ഒരു ബാംഗ്ലൂർ വാരാന്ത്യം 8 [Santhosh Nair] 952

ആരും കാണാതെ ഇവളെ എങ്ങനാണോന്നു തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുന്നത്? നോക്കുമ്പോൾ അവൾ താത്തായുടെ പുറകിൽ നിൽക്കുന്നുണ്ട്. സാധനങ്ങൾ ഒക്കെ അമ്മയുടെ കയ്യിൽ കൊടുത്തിട്ടു ഞാൻ മുകളിലത്തെ തളത്തിലേക്ക് പോയി. അവൾ എന്നെ മൈൻഡ് ചെയ്യുന്നതേ ഇല്ല, ദുഷ്ട. ഡൊ ട്ടോ എന്നൊക്കെ ചില ഒച്ചകൾ ഉണ്ടാക്കി നോക്കി. (“എന്റെ വിഷമം ബധിരകർണങ്ങളിലാണല്ലോ വീഴുന്നത് ഈശ്വരാ” ഈ പൊട്ടി). ഒരു ചെറിയ ചെറിയ പേപ്പർ എടുത്തു വിരൽനഖം വലിപ്പത്തിൽ നന്നായിട്ടു ചുരുട്ടി ഒറ്റ ഏറു കൊടുത്തു. ആ സമയം നോക്കി പാട്ടി വിളിച്ചു അവൾ അകത്തേക്ക് പോയി. ഏറു കൊണ്ടത് പാവം അമ്മാവനിട്ടു. അമ്മാവൻ ഏതോ ഉൽക്ക വീണപോലെ മുകളിലേക്ക് നോക്കുന്നു.

പിന്നേം കളിയിലായി ശ്രദ്ധ. ഇവരൊക്കെ എന്ന ഐഎഎസ്നു പഠിക്കുവാണോ? അത്രയ്ക്കുണ്ട് കോൺസെൻട്രേഷൻ.

എന്റെ കണ്ട്രോൾ വിടുമോ ദൈവമേ. ഇവളുടെ ഒരു കാര്യം. ഒന്ന് സംസാരിക്കണം ഇല്ലെങ്കിൽ ശരിയാവില്ല. ഞാൻ പതുക്കെ ഇറങ്ങി താഴേക്കു പോയി. അവൾ അമ്മയുടെയും പാർട്ടിയുടെയും ഇടയിൽ നിൽക്കുന്നു. ജീവിതം മടുത്തു. ഞാനെന്തേ ഇങ്ങനെ പഞ്ചാരയാകുന്നു? ശേ, മോശം. ഉള്ള ദേഷ്യവും പോക്കറ്റിൽ ആക്കി ഞാൻ എന്റെ റൂമിലേക്ക് വന്നു. മുറിയിൽ എന്തോ ഒരു പ്രത്യേക ഗന്ധം, എന്റെ മുറിക്കപരിചിതമായ സ്ത്രൈണ ഗന്ധം. something goes wrong with മി. ഞാൻ ഓടി ബാത്റൂമിൽ കയറി നന്നായി മുഖം കഴുകി ഇറങ്ങി.

തിരിച്ചിറങ്ങിയപ്പോൾ നിൽക്കുന്നു അത്തം നക്ഷത്രക്കാരി, അടക്കിപ്പിടിച്ച ചിരിയുമുണ്ട് മുഖത്ത്. എന്നെ കണ്ടയുടനെ ഇറങ്ങിപ്പോകാൻ തുടങ്ങി. ഞാൻ പെട്ടെന്ന് ഓടിച്ചെന്നു വാതിൽ അടച്ചു അവളുടെ വഴി തടഞ്ഞു നിന്നു. അവൾ എന്തെ എന്ന് ആംഗ്യത്തിലൂടെ ചോദിച്ചു. ആ കൊള്ളുന്ന ചിരിയും. ഞാൻ അടുത്തേക്ക് ചെന്ന്, അവളുടെ താടി പിടിച്ചുയർത്തി. അവൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ആ നെറ്റിയിൽ എന്റെ ചുണ്ടുകൾ പതിഞ്ഞു, കുറെ നേരം. അവൾ എന്റെ മാറിലേക്ക് ചാഞ്ഞു. കുറെ നേരം ആ നിൽപു ഞങ്ങൾ തുടർന്നു. ആ ആലിംഗനത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾക്ക് പറയാനുള്ള പല കാര്യങ്ങളും ഞങ്ങളുടെ ഹൃദയങ്ങൾ കൈമാറി.

പെട്ടെന്ന് ആരോ ഉറക്കെ സംസാരിക്കുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു ഞങ്ങൾ ആലിംഗനത്തിൽനിന്നും മുക്തരായി. അവൾ പെട്ടെന്ന് വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കു ഓടിപ്പോയി. ഞാനും പുറത്തേക്കിറങ്ങി, ഭാഗ്യം ആരും കണ്ടില്ല.

