ആ സ്പന്ദനങ്ങൾ എന്റേതു കൂടിയാണ് 15

“ഹൃദയസ്തംഭനം… അവൻ മരിച്ചു. രണ്ടാഴ്ചകൾക്ക് മുൻപ്”

ഓസ്‌കാർ എന്റെ കാൽച്ചുവട്ടിൽ നിന്നും അമ്മൂമ്മയുടെ കാൽച്ചുവട്ടിലേക്കു മാറിയിരുന്നു. അവനറിഞ്ഞുവോ അവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ വേപഥു? ഒരു നിമിഷം എനിക്കു തോന്നി, ഞാനൊരു ഊമയാണെന്ന്. കണ്ണുകളിലെ പെട്ടെന്നുള്ള പ്രളയത്തെ അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് ഞാൻ അമ്മൂമ്മയെ എന്റെ കരവലയത്തിലേക്ക് ഒരിക്കൽക്കൂടി ചേർത്തണച്ചു. ഏറെനേരം ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടിയെപ്പോലെ അവരെന്റെ കരവലയത്തിൽ ഒതുങ്ങിനിന്നു. തേങ്ങലുകൾ ഹൃദയത്തിന്റെ അറിയാത്ത അറകളിൽ എവിടെയോ മറച്ചുപിടിച്ചുകൊണ്ട്. സാവകാശം ഞാൻ അമ്മൂമ്മയുടെ കാതുകളിൽ മന്ത്രിച്ചു, “കരയരുത്, പ്രത്യേകിച്ചും ഇന്നത്തെ ദിവസം. ഹാപ്പി ബർത്ത് ഡേ!”

അവരുടെ ഹൃദയത്തിന്റെ വിങ്ങുന്ന തുടിപ്പുകൾ ഞാൻ എന്നിലേക്ക് ഏറ്റുവാങ്ങുകയായിരുന്നു, അവ എന്റേതുകൂടിയാണെന്നു തോന്നി എനിക്കപ്പോൾ!