വൈദേഹി 1553

“രക്ഷപ്പെടാൻ ഇതിലും നല്ല അവസരം ഇനിയില്ല…. എന്നിൽ വിശ്വാസം ഉണ്ടങ്കിൽ ശ്രവണഗോണ്ടയിൽ നിന്നും പുറപ്പെടുന്ന ട്രെയിനിൽ മൂന്നാമതൊരാൾ അത് വൈദേഹി ആയിരിക്കും”….
മൗനത്തിൽ നിൽക്കുന്ന വൈദേഹിയുടെ മനസ്സിൽ തന്നെക്കുറിച്ചുള്ള സംശയവും മറ്റുമാണെന്ന് ആ മുഖത്ത് നിന്നും വായിച്ചെടുക്കാൻ റാമിന് അധിക സമയം വേണ്ടിവന്നില്ല …
“പതിനേഴാം വയസ്സിൽ വൈധവ്യപരിവേഷം നൽകി ഇരുട്ടിന്റെ ആത്മാവിനെ നിർബന്ധപൂർവ്വം തന്റെ സഹോദരിയിൽ സമുദായം അടിച്ചേല്പിക്കുമ്പോൾ നരകതുല്യമായ ആ ജീവിതം അന്ന് കണ്ടു നിൽകാൻ മാത്രമേ ഹതഭാഗ്യനായ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നുള്ളൂ”…
തന്റെ മനസ്സിൽ റാമിനെ കുറിച്ചുള്ള നൂറായിരം സംശയങ്ങൾക്കും ചോദ്യങ്ങൾക്കുമുള്ള ഉത്തരമായിരുന്നു ആ വാക്കുകളിലൂടെ വൈദേഹിക്ക് ലഭിച്ചത്…
തന്റെ സ്വപ്നങ്ങൾക്ക് ചിറക് വിടർത്തി പറക്കാൻ സമയം ആയിരിക്കുന്നു…
“പിറകെ വരുന്ന പക്ഷിക്കൂട്ടങ്ങൾക്ക് വഴിയൊരുക്കാൻ മുന്നേ പറക്കേണ്ട ഉത്തരവാദിത്വം താൻ ഏറ്റെടുക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു”…
“ഈ ഉദ്യമത്തിൽ ചിലപ്പോൾ ഞാൻ ചിറകറ്റു വീണിരിക്കാം… എന്നിരുന്നാലും മാറ്റത്തിന്റെ കാഹളം അഡിഗ സമുദായത്തിന്റെ യഥാസ്ഥികതയുടെ ദന്തഗോപുരങ്ങളിൽ ഒരു ചെറിയ പ്രതിധ്വനി സൃഷ്ടിക്കാൻ കഴിഞ്ഞാൽ അതിന്റെ പരിണിത ഫലമായി ഒരു അഡിഗ സ്ത്രീയെങ്കിലും അനാചാരത്തിന്റെയും അന്ധവിശ്വാസത്തിന്റെയും മതിൽക്കെട്ടുകൾ തകർത്തു കൊണ്ട് പുതുലോകത്തേക്ക് എത്തിച്ചേർന്നാൽ താൻ ധന്യയായി”…..
വൈദേഹിയിൽ നിന്നും കേട്ടവാക്കുക്കൾ റാമിനെ കൂടുതൽ ആവേശഭരിതനാക്കി…..
“എങ്കിൽ പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായിക്കൊള്ളൂ….
ചാർഥ് ഉത്സവത്തിന്റെ മൂന്നാംനാൾ നമ്മൾ ശ്രവണഗോണ്ടയോട് വിടപറയും”…….
എല്ലാം നമ്മൾ ആസൂത്രണം ചെയ്യ്ത പോലെ തന്നെ നടക്കും…. ഒന്നും വെങ്കിടി അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.. അറിയിക്കുകയും വേണ്ട”………………………………………………………
ചാർഥ് ഉത്സവത്തിന് എല്ലാവരും പോയതുകൊണ്ട് അധികം ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടി വന്നില്ല മഠത്തിന്റെ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങുന്നതിന്…
ആറുവർഷത്തെ ഇടവേളക്ക് ശേഷം തന്റെ വർണ്ണനിറങ്ങൾ ചാലിച്ച സാരി ഉടുത്തപ്പോൾ ഒരു നിമിഷം അറിയാതെ ആ കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിന്നു പോയി….അറിയാതെ ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പി
“കാലത്തിന് നിർബന്ധപൂർവ്വം ദാനം നൽകിയ ആറുവർഷങ്ങൾ”………
നഷ്ടപ്പെടുത്താൻ തന്റെ കൈയിൽ സമയമില്ല ട്രെയിൻ വരുന്നതിന് മുൻപ് സ്റ്റേഷനിൽ എത്തിച്ചേരണം…………………………………………………
അകലെ നിന്നും ചിന്നം വിളിച്ചു മദമിളകി മദിച്ചു വരുന്ന ഒറ്റയാനെ പോലെ ട്രെയിനിന്റെ ചൂളംവിളി കേട്ടപ്പോൾ നിറമില്ലാത്ത ഓർമകളിൽ നിന്നും വൈദേഹി ഞെട്ടിയുണർന്നു……..
റാം… അവനെ കാണുന്നില്ലല്ലോ..
പെരുമ്പറ പോലെ നെഞ്ചിടിക്കുന്നു…