ഇപ്പോൾ മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും ഒരു അയവു തോന്നുന്നു. പിരിമുറുക്കം കുറഞ്ഞത് പോലെ. ചുണ്ടിൽ ഒരു ചിരിയോടെ ഞാൻ ഹാള് താണ്ടി നടന്നപ്പോൾ കൊച്ചഛൻ എതിരെ വരുന്നു. എന്തോ ആംഗ്യം കാണിക്കുന്നുണ്ട്, “എന്താ?” ഞാൻ ചോദിച്ചു “കവിളിലെ സിന്ദൂരം തുടക്കു മകനെ” എന്നു പറഞ്ഞു പുഞ്ചിരിച്ചു. ഞാൻ അല്പം ജാള്യതയോടെ കവിൾ തുടച്ചു.

എല്ലാവരും ഉച്ചഭക്ഷണം കഴിച്ചു ഒന്നുറങ്ങാനായി പോയി. എനിക്കും ശ്രീക്കും ഉറക്കം വന്നില്ല. ഞങ്ങൾ മുകളിലത്തെ തളത്തിലേക്കു പോയി. ദേഹശുദ്ധിയും മനഃശുദ്ധിയും അത്യാവശ്യം ആണെന്നുള്ള അപ്പൂപ്പന്റെ മുന്നറിയിപ്പ് മാനിച്ചു അല്പം അകലത്തിലാണ് ഇരുപ്പുറപ്പിച്ചത്. അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കിയിരുന്നു. പിന്നെ അവിടെത്തന്നെ കിടന്നുറങ്ങിപ്പോയി.

ഉണർന്നപ്പോൾ മണി മൂന്നരയോളമായി. ഉണർന്നു നോക്കുമ്പോൾ ശ്രീയും നല്ല ഉറക്കം, പാവം വെറും തറയിൽ കിടക്കുന്നു. അവളെയും ഉണർത്തി താഴെ വന്നു നോക്കുമ്പോൾ ആരും ഉണർന്നിട്ടില്ല. കൈ കാൽ മുഖം കഴുകി നേരെ അടുക്കളയിൽ കയറി. ഫ്രിഡ്‌ജിൽ നിന്നും പാലെടുത്തു വെളിയിൽ വെച്ചു. എന്നിട്ടു പാത്രങ്ങൾ കഴുകി വെച്ചിട്ടു അടുക്കള ഒന്ന് ക്ലീൻ ചെയ്തു.

ചായക്ക്‌ വെള്ളം അടുപ്പിൽ വെച്ചു. പാലും തിളപ്പിച്ച്. പാട്ടിയും താത്താവും മധുരം കുറച്ചേ കഴിക്കൂ. അമ്മാവനും അച്ഛനും മധുരം കഴിക്കില്ല. കൊച്ചഛൻ മധുരപ്രിയനാണ്. ബാക്കി എല്ലാപേർക്കും സാധാരണ പോലെ മതി. എല്ലാവർക്കുമുള്ള ചായ എടുത്തു വെച്ചു.

ജാനകിചേച്ചിക്കും സരളച്ചേച്ചിക്കും അവരുടെ റൂമിൽ കൊടുത്തു “എന്താ കുഞ്ഞുങ്ങളെ, ഞങ്ങളെ ഒന്ന് വിളിച്ചൂടായിരുന്നോ” എന്ന് അവർ രണ്ടുപേരും ഒരേ സ്വരത്തിൽ. വെങ്കിയണ്ണന് ചായ കൊടുത്തു. പാട്ടിക്കും താത്താവുക്കും ഉള്ള ചായ എന്റെ മുറിയിൽ കൊണ്ട് കൊടുത്തു. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും കൊച്ചച്ഛനും അമ്മാവനും ചായ കൊടുത്തു. എല്ലാവര്ക്കും ഞങ്ങളുടെ ചായ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു കേട്ടോ.

നീ അക്കൗണ്ടിംഗ് ജോലി നിർത്തി കോട്ടയത്ത് ഒരു ചായക്കട തുടങ്ങിക്കൂടെ എന്ന് കൊച്ചച്ഛന്റെ ചളി. ഒന്നാമതെ അവിടുള്ള ചില കൂട്ടുകാരന്മാർ ദുഷ്ടന്മാർ നായർ ചായക്കട എന്ന് കളിയാക്കുന്നതിന്റെ കടുപ്പ് എനിക്ക് വേറെയുണ്ട്.

അഞ്ചുമണിക്ക് ജ്യോതിഷി അപ്പൂപ്പന്റെ കാൾ വന്നു. ഞങ്ങൾ കാത്തിരുന്ന ഒരു കാൾ. അദ്ദേഹം വളരെ സന്തോഷവാനായിരുന്നു. ഫോൺ സ്‌പീക്കറിലിട്ടു ഞങ്ങൾ സച്ചിൻ ഇന്ത്യക്കുവേണ്ടി ബാറ്റ് ചെയ്യുന്നതിന്റെ കമന്ററി കേൾക്കുന്ന ഉത്സാഹത്തോടെ ഇരുന്നു.

