—— ഗ്രാമിണി – നിയോഗം —–4 അവസാന ഭാഗം [Santhosh Nair] 1002

“ഞാനോ? അടിയൻ എന്ത് സത്കര്മമാണ് ചെയ്തത്, ഗുരുദേവാ”?

“നീ കൊണ്ട് വന്നു വെച്ച ധാന്യങ്ങളും തേനും മറ്റു ഭക്ഷ്യവസ്തുക്കളും കഴിക്കാൻ ഈ കാട്ടിലെ എല്ലാ സസ്യഭുക്കുകളും ഇവിടുണ്ട്.  പക്ഷികൾ, പ്രാണികൾ, ഉറുമ്പുകൾ ഒക്കെ വേറെ.  എല്ലാം കൂടി ഒരു ലക്ഷത്തോളം ജീവജാലങ്ങൾക്കു നീ ഒരു സദ്യ തന്നെ കൊടുത്തു.” ഗുരുദേവൻ പറഞ്ഞു.

മൗനമായി നിൽക്കുന്ന കാമാസുരന്റെ തലയിൽ കൈവെച്ചനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടു ഗുരുദേവൻ തുടർന്നു “ഇനിയെല്ലാം നല്ലതിനാണ്. ദേവനും ഗ്രാമിയും പര്വതാരോഹണം തുടങ്ങി.  ഉടനെ അവിടെയെത്തുക, ഒന്നോർക്കുക ആ മലമുകളിൽ  മന്ത്രങ്ങൾ  ഫലിക്കില്ല. ആ പീഠം ഉയർത്താൻ നിനക്ക് മാത്രമേ കഴിയൂ.  ചെന്നു അവരെ സഹായിക്കൂ. കൂടെ നിന്റെ പത്നിയെയും കൊണ്ടുപോകുക. നിന്റെ ജോലി തീർന്നയുടനെ ഇവിടെ വരിക. ഞാൻ അപ്പോഴേക്കും തിരികെയെത്താം. മംഗളമുണ്ടാകട്ടെ.”

കയ്യുയർത്തി ആശീർവദിച്ചു കൊണ്ട് മുനിവര്യൻ മറഞ്ഞു.

തന്നെ നോക്കി മനോഹരമായി പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്ന കാമാസുരനെ ആരാധനയോടെ വിലോചന നോക്കി.

“വരൂ പോകാം” എന്ന് അവളോട് പറഞ്ഞിട്ട് അപ്പോഴേക്കും ഉണർന്നു വന്നു തൊഴുകൈകളോടെ നിൽക്കുന്ന മീശഭൈരവനോടും വൃകാസുരനോടും പറഞ്ഞു:

“ഞങ്ങൾ ഗുരുവിന്റെ ആജ്ഞ പ്രകാരം ഒരിടം വരെ പോകുകയാണ്.  തിരികെ വരുമ്പോഴേക്കും നമ്മുടെ ഗുഹയുടെ ഉള്ളിൽ എന്ന ഒഴിച്ച് തീ വെയ്ക്കുക.  ഒരു വസ്തു പോലും ഉള്ളിൽ ഉണ്ടാവരുത്.  നിങ്ങൾ ഇവിടെ തന്നെ ഉണ്ടാവണം.”

ആകാശ മാർഗ്ഗേണ ഉയർന്നു പൊങ്ങിയ അവർ കുറച്ചു നാഴികകൾ കൊണ്ടുതന്നെ ആ പർവതത്തിനടുത്തു എത്തിച്ചേർന്നു.  ഇനി നടന്നോ ഓടിയോ മാത്രമേ പോകാനാവൂ. ഒരു തരത്തിലുള്ള അമാനുഷികതകളും (സ്വന്തമായുള്ള മാനുഷിക കഴിവുകൾ ഒഴികെ) ആ പർവതത്തിൽ സാധ്യമല്ല എന്ന് ഗുരുനാഥൻ പറഞ്ഞതോർത്തു.

തറയിൽ ഇറങ്ങിയ കാമാസുരൻ തന്റെ കരുത്തുറ്റ കാര്യങ്ങൾ കൊണ്ട് വിരോചനയെ കോരിയെടുത്തു തന്റെ തോളിൽ ഇരുത്തി.  എന്നിട്ടു അതിവേഗത്തിൽ മലകയറാൻ തുടങ്ങി.

