ഡെറിക് എബ്രഹാം 19 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 160

അവർക്ക് അതൊന്നും ചിന്തിക്കാനുള്ള പക്വതയായിട്ടില്ല..

എന്തു കാരണം കൊണ്ടായാലും , നമ്മൾ നഷ്ടപ്പെടുത്തുന്നത് ,അവരുടെ പാറിക്കളിച്ചു നടക്കേണ്ട സമയമാണ്….സ്വാതന്ത്ര്യമാണ്..

അത് നമ്മളും മറക്കരുത്….”

“അപ്പോൾ അവരെയും കൂട്ടി പോകണമെന്നാണോ നീ പറഞ്ഞു വരുന്നത് ? “

“അതെ…പോകണം…

ഒളിച്ചും പേടിച്ചും എത്ര കാലമാണ് ജീവിക്കേണ്ടത്…

നീ ചിന്തിക്കേണ്ട ഒരു കാര്യമുണ്ട്….

അവരെ ഈ രീതിയിൽ നിർത്താൻ തുടങ്ങിയിട്ട് ഒന്നോ രണ്ടോ മാസമല്ല…

അഞ്ചു വർഷത്തിലേറെയായി….

സാധാരണ രീതിയിൽ അവരുടെ പ്രായത്തിലുള്ള ഒരു കുട്ടികളും നിൽക്കില്ല ഇങ്ങനെ… എന്നിട്ടും അവർ നിന്നത് , അവർക്ക് നിന്നോടുള്ള സ്നേഹവും കരുതലും കൊണ്ട് മാത്രമാണ്… അത് നമ്മൾ കണ്ടില്ലെന്ന് നടിക്കരുത്…”

“എടോ… അവനെ പേടിച്ചിട്ട് ഒളിച്ചു ജീവിക്കുന്നതല്ല…

അവന്റെയടുത്ത് എത്തുന്നത് വരെ ആരാണവനെ തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നതെന്നവന് മനസ്സിലാകരുതെന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായുള്ളൂ…

സത്യം പറഞ്ഞാൽ ഇനിയൊന്നും ഒളിക്കാനുമില്ല…അവൻ ഏകദേശം എല്ലാം അറിഞ്ഞു കാണും…

പിന്നെ കുട്ടികളുടെ കാര്യം….

എന്റെയടുത്ത് നിന്നെന്തെങ്കിലും അശ്രദ്ധ സംഭവിച്ചിട്ട്‌ അതവരെ ഒരു രീതിയിലും ബാധിക്കരുതെന്ന് കരുതിയിട്ടാണ് ഞാൻ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യുന്നത്…”

“അതറിയാം…

ദൈവം ഇത്രയും കാലം നിങ്ങളെ കാത്തില്ലേടാ….

ഇനിയങ്ങോട്ടും അവൻ നോക്കിക്കോളും….”

“ഹ്മ്മ്മ്…. ഇനി ഞാനായിട്ട് തടസ്സമാകുന്നില്ല…

നമുക്ക് പോകാം….

ആദ്യം താനൊന്ന് താഴെ പോയിട്ട് അവരെയൊന്ന് സമാധാനിപ്പിക്ക്…..

രണ്ടാളെയും ഞാനിത് വരെ ഇങ്ങനെ കണ്ടിട്ടില്ല…

പാവം… ഞാൻ കാരണം…”

“മതി ആദീ….

ആദ്യം നീ സ്വയം കുറ്റപ്പെടുത്തുന്നത് നിർത്ത് “

ചാന്ദ്നി താഴേക്ക് പോകാനായി കിടക്കയിൽ നിന്നുമെഴുന്നേറ്റു…

പെട്ടെന്നാണ് അടഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന വാതിൽ മലർക്കെ തുറന്നും കൊണ്ട് കീർത്തിയും ജൂഹിയും ഓടി വന്നത്…

അവർ ആദിയെ കെട്ടിപ്പുണർന്നു…

കവിളുകളിൽ ഉമ്മയും കൊടുത്തു….”

“എന്റെ കാന്താരികളേ….

നിങ്ങളെല്ലാം ഒളിഞ്ഞിരുന്നു കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നല്ലേ…? “

“പിന്നല്ലാതെ….

എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു മോനേ മാമാ ഞങ്ങളുടെ അഭിനയം…? “

“അപ്പോൾ അത് അഭിനയമായിരുന്നോ..? “

“അല്ലാതെ പിന്നെ….

എപ്പോഴെങ്കിലും ആദിയോട് അങ്ങനെയൊക്കെ പറയാൻ ഞങ്ങൾക്ക് സാധിക്കുമോ..? “

“ചാന്ദൂ….ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ ടീ…

ആ പോയതെന്റെ മക്കളല്ല..

അവരങ്ങനെയല്ല എന്ന്….

ഇപ്പോൾ എങ്ങനെയുണ്ട്…? “

അവരുടെ സ്നേഹം കണ്ടു കൊണ്ട് , നനഞ്ഞ കണ്ണുകളുമായി ചാന്ദ്നി പുഞ്ചിരിച്ചു…

“ചാന്ദ്നിച്ചേച്ചിയേയും കൂട്ടി പുറത്ത് പോകാൻ അത്രയും കൊതിയായിട്ടാണ് ആദീ…

സങ്കടമായി…അല്ലേ…

സോറി….”

“ഹേയ്… ഇല്ലാന്നേ…

എനിക്ക് സങ്കടം വന്നത് നിങ്ങളുടെ മനസ്സിന് മുറിവേറ്റുവെന്ന് കരുതിയാണ്..

നമുക്ക് സിനിമയ്ക്കൊക്കെ പോകാം…

പക്ഷേ, ചാന്ദ്നിയെ കൂട്ടുമെന്നാരാ പറഞ്ഞത്….

ഇവളെ ഞാൻ കൂട്ടില്ല…”