ഒരു വേശ്യയുടെ കഥ – 30 3998

കൈക്കുമ്പിളിലെ വെള്ളം മുഖത്തിനടുത്തേക്കു കൊണ്ടുപോയതും വീണ്ടും അയാളുടെ മുഖവും പൊട്ടുവയ്ക്കുവാൻ പറഞ്ഞപ്പോഴുള്ള അയാളുടെ കൊഞ്ചലും പൊട്ടുവച്ചതിനുശേഷമുള്ള സന്തോഷവുമൊക്കെ കടന്നുവന്നതിനൊപ്പം അയാൾ നൽകിയിരുന്ന കുറെ ഉപദേശങ്ങളും അവളുടെ മനസിലേക്ക് ഓടിയെത്തി.

വേണ്ട……
ഇപ്പോൾ മായ്ച്ചുകളയുന്നത് മനസിൽ നിന്നും അയാളെ മായ്ച്ചുകളയുന്നതുപോലെയായിപ്പോകും …
അതു വയ്യ…..
അങ്ങനെയൊന്ന് ഓർക്കുവാൻ പോലും തനിക്കു വയ്യ……
ഒന്നുമില്ലെങ്കിലും തനിക്കുവേണ്ടി ആരും ചെയ്യാത്ത ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തു തന്നതാണ്…..
എങ്ങനെയായാലും എന്നും തനിക്കയാൾ ദൈവത്തിനു സമം തന്നെയായിരിക്കും….
നന്ദികേട് കാട്ടുവാൻ തനിക്കു വയ്യ…..!
അതുകൊണ്ട് നാട്ടിലെത്തുന്നതു വരെ നെറ്റിയിൽ പൊട്ടു കിടക്കട്ടെ വീട്ടിലെത്തുന്നതിനുമുന്നേ തന്റെ ബാഗിലുള്ള അയാളുടെ മുഷിഞ്ഞ ടീഷർട്ടുകൊണ്ടുതന്നെ മായ്ചുകളയാം……
പിന്നീടൊരിക്കലും ആ ടീഷർട്ട് കഴുകികളയരുത്…..
അയാളുടെ ഓർമ്മകളുടെ സുഗന്ധത്തോടൊപ്പം ഇഷ്ടത്തോടെ തൊടുകയും അനിഷ്ട്ടത്തോടെ മായ്ചുകളയുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്ന പൊട്ടും ആരും കാണാതെ ….
ആരോടും പറയാതെ നിധിപോലെ സൂക്ഷിക്കണം….”

പുനർചിന്തയിൽ പൊട്ടുമായ്ച്ചു കളയുവാനുള്ള ഉദ്യമം ഉപേക്ഷിച്ചശേഷം കണ്ണുകളിൽ വെള്ളം തേവി തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു മുഖം കഴുകി.

തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ മുഖം കഴുകിയശേഷം സരിതുമ്പുയർത്തി തുടച്ചപ്പോൾ ഒരു നവോന്മേഷം കിട്ടിയതുപോലെ അവൾക്കു വീണ്ടും തോന്നി.

പുറത്തിറങ്ങുവാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ വീണ്ടു സംശയം…..!
താൻ കരഞ്ഞതാണെന്നു അനിലേട്ടനും മനസിലാകുമോ….!
എന്തിനാണ് കരഞ്ഞതെന്നു ചോദിക്കുകയാണെങ്കിൽ എന്താണൊരു സമാധാനം പറയുക……!

വേഗത്തിൽ ഒരിക്കൽക്കൂടി കണ്ണാടിയിൽ താണും ചെറിഞ്ഞും നോക്കിക്കൊണ്ടു മുഖത്തേക്ക് ഊർന്നുവീണിരുന്ന മുടിയിഴകൾ മാടിയൊതുക്കുകയും രണ്ടുമൂന്നു തവണ കൃത്രിമമായി ചിരിച്ചു നോക്കുകയും ചെയ്തു…..!