ഒരപ്പൂപ്പൻ താടിയുടെ യാത്ര 22

Oru Appoppan Thadiyude Yathra by Saritha Sunil

ശിവക്ഷേത്രത്തിൻെറ ചുറ്റുമതിലിനു പുറത്തെ എരിക്കിൻ ചെടിയിലെ കായയിൽ നിന്നും പൊട്ടിവീണ അപ്പൂപ്പൻതാടിയാണു ഞാൻ.ഇങ്ങനെ ഭാരമില്ലാതെ, കാറ്റിനെ പ്രണയിച്ച് പറന്നു നടക്കുന്നതിലെ രസമൊന്നു വേറെതന്നെയാണ്.എത്ര പറന്നു നടന്നാലും ചുറ്റുമുള്ള ഓരോരുത്തരേയും പോലെ ഈ ഭൂമിയിൽ എനിയ്ക്കുമൊരു കടമയുണ്ടല്ലോ ചെയ്തു തീർക്കാൻ.അതിലേയ്ക്കുള്ള യാത്രയിൽ ഞാൻ കണ്ട കാഴ്ചകൾ നിങ്ങളോടും പങ്കുവയ്ക്കാം.മനസ്സിലെ ചിന്തകളും ആകുലതകളും മാറ്റിവച്ച് എന്നോടൊപ്പം പോന്നോളൂ അല്പനേരം.ചുറ്റിനും നടക്കുന്ന ചില നല്ലതും ചീത്തയുമായ കാര്യങ്ങൾ കണ്ടു മടങ്ങാം.

അമ്മയോടൊപ്പം അമ്പലത്തിലേയ്ക്കു വരികയായിരുന്നൊരു ചെറിയകുട്ടിയാണ് ആദ്യമെന്നെ കണ്ടത്.

ദേ..നോക്ക്യേ അമ്മേ.

അതാണു കണ്ണാ അപ്പൂപ്പൻതാടി.

ആ കുഞ്ഞെന്നെ വേഗം കൈയ്യിലെടുത്തു.

എന്തൊരു ഭംഗ്യാ ല്ലേ…അമ്മേ

അവൻെറ കണ്ണിലെ കൗതുകവും ആ നിഷ്കളങ്കമായ കുഞ്ഞുമുഖവും എന്നെ വല്ലാതെ സന്തോഷിപ്പിച്ചു.പക്ഷേ അമ്പലത്തിനകത്തേക്കു കയറിയപ്പോൾ അമ്മ അവനോടെന്നെ കളയാനാവശ്യപ്പെട്ടു.ഒരു ചിണുക്കത്തോടെ അവനെന്നെ കൈവിട്ടു.

ശ്രീകോവിലിൻെറ നടപ്പടിമേൽ കൃത്യം ഞാൻ ചെന്നു പതിച്ചു.ഭഗവാനെ എനിയ്ക്കും ഒരു നോക്കുകാണാൻ കഴിഞ്ഞു ആ കുഞ്ഞു കാരണം.പക്ഷേ അപ്പോഴേക്കും ചെറിയ തിരുമേനിയെന്നെ പുറത്തേയ്ക്കു കളഞ്ഞു.

എനിയ്ക്കും കൊതി തീരെ ഭഗവാനെ കാണാൻ അവകാശമില്ലേ ?

പുറത്തു പറന്നു നടക്കുന്നതിനിടയിലാണ് അമ്പലക്കുളത്തിൻെറ കൽപടവുകൾ കയറാൻ പ്രയാസപ്പെടുന്ന ഒരമ്മൂമ്മയെ കണ്ട് അവിടെ നിന്ന രണ്ടാൺകുട്ടികൾ ഓടിയെത്തി സഹായിക്കുന്ന കാഴ്ച.

നോക്കൂ.പുത്തൻതലമുറയിലും നന്മയുടെ കൈത്തിരിവെട്ടങ്ങളുണ്ടെന്ന ആശ്വാസകരമായ കാഴ്ച.

ആ കുട്ടികളുടെയും കൗതുകത്തിനുപാത്രമായ ഞാനെത്തിപ്പെട്ടത് ഒരു വീടിൻെറ മുറ്റത്തു നനഞ്ഞ തുണികൾ അയയിലിടുകയായിരുന്ന സുന്ദരിയായൊരു പെൺകുട്ടിയുടെ മുന്നിൽ.

”നിതാ,നീയെന്തെടുക്കുവാ.വന്നു ചായയെടുത്തു തന്നേ”