—— ഗ്രാമിണി – നിയോഗം —–4 അവസാന ഭാഗം [Santhosh Nair] 1002

അതിവേഗത്തിൽ കയറുന്ന കാമാസുരനു മുൻപിൽ ആ മാമല മുട്ടു മടക്കുന്നതുപോലെ തോളിലിരുന്ന മൂന്നു പേർക്കും തോന്നി.  ഒരുപക്ഷെ ചില മഹാ വീരന്മാർക്കു മാത്രമേ ഇത്ര ശക്തിയുണ്ടാവൂ.  ഈ കരുത്തനായ ചെറുപ്പക്കാരൻ, പേരുകേട്ട  മാന്ത്രികൻ, താന്ത്രികൻ, ദേവീ ഉപാസകൻ – ഇത്രനാളും മറ്റുള്ളവർക്കു ഉപകാരപ്രദമായ ഒന്നും ചെയ്തില്ലെങ്കിൽ കൂടി ദേവീ കടാക്ഷത്തിനു പാത്രമായിരിക്കുന്നു. അത്ഭുതം തന്നെ.

കുറച്ചു നേരത്തിനുള്ളിൽ ചെങ്കുത്തായ ഒരു പാറയും കടന്നു അവർ പീഠാകൃതിയിലുള്ള ഒരു ചെറിയ കല്ലിനു മുൻപിൽ എത്തി.  അപ്പോൾ ദേവന്റെ രക്ഷയില്നിന്നും സുഖകരമായ ഒരു തണുപ്പുണ്ടായി.  അതെ മാതിരി കാമാസുരന്റെ വലം കണ്ണു തുടിച്ചു, വിരോചനയ്കും, ഗ്രാമിണിയ്കും തങ്ങളുടെ ഇടം കണ്ണും.

“ഇവിടമാണ് നമ്മുടെ ലക്ഷ്യ സ്ഥാനം.” എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മുട്ട് മടക്കി തറയിൽ ഇരുന്ന കാമാസുരന്റെ തോളിൽ നിന്നും മറ്റു മൂന്നുപേരും  ഇറങ്ങി. എന്തോ അവാച്യമായ ഒരു സുഗന്ധം, അതെ പാരിജാത പുഷ്പത്തിന്റെ നറുമണം ആ ഉച്ചയ്‍ടുക്കാറായ സമയത്തും അവിടെ ഉയർന്നു.

ആ പീഠത്തിനു ചുറ്റും നാലുപേരും ഇരുന്നു.  അത്യധികം ഭക്തിയോടെ ശ്രീ ലളിതാ സഹസ്ര നാമം ചൊല്ലാൻ തുടങ്ങി. നാലു പേരും നല്ല ഗായകനായിരുന്നു.  ദേവി സ്തുതിയുടെ മാധുര്യ രസം നുകർന്നുകൊൾവാനെന്നോണം ചില ചിത്ര ശലഭങ്ങളും ചെറു പക്ഷികളും അവരെ ചുറ്റിപ്പറന്നു.

ഏകദേശം ഒരു നാഴിക കൊണ്ട് പാരായണം അവസാനിപ്പിച്ചു അവർ ആ പീഠത്തിനെ താണു തൊഴുതു.

പിന്നീട് ആ പീഠം ചുറ്റി നടന്നു പരിശോധിച്ചപ്പോൾ അത് ഇളക്കിമാറ്റാനാവുന്നതാണെന്നു  മനസ്സിലായി. അതിശക്തനായ കാമാസുരൻ കുറച്ചു നേരത്തെ കഠിന ശ്രമത്തിനു ശേഷം ആ കല്ലു പറിച്ചെടുത്തുയർത്തി.  അത്ഭുതമെന്നോണം ആ കല്ല് കാമാസുരന്റെ കരുത്തുറ്റ കൈകളിൽ നിന്നും അപ്രത്യക്ഷമായി.

ആ കല്ല് എടുത്തു മാറ്റിയ ഭാഗത്തുനിന്നും ഒരു ദിവ്യപ്രകാശം ഉയർന്നു.  ചിലങ്കയുടെയും ഢമരുവിന്റെയും നാദം ഉയർന്നു.  അതിനകമ്പടിയെന്നോണം ഒരു സിംഹത്തിന്റെ ഗർജ്ജനവും.  കസ്തൂരിമഞ്ഞളും പാരിജാതവും കസ്തൂരിയും എല്ലാം കലർന്ന ഒരു സുഗന്ധം അവിടമാകെ പരന്നു.

“എല്ലാവരും കമഴ്ന്നു കിടക്കുക, ഒരു കാരണവശാലും ആ പ്രകാശത്തിലേക്ക് നോക്കരുത്”  എന്ന ഒരു അശരീരി (ഒരു ദിവ്യ സ്ത്രീ ശബ്ദം) ഉയർന്നത് കേട്ട് അവർ നാല്വരും മുട്ടുകുത്തി കമഴ്ന്നു മുഖംതറയിലേയ്ക്കാക്കി.

പെട്ടെന്നൊരു ഘോര ശബ്ദം ഉയർന്നു, ശക്തമായ ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റ് അവരെ ചുറ്റി അടിച്ചു.  കണ്ണു തുറക്കുന്ന നേരം കൊണ്ട് അതവരെ കടന്നു പോയി.

ശരീരത്തിൽ ജലസ്പർശം അറിഞ്ഞു,  “ഇനി എല്ലാവരും എണീറ്റുകൊള്ളുക” എന്ന ഒരു വൃദ്ധ സ്വരം അവരെ ഉണർത്തി.  നാല് പേരും കണ്ണുതുറന്നു എഴുനേറ്റു നിന്നപ്പോൾ കണ്ടത് ജടാവത്കല ധാരിയായ ഒരു താപസനെയാണ്.  അത്കാ മാസുരന്റെ ഗുരുവല്ലാതെ മറ്റാരുമായിരുന്നില്ല.

അന്ന് രാവിലെ കണ്ടതിനേക്കാൾ പ്രസാദാത്മകമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖം.  വീണ്ടും താണു വണങ്ങിയ അവരെ അനുഗ്രഹിക്കുകയും അഭിനന്ദിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു:

“മക്കളെ, നിങ്ങൾ നാലുപേരും കൂടി ഈ നിയോഗം ഭംഗിയാക്കി. ആ താളിയോലകെട്ടു യോഗിനി പീഠത്തിൽ

എത്തിച്ചേർന്നു.

മഹാദേവിയുടെ അനുഗ്രഹം എന്നും ഉണ്ടാവട്ടെ.