ദി ഡാർക്ക് ഹവർ 14 {Rambo} 1817

“”ഓഹോ…

എന്നെയൊന്ന് നോക്കാൻ പോലും തോന്നുന്നില്ലേ നിങ്ങൾക്ക്…???””

ജുവാന ഇദ്രിസിന്റെ മുഖം തിരിച്ചുനേരെയാക്കികൊണ്ട് പറഞ്ഞു..
ശേഷം അയാളുടെ അധരങ്ങൾ ആർത്തിയോടെ നുകർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു..

പക്ഷേ…
ഇദ്രിസ് തിരിച്ചവളെ ചുംബിക്കാതിരുന്നത് അവളിൽ തെല്ലൊരു നിരാശ പടർത്തി..

അധരപാനം നിർത്തി അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിനിന്നുകൊണ്ട് അവൾ വീണ്ടും പറഞ്ഞുതുടങ്ങി..

“”എന്നെപോലും വേണ്ടെന്നുവെക്കത്തക്കം എന്തുപ്രശ്നമാണ് നിങ്ങൾക്കുള്ളത്..??

പറ എന്നോട്..!!””

“”അത് മറ്റൊന്നുമല്ല…

അവനെക്കുറിച്ചാണ് എന്റെ ചിന്ത…
എന്താകും നമ്മുടെ ഭാവി…!!””

“”അതിനെന്താ…??

മാക്സി പോയിട്ടില്ലേ.??
അവളെല്ലാം ശരിയാക്കുമല്ലോ…!!””

“”ഹമ്മ്…

അങ്ങനെയാവട്ടെ എന്നുതന്നെ നമുക്ക് കരുതാം..!!””

“”നമ്മുടെ സൈന്യത്തിലെ ഏറ്റവും ശക്തിയും കഴിവുമുള്ളവളല്ലേ അവൾ…

പിന്നെയെന്തിനാ അങ്ങിങ്ങനെ ചിന്തിച്ചുകൂട്ടുന്നെ..??

അല്ലാ… അതിനുമാത്രം കഴിവുള്ളവനായിരുന്നോ ഡ്രെ..??

അവൻ മരിച്ചതുമല്ലേ..??””

 

“”അവന്റെ അച്ഛനായിരുന്നു കഴിവ്…
അയാൾ ബ്ലാക്ക്‌ മാജിക്കിലൂടെ പലതും നേടിയെടുത്തിരുന്നു..

പക്ഷേ…അവന് എന്തെങ്കിലും കഴിവ് ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെന്നുപോലും എനിക്ക് തോന്നിയിട്ടില്ല..!!

ഉണ്ടെങ്കിൽതന്നെ നമ്മൾക്കത് മനസ്സിലാക്കേണ്ടിയിരുന്നതുമാണ്..””

“”ആഹാ…

എന്നിട്ടാണോ നിങ്ങളിങ്ങനെ പേടിക്കുന്നത്..??

അത്രയും കഴിവുള്ള അവന്റെ അച്ഛനെ നമ്മൾ ഒതുക്കിയില്ലേ..?
പിന്നെയാണോ അവൻ…അതും അവന്റെ ആത്മാവ്..??””
ജുവാന ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ചോദിച്ചുനിർത്തി..

“”എന്നെ അലട്ടുന്നത് അതല്ല…!!

അവന്റെ അച്ഛന്റെ അവസാനവാക്കുകളാണ്..!!

അത് സത്യമാണെങ്കിൽ…എന്തായിരിക്കും നമ്മുടെ അവസ്ഥ..??
ഈ ഗ്രഹം തന്നെ അവൻ നശിപ്പിക്കില്ലേ..??””