കാലചക്രം [ചെമ്പരത്തി] 620

“അവനെ വിളിക്കണ്ടെടീ…. അവൻ ഉറങ്ങിക്കോട്ടെ….. ഇപ്പോഴല്ലേ അവനു ഉറങ്ങാൻ പറ്റൂ “…… അന്നറിഞ്ഞിരുന്നില്ല ആ വാക്കുകൾക്കിത്ര ശക്തി ഉണ്ടാകുമെന്നു….

“ഭാഗ്യം”

എന്ന് മനസിലോർത്തു ഒന്നും കൂടിയാ കൊടും തണുപ്പിൽ പുതപ്പിനടിയിലെ ചൂടിലേക്ക് ചുരുണ്ടു കൂടി…

ചിലപ്പോഴൊക്കെ വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ,

രാവിലെ മുതൽ തൊഴുത്തിലെ പൈക്കളോടും തൊടിയിലെ വിളകളോടും മല്ലിട്ടശേഷം, പള്ളിക്കൂടത്തിനടുത്തുള്ള റേഷൻ കടയിൽ, മണ്ണിന്റെ നിറം മനസിലാകാത്തൊരു കാവി മുണ്ടും, ഇട്ടുപഴകി നിറമേതെന്നു തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത വിധം നിറം മങ്ങിയൊരു ഷർട്ടും ധരിച്ചു, ആ ആഴ്ചത്തെ റേഷന് വേണ്ടി കയ്യിലുള്ള സഞ്ചി നീട്ടിപ്പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന അച്ഛനെ കണ്ടപ്പോൾ,    അറിയാതെങ്ങാനും എന്നെ വിളിച്ചാൽ ഉള്ള അഭിമാനക്ഷതം ഓർത്തു കൂട്ടുകാരുടെ നടുവിൽ എതിർ വശത്തേക്കു നോട്ടമെറിഞ്ഞു കടന്നു പോകുന്ന എന്നെ ഒളികണ്ണാൽ നോക്കിയ അച്ഛന്റെ കണ്ണിലെ വേദന ഞാൻ കണ്ടിരുന്നില്ല…

ഒരു ദിവസം വലിയൊരു ചുമടും തലയിലേന്തി സന്ധ്യക്ക്‌ വീട്ടിൽ വന്ന് കയറി, കയ്യിലിരുന്ന പലഹാരപ്പൊതി അമ്മയെ ഏല്പിച്ചിട്ട്

“ഇതവന് കൊടുത്തേരെ “

എന്ന് പറഞ്ഞു ഉമ്മറത്തെ ചാരുകസേരയിലേക്ക് ചായുമ്പോഴും ഞാനറിഞ്ഞിരുന്നില്ല അതെനിക്കുള്ള എന്റെ അച്ഛന്റെ അവസാന സമ്മാനം ആയിരുന്നെന്നു…..

മീന സൂര്യന്റെ കൊടും ചൂടിലെന്റെ അച്ഛന് തണലേകിയ വടക്കേതൊടിയിലെ മൂവാണ്ടൻ മാവ് മാത്രമേ അച്ഛന് കൂട്ടായി പോയുള്ളൂ…. അലറികരഞ്ഞ എന്നെ പരിഹസിക്കുംപോലെ പെയ്തിറങ്ങിയ മഴത്തുള്ളികൾക്ക് പോലും അച്ഛനെ പുൽകിയ തീ നാളങ്ങളെ അണക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല….

വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം,കോർപ്പറേറ്റുകൾ വച്ചുനീട്ടിയ ആറക്ക ശമ്പളം വേണ്ടെന്നു വച്ചീമണ്ണിൽ കാലുറപ്പിക്കുമ്പോൾ ഇതിനു പഴയ നാറ്റമായിരുന്നില്ല, പകരം അച്ഛന്റെ ശരീരത്തെ പൊതിഞ്ഞിരുന്നൊരാ മണ്ണിനു സുഗന്ധമായിരുന്നു…. അച്ഛന്റെ ഗന്ധം….

എന്നാലിന്നു എന്റെ മകന്റെ നാവിൽ നിന്നും ഞാനറിഞ്ഞു………. കാലചക്രം തിരിയുകയാണ്  അതോടൊപ്പം ചില കടങ്ങൾ വീട്ടാനാകില്ല എന്നും ……

സ്നേഹപൂർവ്വം

???ചെമ്പരത്തി ???