അവന്റെ നെറ്റിയിൽ ചുണ്ടമർത്തികൊണ്ട് ആ ഉമ്മ തേങ്ങി… പതിയെ തളർന്നു വീണു… ആരൊക്കെയോ ചേർന്ന് അവരെ താങ്ങി അകത്തേക്ക് കൊണ്ട് പോയി… അപ്പോഴും ഒരു ജീവച്ഛവം പോലെ നിൽക്കുകയായിരുന്നു ഞാൻ… ഞാൻ പതിയെ അവന്റടുത്തേക് ചെന്ന്.. പതിയെ ആ മുഖത്തൂടെ കൈ ഓടിച്ചു… അവന്റെ ചുണ്ടിൽ അമർത്തി ഉമ്മ വെച്ചു…
“ന്റെ ചെക്കാ.. ന്നെ ഇട്ടേച്ചു പോയില്ലേടാ നീ… ഞാൻ എത്ര ആയാലും വരുമെന്ന് നിനക്കറിഞ്ഞൂടായിരുന്നോ മാക്രീ… “
ഞാൻ ഭ്രാന്തമായി അവന്റെ മുഖത്ത് ഉമ്മകൾ കൊണ്ട് മൂടി.. ഉപ്പി വന്നെന്നെ തോളിൽ പിടിച്ചു എണീപ്പിച്ചു.. അടുത്ത് കിടന്ന കസേരയിൽ ഇരുത്തി… അവസാനമായി അവനെ ഒരു നോക് കാണാൻ അവന്റെ കൂട്ടുകാർ ഇടിച്ചു കയറി… അവസാനമാണ് അവൻ വന്നത്… ആരോമൽ… !!
വാതിലിനടുത്ത് വന്നു നിന്ന അവൻ ഉള്ളിലേക്കൊന്നു നോക്കി തിരിഞ്ഞു നടന്നു..
“ഡാ… വന്നൊരു നോക് കാണേടാ… അന്റെ ചങ്ക് അല്ലെ ആ കിടക്കുന്നെ… പോയി കണ്ടിട്ട് വാടാ… “
അവൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്നത് കണ്ടിട്ട് അവന്റെ കൂട്ടുകാർ അവനോടു പറഞ്ഞു..
“വേണ്ട… എനിക്ക് കാണണ്ട അവനെ… മനസ്സിൽ ഒരു മുഖമുണ്ട്… ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന ഒരു മുഖം.. അതങ്ങനെ തന്നെ ഇരിക്കട്ടെ… അവൻ അവന്റെ ആഗ്രഹം പോലെ ഒരു യാത്രക്ക് പോയതാ.. ലോകം മുഴുവൻ കറങ്ങാൻ… അല്ലാണ്ട് അവൻ മരിച്ചിട്ടൊന്നുമില്ല… ന്റെ ചങ്ക് അങ്ങനെ ഒന്നും മരിക്കൂല… “
അവൻ കണ്ണുനീർ തുടച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു പുറത്തേക്കു പോയി… ആളുകൾ വന്നു മയ്യിത്ത് എടുത്തു കട്ടിലിൽ കിടത്തി മുറ്റത്തു കിടത്തി… നൂറുകണക്കിന് ആളുകൾ ജാതി മത ഭേദമന്ന്യെ അവനു വേണ്ടി പ്രാർത്ഥനയിൽ മുഴുകി… പ്രാർത്ഥനകൾക്ക് ശേഷം അവനെ കിടത്തിയ മയ്യിത്ത് കട്ടിൽ ചുമന്നു കൊണ്ട് ആളുകൾ പള്ളിയിലേക്ക് നടന്നു… വീട്ടിൽ നിന്നും ഒരു കൂട്ടക്കരച്ചിൽ മുഴങ്ങി… എന്റെ ഉള്ളിൽ ഒരു നിലവിളി വന്നു തൊണ്ടയിൽ കുരുങ്ങി… ഹൃദയം ആരോ വലിച്ചു കീറുന്ന പോലെ.. കാലുകൾ തളർന്നു ഞാനാ കസേരയിലേക് വീണു..
