചക്രവർത്തിയായിട്ട് ഇങ്ങനെ ഭയന്നാലോ..??

അവരുടെ കാലമൊക്കെ കഴിഞ്ഞില്ലേ..??
ഇനിയും അതെല്ലാം നിലനിൽക്കുവോ.??

പോരാത്തതിന് ആ പേര് നമുക്ക് കുറച്ചുപേർക്കല്ലേ അറിയൂ…??
അതുകൊണ്ടുതന്നെ അതൊന്നും ആരും ഉച്ചരിക്കുന്നതുപോയിട്ട് ഓർക്കാൻകൂടെ നിൽക്കുന്നുണ്ടാവില്ല..!!

അവന്റെയും അവന്റെ അച്ഛന്റെയും യുഗം തീർന്നിരിക്കുന്നു…

നമ്മളെയെല്ലാം ഭയത്തിന്റെ ഇരുളിൽനിന്നും മോചിപ്പിച്ച അങ്…അങ്ങൊരിക്കലും ഇതുപോലെ നിൽക്കരുതെ എന്നാണ് എന്റെയപേക്ഷ…!!””

“”ഇല്ല ജുവാ…

ഞാൻ ഇല്ലാതാകുമോയെന്ന ഭയമല്ല എനിക്ക്..എം മറിച്ച്…നമ്മുടെ നാടിനെക്കുറിച്ചാണ്…നമ്മുടെ ജനങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ്…!!!

മരിക്കുന്നതിന് തൊട്ടുമുമ്പുപോലും അയാളെന്തൊക്കെയോ ഉരുവിട്ടിരുന്നു…!!
അതെന്താണെന്നോ എന്തിനുള്ളതാണെന്നോ നമുക്കറിയില്ല..!!

പക്ഷേ….
നമ്മളറിയാതെ എന്തൊക്കെയോ നടക്കുന്നുണ്ട്…എന്റെ മനസ്സ് അങ്ങനെ പറയുന്നുണ്ട്…

എങ്കിലും എന്തുതന്നെ വന്നാലും… മരണംവരെ ഞാൻ പോരാടും… ഈ നാടിനുവേണ്ടി…ജനങ്ങൾക്കുവേണ്ടി…
നിനക്കും നമ്മുടെ മകനും വേണ്ടി…!!!!!”””

“”പിന്നേ…

ഞാൻ പോകുവാ…എനിക്കവിടെ ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തുതീർക്കാനുണ്ട്…

അടുത്തയാഴ്ചയാണ് കല്യാണം….അത് മറന്നോ അങ് .??

ദിവസങ്ങളൊക്കെ വളരെ പെട്ടെന്ന് പൊയ്കൊണ്ടിരിക്കും…
അതുകൊണ്ട്…അങ്ങിതൊക്കെ മനസ്സിന്നു കളഞ്ഞിട്ട് ഇതൊക്കെ ഒന്ന് ശ്രദ്ധിക്കു ന്നെ. …””

അയാൾ ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഇല്ലെന്ന് തലയാട്ടി ജുവാനയുടെ നെറ്റിയിൽ തലോടി…

അവൾ പതിയെ നടന്നകന്നുപോയപ്പോൾ.. ഇദ്രിസ് വീണ്ടും തിരിഞ്ഞുനിന്നു….

കണ്ണടച്ച്… ഒരു നീർഘനിശ്വാസമെടുത്തു..