അപരാജിതൻ 54 5202

അങ്ങനെ  ഗജപതിമാർക്കായി നരബലിയുടെ ആവശ്യത്തിനായി ഒത്ത ലക്ഷണത്തോടെ ഇരുപത്തിഅഞ്ചു ചണ്ടാലപെണ്ണുങ്ങൾ ലഭ്യമായി.

അവിടെ കൂടി നിൽക്കുന്ന കരുത്തന്മാരെ പേടിച്ചു ഗ്രാമവാസികളിൽ ആരും തന്നെ ഒരു ശബ്ദവും ഉണ്ടാക്കുനുണ്ടായിരുന്നില്ല.

കസ്തൂരിയും വൈദ്യർ മുത്തശനുമടക്കം  ഭയത്താൽ കണ്ണുകൊണ്ടു അറിവഴകനെ തിരയുകയായിരുന്നു.

ശൈലജ തെല്ലൊരു ആശ്വാസത്തോടെ ശിവാനിയുടെ കൈയ്യിൽ മുറുകെപിടിച്ചു നിന്നു.

@@@@@

“മിത്രമേ ,,,”

വിജയേന്ദ്ര ഗജപതി മാനവേന്ദ്രനെ വിളിച്ചു.

“പറയു”

“ഇനി വൈകിക്കണ്ട,,ഇവരുമായി നമുക്ക് പുറപ്പെട്ടാലോ” വിജയേന്ദ്ര ഗജപതി അറിയിച്ചു.

“അങ്ങനെ വേഗം പോണോ,,,അൽപ്പം കഴിഞ്ഞു പോയാൽ പോരെ മിത്രമേ” മാനവേന്ദ്രനൊരു വിടന്റെ ചിരിതൂകി പറഞ്ഞു.

“അതെന്താ?” വിജയേന്ദ്രൻ ചോദിച്ചു.

“നമുക്കൊരു ആഗ്രഹമുണ്ട്,,മിത്രമേ ”

“എന്താ”

മാനവേന്ദ്രവർമ്മൻ ഉറക്കെ ചിരിച്ചു.

“പഞ്ചപകേശാ,,,”

“ഉടയതെ..കല്പിച്ചാട്ടെ”

“എന്തായാലൂം ഇവരെയൊക്കെ ,,നമ്മൾ കണ്ടു കെട്ടിയില്ലേ,,എന്നാൽ പിന്നെ ഈ തേവിടിച്ചിപരിഷകളുടെ തുണിയൊക്കെ അഴിച്ചുമാറ്റി പിറന്നപടിയോടെ കാണണമെന്നുണ്ട്,,നമുക്ക് ”

മാനവേന്ദ്രവർമ്മൻ എല്ലാവരും കേൾക്കെ തന്റെ ആഗ്രഹം അറിയിച്ചപ്പോൾ ശിവശൈലത്തുള്ള സകലരും ഞെട്ടി.

പെണ്കുട്ടികളൂം അവളുടെ ബന്ധുക്കളും ഉറക്കെ നിലവിളിച്ചു.

“അയ്യോ ,,തമ്പുരാനേ”

എന്ന് സ്വാമി മുത്തശ്ശൻ കരഞ്ഞു വിളിച്ചു കൊണ്ട് മാനവേന്ദ്രന് അരികിലേക്ക് വേഗം പാഞ്ഞുവന്നു.

കൂടെ വൈദ്യർ മുത്തശനും ഉണ്ടായിരുന്നു.

“അനർത്ഥം കല്പിക്കരുതേ തമ്പുരാനേ,,ഈ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ മാനം കെടുത്തികളയല്ലേ,,പാവങ്ങളാണെ,,ഇവരെ കൊണ്ട് പൊയ്ക്കോളൂ എന്നാലും ,,ഈ മണ്ണിൽ നിർത്തി മാനം കെടുത്തികളയല്ലേ തമ്പുരാനേ ,,,ദയവു കാണിക്കണെ”

മാനവേന്ദ്രനു കാലിൽ വീണു സ്വാമി മുത്തശ്ശൻ  ഉച്ചത്തിൽ നിലവിളിച്ചു കൊണ്ടപേക്ഷിച്ചു.