കാലവർഷം [ചെമ്പരത്തി ] 211

ഗ്ലാസിനെ മാറ്റി വച്ചു ആ പേപ്പർ വലിച്ചെടുക്കുമ്പോൾ കൈകൾ വിറച്ചിരുന്നുവോ അറിയില്ല…. തനിക്കൊന്നും അറിയില്ലായിരുന്നു…. ഒന്നും….

“എനിക്ക് നിങ്ങളുടെ കൂടെ ഉള്ള ജീവിതം മടുത്തു… ഞാൻ പോകുന്നു…. എന്നെ തിരക്കി വരരുത്….”

മൂന്നേ മൂന്ന് വാചകങ്ങളിൽ,അയാൾ നേടിയതിനെ ഒക്കെയും അവൾ നിഷ്പ്രഭമാക്കി കളഞ്ഞു…..

വെറുമൊരു വട്ടപ്പൂജ്യം മാത്രമായി അയാൾ തകർന്നു മണ്ണടിഞ്ഞിരുന്നു….

അഭിമാനത്താൽ ഉയർന്നു നിന്നിരുന്ന ശിരസ് മണ്ണിനോളം താണ് പോയി….

ഒടുവിൽ, ആണത്തമില്ലാത്തവൻ, ഭാര്യയെ നോക്കാൻ കഴിയാത്തവൻ എന്ന് തുടങ്ങി ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞുമായി വിളിച്ചതെല്ലാം കേട്ടു മനസ്സിന്റെ താളം തെറ്റുമെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ, ഉണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം വിറ്റുപെറുക്കി ആ മലമുകളിൽ, അധികമാരും ചുറ്റുമില്ലാത്ത ആ ഏകാന്തതയെ സ്വയം വരിച്ചു..

വീണ്ടുമൊരു ആറു മാസം കൂടി ഒഴുകിയിറങ്ങുന്ന കാട്ടരുവി പോലെ ഒഴുകി മറഞ്ഞു….

സമീപം ഉള്ള കുഞ്ഞു വീട്ടിലെ പൈതൽ ആശുപത്രിയിൽ ആയപ്പോൾ പോകേണ്ടി വന്നു…. ബന്ധങ്ങൾ അറുത്തുമാറ്റിയ പട്ടണത്തിലേക്ക്….വീണ്ടുമൊരു തിരിച്ചു പോക്ക്….

പക്ഷെ ആ പോക്ക് വെറുതെ ആയിരുന്നില്ല… ഒരു നിമിത്തം ആയിരുന്നു… വീണ്ടും അവളെ കണ്ട് മുട്ടാൻ ഉള്ള നിമിത്തം….

പക്ഷെ കണ്ട് മുട്ടിയത്  തന്റെ ദുസ്വപ്നങ്ങളിൽ പോലും ചിന്തിക്കാതെ ഇരുന്നവണ്ണം ആയിരുന്നു…

സർക്കാർ ആശുപതിയുടെ, ഫിനോയിലിന്റെ രൂക്ഷമായ മണം തങ്ങി നിൽക്കുന്ന വാർഡിൽ, ആരോരും നോക്കാനില്ലാത്തവരുടെ കൂടെ അവരിൽ ഒരുവളായി, നട്ടെല്ല് തകർന്നു ചലനമറ്റ രീതിയിൽ………