—- ദേവനും ഗ്രാമിണിയും —-

അപ്പോഴേക്കും ദേവനും ഗ്രാമിണിയും മലയുടെ പകുതിയോളം കയറിയിരുന്നു.  വിശപ്പും ദാഹവും മോതിരത്തിന്റെ ശക്തികൊണ്ട് തോന്നിയിരുന്നില്ലെങ്കിലും ശാരീരിക ക്ഷീണവും കാലിലെ വേദനയും ആകാശത്തു നിന്നുള്ള ചൂടും അവർക്കു കുറച്ചു കഷ്ടം കൊടുക്കാൻ തുടങ്ങി.

ഇനിയും കുറഞ്ഞത് രണ്ടു മൂന്നു മണിക്കൂറുകൾ നടന്നാലേ ലക്ഷ്യസ്ഥാനം പർവത പുത്രിയുടെ സവിധം അടയാൻ സാധിയ്ക്കുകയുള്ളൂ എന്ന് അവർക്കു മനസ്സിലായി.

നിയോഗം – സംഗമം —

പെട്ടെന്നു താഴെനിന്നും ആരോ ഓടിക്കയറിവരുന്ന ശബ്ദം കേട്ട് ദേവനും ഗ്രാമിണിയും തിരിഞ്ഞു നോക്കി.  ഒരു സുന്ദരനായ കരുത്തൻ ഒരു അപ്സരസുന്ദരിയെയും തോളിലേറ്റി ഓടിവരുന്നത് തെല്ലു അത്ഭുതത്തോടെയാണ് അവർ നോക്കിയത്.

നിമിഷ നേരം കൊണ്ടുതന്നെ അവരുടെ അടുത്തെത്തി ആ യുവാവ് നിന്ന്, തോളിൽ ഇരുന്ന സുന്ദരിയെ താഴെ ഇറക്കി.  ഇത്രയും വലിയ കുത്തനെയുള്ള മാമല (ദേവനും ഗ്രാമിണിയും നാഴികകൾ കൊണ്ട് കഷ്ടപ്പെട്ട് കടന്നു വന്നത്) ചില നിമിഷങ്ങൾ കൊണ്ടുതന്നെ ഒരു യുവതിയെയും തോളിലേറ്റി കടന്നു വന്ന ആ കരുത്തനെ ആരാധനയോടും ബഹുമാനത്തോടും  ദേവൻ നോക്കിനിന്നു.

ഗ്രാമിണി മന്ത്രിക്കുന്നത് അവൻ കേട്ടു “കാമാസുരൻ, അല്ല – കാമ വിക്രമാദിത്യൻ”

ഭർത്താവിന്റെ തോളിൽനിന്നും ഇറങ്ങിയ വിരോചന ഒരു തേങ്ങിക്കരച്ചിലോടെ ഗ്രാമ്മിണിയെ ചേർത്തു പിടിച്ചു.  നടന്നതെല്ലാം വിതുമ്പലിന്റെ അകമ്പടിയോടെ പെട്ടെന്നുതന്നെ അവൾ പറഞ്ഞു.

ദേവന്റെ തോളിൽ കൈ വെച്ചുകൊണ്ട്, ഗ്രാമിണിയെ നോക്കി കാമ വിക്രമാദിത്യൻ പറഞ്ഞു “എന്നോടു ക്ഷമിക്കണം. മനസ്സിലെ ചില ലക്ഷ്യങ്ങൾ നേടാൻ നിങ്ങളെ ഞാൻ ഉപദ്രവിച്ചു, ഇനിയുള്ള യാത്രയിൽ നിങ്ങളുടെ  നിയോഗം എന്റേതുകൂടിയാണ്.  നട്ടുച്ചയാകാൻ ഇനി അധികം നേരമില്ല.  നമുക്ക് പുറപ്പെടാം. ഈ ദിവ്യ ദൗത്യത്തിൽ ഭാഗഭാഗാക്കാൻ കഴിഞ്ഞത് സുകൃതമാണ്, അടിയന്റെ ഗുരുദേവൻമേൽ സത്യം.”