ജനലഴിയിലൂടെ പെയ്തിറങ്ങുന്ന മഴത്തുള്ളികളെ നോക്കി നില്‍ക്കുമ്പോഴും ഉത്തരംകിട്ടാത്ത ചോദ്യത്തിന്റെ പിറകെയായിരുന്നു മനസ്സ്. ഇനിയും ഒരു തീരുമാനത്തില്‍ എത്താന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. എത്ര വര്‍ഷം കടന്നുപോയി, ഇന്നും ആ വഴിത്താരകള്‍ അതുപോലെ തന്നെ ഉണ്ടാകുമോ അറിയില്ല. മഴ കാണുമ്പോള്‍ എല്ലാം പെയ്‌തൊഴിയാത്ത ഓര്‍മകളിലേക്കു പായും മനസ്സ്. ഭൂതകാലത്തിന്റെ ചില്ലകള്‍ നഗ്‌നമായ വെറും കൊള്ളികള്‍ പോലെയായി. അല്ലേലും നഷ്ടമാക്കിയതു ഞാന്‍ തന്നെ അല്ലേ.
താഴത്തെ ബഹളം കേട്ട് അവന്‍ ചിന്തിച്ചു.അവള്‍ ആരാന്നല്ലേ.. അര്‍ച്ചന.. അല്ല തന്റെ ചേന അങ്ങനെ പറയുന്നതാവും ശരി. അര്‍ച്ചനയുടെ കലപില സംസാരം അവനില്‍ ഭൂതകാലത്തിന്റെ സ്മരണകള്‍ ഉണര്‍ത്തി.

കോളേജില്‍ ചേര്‍ന്നപ്പോള്‍ അധികം കൂട്ടില്ലാതെ എവിടേലും ഒതുങ്ങിയിരുന്ന തന്നിലേക്ക് ഇടിച്ചുകയറിയ സൗഹൃദം. പൊതുവെ ആരോടും മിണ്ടാന്‍ അങ്ങനെ തോന്നാറില്ല. സൗഹൃദങ്ങള്‍ ഉണ്ടക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചിക്കാതെ ഒതുങ്ങി കൂടാനായിരുന്നു ഇഷ്ടം. അതുകൊണ്ടാവാം അവള്‍ ഇങ്ങോട്ടു വന്നു ഇടിച്ചുകേറി സംസാരിച്ചതും. പിന്നെ ഞാന്‍ അറിയാതെ തന്നെ അവളുടെ ഇടപെടലുകള്‍ പടി പടിയായി എന്റെ സ്വഭാവത്തെയും സ്വാധീനിച്ചു തുടങ്ങി.

അവള്‍ ഇടയ്ക്കിടെ വീട്ടിലെ ലാന്‍ഡ്‌ഫോണില്‍ വിളിക്കും. പതിയെ അമ്മയും അച്ഛനും അനിയനുമായൊക്കെയായി കൂട്ടായി. എന്നേലും സ്വാതന്ത്ര്യം അവള്‍ക്കവിടെ ഉണ്ടെന്നുവേണമെങ്കില്‍ പറയാം. അച്ഛനും അമ്മയ്ക്കും പിറക്കാതെ പോയ മകള്‍ അതായിരുന്നു അവള്‍. തന്റെ കൊച്ചു പരിഭവങ്ങള്‍ക്കു കുറുമ്പുകാട്ടി കൂട്ടുനില്‍ക്കുന്ന വായാടിപ്പെണ്ണ്. നിന്റെ നാക്കിനു എല്ലില്ലേന്നു ചോദിച്ചു, എപ്പോഴും മൗനത്തിന്റെ ലോകത്തു വിഹരിച്ച എന്നെ എത്രപെട്ടെന്നാണ് അവള്‍ വാചാലനാക്കിയത്. അവളുടെ വീട്ടില്‍ എപ്പോള്‍ വേണമെങ്കിലും കയറിച്ചെല്ലാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം മമ്മിയും ഡാഡിയും തന്നത് പോലും ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദം കണ്ടിട്ടാണ്.

സൗഹൃദത്തിന് അതിര്‍വരമ്പുകള്‍ ഇല്ലെന്ന് പഠിപ്പിച്ചുതന്ന ആത്മ സുഹൃത്ത്. അവളോടുള്ള ആത്മബന്ധത്തെ എങ്ങനെ നിര്‍വചിക്കണമെന്നറിയില്ല. വിധുവുമായുള്ള വിവാഹത്തിനു മുന്നേ ഒറ്റ നിബന്ധനയെ അവള്‍ വെച്ചുള്ളു ഒരിക്കലും ഈ ഒരു സൗഹൃദം അകറ്റരുതെന്ന്. ഇന്നും അവളെ തന്റെ കൂടെ എവിടെ വേണേലും വിടാന്‍ വിധുവിനു ഒരു ധൈര്യക്കുറവുമില്ല. ജീവിതത്തില്‍ തളര്‍ന്നുപോയ നിമിഷങ്ങളില്‍ അവളായിരുന്നു ഒരു കൈത്താങ്ങ്.

“ടാ കിളവാ നീ ഇറങ്ങിയോ ”
വാതിലില്‍ മുട്ടിക്കൊണ്ട് അവളുടെ വിളിയാണു ചിന്തകളില്‍ നിന്നും മോചനം നല്‍കിയത്