“പാത്തുതാത്ത… “
പരിചിതമായ ഒരു ശബ്ദം കേട്ടാണ് കണ്ണ് തുറന്നു നോക്കിയത്.. ‘റീനുമോൾ… !!!’ അവന്റെ പുന്നാര അനിയത്തി… ഫോണിലൂടെ എന്നോട് കൊഞ്ചി സംസാരിച്ചിരുന്നവൾ… കണ്ണുകൾ കരഞ്ഞു കലങ്ങിയിരിക്കുന്നു…
“വാ… “
അവളെന്റെ കൈ പിടിച്ചു വലിച്ചു.. ഞാനവളുടെ പിന്നാലെ നടന്നു.. അവൾ കൊണ്ടുപോയത് അവന്റെ റൂമിലേക്കായിരുന്നു…. അവൻ കിടന്നിരുന്ന അവന്റെ റൂം … ഞാൻ വരേണ്ടിയിരുന്ന ഞങ്ങളുടെ മണിയറ… ഞാൻ ആ വാതിൽക്കൽ ചലനമറ്റു നിന്നു…
റീനുമോൾ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു അകത്തേക്ക് കയറ്റി.. ഞാൻ ആ ബെഡിൽ തളർന്നിരുന്നു… ചുവരിൽ പുഞ്ചിരിച്ചു നിൽക്കുന്ന അവന്റെ ഒരു ഫോട്ടോ… റീനുമോൾ അവന്റെ ഷെൽഫിൽ നിന്നും അവന്റെ ഫോൺ എടുത്തു വന്നു.. ലോക്ക് തുറന്നു എനിക്ക് നീട്ടി..
വോൾപേപ്പർ കണ്ടെന്റെ ഉള്ളം തേങ്ങി.. ഞാൻ പണ്ടൊരിക്കൽ അയച്ചു കൊടുത്ത എന്റെ കണ്ണുകളുടെ ഫോട്ടോ… അറിയാതെ മനസ് പിറകോട്ടു പോയി…
“മാക്രീ… “
“ഓയി.. “
“എന്നാ പെണ്ണെ നിന്നെ എനിക്കൊന്നു കാണാൻ പറ്റുന്നെ…? “
“ഡാ ചെർക്കാപ്പിയെ….. “
“മ്മ്മ്… “
“കെട്ടുമ്പോൾ കണ്ടാൽ മതിട്ടോ…. “
“മ്മ്മ്മ്മ്… ന്നാലൊരു ഫോട്ടോ അയച്ചു തരോ..? “
“അയ്യടാ.. ഉപ്പി പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ആർക്കും ഫോട്ടോ കൊടുക്കരുതെന്ന്..അത് കൊണ്ട് പൊന്നു മോനെ ഇനി ചോദിക്കാൻ നിക്കണ്ടാട്ടൊ… “
“മ്മ്മ്മ്… “
സെൻ്റി എൻ്റെ ഫീൽഡ് അല്ല. എന്തിനാ കുഞ്ഞേ ഇങ്ങനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത്. മനോഹരമായ വരികൾ . ഒരു feelgood okke ezhuthan tto ❤️❤️❤️
Vaikkandarunu.. ?… kidilam ezhuthu… ennalum vishamam ayi
കരയിച്ചു കളഞ്ഞല്ലോടാ. എല്ലാം മുന്നിൽ കാണുന്ന പോലെ ഉണ്ടയിരുന്നു.അടുത്ത കഥയും ആയിട്ട് വാ
??????
നന്നായിട്ടുണ്ട് ???
നൊമ്പരപ്പെടുത്തുന്ന രചന.. നന്നായി അവതരിപ്പിച്ചു.ഒഴുക്കുള്ള അക്ഷരങ്ങൾ..തൂലിക ചലിക്കട്ടെ.. ആശംസകൾ?
??? മനസ്സിൽ എന്തോ ഒരു വേദന
പറയാൻ വാക്കുകൾ കിട്ടുന്നില്ല..
♥️♥️♥️♥️♥️
മനസ്സിനെ വല്ലാത്തോരു പ്രതിസന്ധിയിൽ എത്തിച്ചല്ലോ ജസ്ഫീർ. ഒരിക്കലും നഷ്ടപ്രണയം ഉണ്ടാവാൻ ആഗ്രഹിക്കാത്തവർ ആണ് നമ്മൾ അപ്പോൾ ഇനി ഒരിക്കലും കിട്ടില്ല എന്നും ഞാൻ കാരണമാണ് മരണമെന്ന കുറ്റബോധം അവളുടെ ഉള്ളിൽ കിടക്കുന്നു മനോഹരമായി എഴുതി പ്രതിഫലിപ്പിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു.
ഒരു വിങ്ങൽ അവശേഷിപ്പിച്ചു…
ഇത് അവൾ കണ്ട വെറുമൊരു സ്വപ്നം ആക്കി അവരെ ഒന്നിപ്പിക്കായിരുന്നില്ലേ. വല്ലാതെ ഹൃദയത്തിൽ കയറിപ്പോയി അവർ അതാ ചോദിച്ചത് ❤
വല്ലാത്തൊരു വിങ്ങൽ നൽകി അവസാനിപ്പിച്ചല്ലോ… എല്ലാം കണ്മുന്നിൽ ഉള്ള പോലെ… നെഞ്ചിലൊക്കെ എന്തോ കെട്ടിനിൽക്കുംപോലെ…