ഡെറിക് എബ്രഹാം 13 [അഹമ്മദ് ശഫീഖ് ചെറുകുന്ന്] 188

ആദിക്ക് ക്യാമ്പ് ബുദ്ധിമുട്ടല്ലായിരുന്നുവെങ്കിലും കുട്ടികളെ കാണാത്തതിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ട് വല്ലാതെ അവനെ ബാധിച്ചിരുന്നു..വീട്ടിൽ അവർ തനിച്ചല്ലെങ്കിലും അനാവശ്യമായ മാനസിക പിരിമുറുക്കം അവനെ വല്ലാതെ അലട്ടി… അതവന്റെ ട്രെയിനിങ്ങിനെ തന്നെ സാരമായി ബാധിക്കാൻ തുടങ്ങി….. ക്യാമ്പിൽ നിന്നുമുള്ള ആദിയുടെ ഇടയ്ക്കിടെയുള്ള വീട്ടിലേക്കുള്ള ഫോൺ വിളിയും , പെട്ടെന്ന് തന്നെ വീടണയാനുള്ള തിടുക്കവും CM ന്റെ ചെവിയിലുമെത്തി…

ഒരു ദിവസം ട്രെയിനിങ്ങിന്റെ സമയത്ത് ക്യാമ്പിലേക്ക് ആദിക്കൊരു ഫോൺ വന്നു…. വീട്ടിൽ നിന്നായിരിക്കുമെന്ന് കരുതി അവൻ തിടുക്കത്തിൽ ഓടിപ്പോയെങ്കിലും മധുവങ്കിളിന്റെ കോളായിരുന്നു അത്….

“ഹലോ…”

“ഹാ….ഇത് ഞാനാണ്…
എന്താണ് വിശേഷം…
ബുദ്ധിമുട്ടായോ വിളിച്ചത് ? ”

“ഇല്ല അങ്കിൾ….”

“ഹാ…. അതാണ്…..നിനക്കൊരു ബുദ്ധിമുട്ടുമുണ്ടാവില്ല…അതെനിക്കറിയാം.
ചെയ്യുന്ന ജോലിക്ക് കുറച്ചെങ്കിലും പ്രാധാന്യം കൊടുത്താലല്ലേ ബുദ്ധിമുട്ടൊക്കെ തോന്നുകയുള്ളൂ ”

മധുവങ്കിൾ പൂർണ സംഹാരശേഷിയോട് കൂടി പഴയ കാലത്തെ സ്മരിച്ച് കൊണ്ട് തന്നോടുള്ള യുദ്ധം വീണ്ടും തുടങ്ങിയെന്ന് തോന്നി ആദിക്ക്…

“അങ്കിൾ എന്താണ് പറയുന്നത്..എനിക്കൊന്നും മനസ്സിലാകുന്നില്ല….”

“നീ ഇവിടം വരെ എത്തിച്ചേർന്നതിന് പിന്നിൽ CM അടക്കം പലരുടെയും നിരന്തര പരിശ്രമമുണ്ടെന്നുള്ള ബോധമുണ്ടോ നിനക്ക്…? ”

” എനിക്ക് തികഞ്ഞ ബോധ്യമുണ്ട് അങ്കിൾ.. എല്ലാം എനിക്കറിയാല്ലോ..”

” എല്ലാം അറിയാം… എന്നിട്ടും നീയെന്താണ് ഇങ്ങനെ ?
ട്രെയിനിങ്ങിന് വന്നാൽ അത് ചെയ്യണം…അല്ലാതെ കുട്ടികളുടെ കാര്യം ചിന്തിച്ചിരിക്കുകയല്ല വേണ്ടത്…അതിന് വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ സീതയെ അങ്ങോട്ട് അയച്ചത്…അവളവിടെയുണ്ടായിട്ടും നീയെന്താ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ചെയ്യുന്നത്….. നിന്നെ ഇവിടെയെത്തിച്ച ഓരോരുത്തരെയും പരസ്യമായി അപമാനിക്കുകയല്ലേ നീ ചെയ്യുന്നത് ? ”

“അവർക്ക് നാണക്കേടുണ്ടാക്കുന്ന രീതിയിൽ ഞാനിവിടെയൊന്നും പ്രവർത്തിച്ചില്ലല്ലോ അങ്കിൾ ? “