“കുട്ടികളുടെ കാര്യത്തിൽ ആശങ്ക വേണ്ടാ. എല്ലാം നന്നായി വരും. നിങ്ങൾ ചെയ്ത വഴിപാടുകളും പ്രാർത്ഥനകളും ഇവരുടെ ജീവിതത്തിൽ നന്മ കൊണ്ടുവരും. ധനു പുലരുന്നതിനു മുൻപ് ഒരു നിശ്ചയം വെച്ചോളൂ. കുംഭം ആദ്യം തന്നെ നമുക്ക് കല്യാണം നടത്താം. നാളെ നല്ല ദിവസമാണ്. പനച്ചിക്കാട് അമ്പലത്തിൽ പോയി അവിടുത്തെ മഹാവിഷ്ണുവിന്റെ മുമ്പിൽ തന്നെ ഒരു മോതിരമാറ്റം നടത്തിക്കൊള്ളുക. നിശ്ചയത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള തീയതി ഞാൻ അറിയിക്കാം. കല്യാണം പള്ളത്തെ അമ്പലത്തിൽ നടത്താനുള്ള ഏർപ്പാടുകൾ ചെയ്യുക. ആർഭാടം വേണ്ടടാ. നിർബന്ധമാണെങ്കിൽ ഒരു റിസപ്ഷൻ നടത്തിക്കൊള്ളുക.
രണ്ടു തീയതി കളും ഞാൻ അറിയിക്കാം. ശുഭസ്യ ശീഘ്രം എന്നാണല്ലോ ചൊല്ല്.”

ഞങ്ങളെ അനുഗ്രഹിച്ചുകൊണ്ടു ഫോൺ കട്ടായി. പെട്ടെന്നൊരു പൊട്ടിക്കരച്ചിലുയർന്നു. പാട്ടിയും അമ്മയും അമ്മാവനും. ഒരുവശത്തു പൊട്ടിച്ചിരി – അച്ഛനും കൊച്ചച്ഛനും താത്താവും. വെങ്കിയണ്ണനും സരളച്ചേച്ചിയും ജാനകിചേച്ചിയും ആ സന്തോഷത്തിൽ പങ്കുചേർന്നു. സരളച്ചേച്ചി ഓടിപ്പോയി മണ്ണാറശ്ശാലയിൽ നിന്ന് കൊണ്ടുവന്ന പായസം എല്ലാർക്കും കൊടുത്തുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു “മധുരം കഴിക്കൂ ആഘോഷിക്കൂ” ഇതുകേട്ട്എല്ലാവരും ചിരിച്ചു. പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.

(കുറെ നാളുകൾ കൂടി ഇത്രയ്ക്കു സന്തോഷം).

ഞാൻ ഉടനെ രമേശ് സാറിനെ വിളിച്ചു. സാർ അന്ന് ലീവിൽ ആയിരുന്നു. എന്തോ മെഡിക്കൽ എമർജൻസി. ഞാൻ കാര്യങ്ങൾ എല്ലാം പറഞ്ഞപ്പോൾ ഭയങ്കര സന്തോഷം. “മാധവാ മാട്ടിയല്ലോടാ” എന്ന് പറഞ്ഞു ചിരിച്ചു. സാറിന്റെ ഭാര്യയോടും സംസാരിച്ചു. അവർക്കും വളരെ സന്തോഷം. തിരിച്ചു എന്നോടും ഒരു സന്തോഷ വർത്തമാനം ഷെയർ ചെയ്തു. അവർക്കിത് മൂന്നാം മാസമാണ്. കല്യാണമായി അഞ്ചു വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞു. അവരുടെ ദാമ്പത്യവല്ലരിയിൽ ഒരു പൂ വിരിയാൻ പോകുന്നു. സത്യത്തിൽ ഞാൻ കരഞ്ഞു പോയി, സന്തോഷം കൊണ്ടു തന്നെ. അവർ എന്റെ കൂടെ കരഞ്ഞു.

രമേശ് പറഞ്ഞു. “ഇങ്ങനെ എല്ലാരും കൂടി കരയാതെ. ഇത് സന്തോഷിക്കാനുള്ള സമയമാണ്. പിന്നെ ഒരു പ്രശ്നമുണ്ട് മാധവാ, നീ ഉടനെ തിരികെ വരണം, അത്യാവശ്യമാണ്. ഇന്റെര്ണൽ ഓഡിറ്റ് തുടങ്ങാനായി. വ്യാഴാച വരാൻ പറ്റുമെങ്കിൽ വന്നേയ്ക്കൂ. ഈ ശനിയാഴ്ച ഒരു അത്യാവശ്യ മീറ്റിംഗ് ഉണ്ട്, അന്ന് രാവിലെ ഓഫീസിൽ വരണം, പിന്നെ ലഞ്ച് കഴിഞ്ഞു പിരിയാം”