ഡെറിക് എബ്രഹാം 13 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 188

അവരുടെ ഭാവി മാത്രം കരുതിയിട്ടാണ് ഞാൻ ചെന്നൈയിലേക്ക് വരാൻ സമ്മതിച്ചത് തന്നെ… ”

” അതെനിക്കറിയാം…
അതൊക്കെ മറന്നു പോകുന്നത് നീയാണല്ലോ…
സ്ക്കൂളിൽ പോകാൻ പോലുമനുവദിക്കാതെ നീയല്ലേ അവരെ നിന്റെ കൂടെ കൊണ്ട് വന്നത്…
സ്നേഹം കൊണ്ടാണെന്ന് നീ പറയുന്ന ഈ പ്രവൃത്തി കൊണ്ട് , അവരുടെ ഭാവി നീ നശിപ്പിക്കുകയാണ്..
അവർക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ട ഈ ദിനങ്ങൾ എത്ര വിലപ്പെട്ടതാണെന്നറിയോ..?
ഇനിയുമങ്ങോട്ടും അങ്ങനെ കൊണ്ട് പോകുവാനാണോ നീ കരുതുന്നത് ?
ആ കാര്യത്തിൽ ആദ്യമൊരു തീരുമാനത്തിലെത്തൂ…
നിന്റെ കാര്യപ്രാപ്തിക്ക്‌ വേണ്ടി അവരുടെ ഭാവി നീ കളഞ്ഞു കുളിക്കരുത്..”

“എനിക്കവർ മാത്രമേയുള്ളൂ അങ്കിൾ…ഒരു നിമിഷം പോലും അവരെ കാണാതിരിക്കാൻ പറ്റില്ല…
പേടിയാണ് , ഞാനില്ലാത്ത സമയത്ത് അവർ സുരക്ഷിതരല്ല എന്നൊരു തോന്നലാണ് എന്നെക്കൊണ്ട് ഇതൊക്കെ ചെയ്യിക്കുന്നത് ”

“അത് കൊണ്ട്?
നീ പോകുന്നിടത്തൊക്കെ അവരെ കൊണ്ട് പോകലാണോ അതിന് പരിഹാരം ?
നീ ഇവിടെ നിന്ന് മൂന്ന് മാസം കഴിഞ്ഞാൽ ഹൈദരാബാദിലേക്ക് പോകും….
അതിന് ശേഷവുമുണ്ടല്ലോ ട്രെയിനിങ് ഒക്കെ…ഏകദേശം രണ്ട് വർഷം…
അപ്പോൾ ഈ സമയത്തൊക്കെ അവരെ നീ സ്കൂളിൽ വിടില്ലേ..
അത് പോട്ടെ….
ജോലിയിൽ കയറിയതിന് ശേഷവും ഇതേ അവസ്ഥ തന്നെയല്ലേ തുടരേണ്ടത്…
അപ്പോൾ, ഞാൻ പറഞ്ഞത് തന്നെയായിരിക്കും നല്ലത്…
അവരുടെ പഠിപ്പ് നമുക്കങ്ങ് നിർത്തിയേക്കാം…”

“അങ്ങനെയല്ല അങ്കിൾ….”

“അങ്ങനെയല്ലെങ്കിൽ പിന്നെങ്ങനെ…
നീ സ്വയം തരം താഴരുത്…പണ്ടത്തെപ്പോലെ ഒരു ജോലിയുമില്ലാതെ തെക്ക് വടക്ക് നടക്കുന്ന ആദിയല്ല നീ… നിന്റെ മേൽ ഇപ്പോഴുള്ള ഉത്തരവാദിത്തം എത്ര വലുതാണെന്ന് നിനക്കറിയാല്ലോ…
ഞാനൊരു കാര്യം പറയാം.. അതനുസരിച്ചാൽ മതി….
സീതയെയും കുട്ടികളെയും നേരെ ചെന്നൈയിൽ സരസ്വതി മാമിയുടെ അടുത്തേക്ക് അയക്കുക…
നാളെ രാവിലെയുള്ള ഫ്ലൈറ്റിന് ഞാനവർക്ക് ടിക്കറ്റ് ബുക്ക്‌ ചെയ്യുന്നുണ്ട്….”

“നാളെയോ…. കുറച്ചു ദിവസം കൂടി കഴിയട്ടെ അങ്കിൾ….”

“പറ്റില്ല…. നിനക്ക് വേണ്ടി ആ കുട്ടികളുടെ ഭാവി കളയാൻ ഞാനൊരുക്കമല്ല…”

” അവരില്ലാതെ എങ്ങനെയാണ് ഞാനിവിടെ നിൽക്കുന്നത്….
അവർക്കൊരു ആവശ്യം വന്നാൽ എന്താ ചെയ്യുക ?
ഇവിടെയാകുമ്പോൾ ഏത് സമയം വേണമെങ്കിലുമെനിക്ക് ഓടി വരാമല്ലോ….”