അയ്യേ, കണ്ട്രോൾ, കണ്ട്രോൾ ആൾക്കാരുടെ മുന്നിൽ നിന്ന് കരഞ്ഞു നാണക്കേട് ആക്കണ്ട എന്ന് തലച്ചോർ പറഞ്ഞു…
പക്ഷേ ഹൃദയം മനസ്സിലാക്കേണ്ട പ്രായം ഒന്നുമല്ലല്ലോ. ഒരൊറ്റ കരച്ചിൽ അങ്ങ് വെച്ച് കൊടുത്തു. ആരൊക്കെയോ വന്നു സമാധാനിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അതൊന്നും നമ്മളെ ഏശുന്നപോലുമില്ല. എനിക്കിപ്പ വീട്ടിൽ പോണം എന്നെ വീട്ടിക്കൊണ്ടാക്കോ. സീൻ കോണ്ട്ര. ഞാൻ കോണ്ട്ര ആക്കി.
കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു നേരം ഉച്ചയാക്കി. അപ്പോഴേക്കും ഞാൻ ഒരു വിധം ലെവൽ ആയിരുന്നു. ദാ പെട്ടന്ന് ടീച്ചർ വരുന്നു,
എന്റെ കൈപിടിച്ച് നേരെ ആപ്പീസിലേക്ക് നടന്നു.
ദാ നിക്കുന്നു. നമ്മുടെ പിതാശ്രീ. ചത്തോന്നറിയാൻ വന്നതാണോ എന്ന
ഭാവത്തിൽ ഞാൻ ഒരു നോട്ടം പാസ്സാക്കി.
“അച്ചു ഇന്ന് പൊക്കോട്ടാ, നാളെ വൈകുന്നേരമേ വിടൂ, വരുമ്പോ ചോറൊക്കെ എടുത്തിട്ട് വരണം കേട്ടോ” എന്ന് ടീച്ചറിന്റെ വക ഒരു ഉപദേശം. ഒരു വലിയ തലവേദനക്ക് താൽക്കാലിക ആശ്വാസത്തിന്റെ മേമ്പൊടി ചാലിച്ച് കിട്ടി.
വീട്ടിലേക്കു പോവാൻ ബിജു ഏട്ടന്റെ ഓട്ടോയിൽ കേറുന്നേന്റെ മുന്നേ തന്നെ ഞാൻ എന്റെ ഘോരമായ പ്രസ്താവന ഇറക്കി,
“ഞാൻ നാളെ വരൂല്ല, ഞാൻ വരൂല്ലാന്നു പറഞ്ഞാ വരൂല്ല.”
“ആഹാ, നിന്റെ കല്പന ആയിരിക്കണ്ടേ, കാണാല്ലോ നമുക്ക്. നിന്നെ കെട്ടിവലിച്ചു കൊണ്ടാവും. വെറുതെ വാശി പിടിക്കാൻ നിക്കണ്ട.” അച്ഛന്റെ കൗണ്ടർ ഇടിത്തീ പോലെ എന്റെ തലയിൽ വീണു. ഞാൻ ചിണുങ്ങി “ഞാൻ പോവൂല്ല.”
വീട്ടിൽ എത്തി, കരഞ്ഞു നിലവിളിച്ചു നടന്നത് കൊണ്ടും ഭയങ്കര വിശപ്പായതു കൊണ്ടും നേരെ അമ്മന്റടുത്തേക്കു ഓടി. ഇനി എന്തായാലും നാളെ നോക്കിയാ മതിയല്ലോ. ഫുഡ് അടിയും കുരുത്തക്കേടുകളും അതിനുള്ള പതിവ് അടിയും
വാങ്ങിച്ചു കൂട്ടി അന്നത്തെ ദിവസം ദേ പോയി പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ദാ വന്നു.
അമ്മ രാവിലെ തന്നെ വിളിച്ചെണീപ്പിച്ചു പല്ലൊക്കെ തേപ്പിച്ചു, കുളിപ്പിച്ചു ചായേം കുടിപ്പിച്ചു കുട്ടപ്പനാക്കി നിർത്തിച്ചു. ബിജു
ഏട്ടന്റെ ഓട്ടോ മുറ്റത്തെത്തി. “അച്ചു വേഗം ഇറങ്ങിക്കോ, ഇതാ വണ്ടി വന്നു. ഇന്നും കൂടിയേ വണ്ടി വരുള്ളൂ, നാളെ മുതൽ നടന്നിട്ടാണ് പോവണ്ടത്” എന്നും പറഞ്ഞു അച്ഛൻ റൂറൂമിലേക്ക് നടന്നു വന്നു.
“എവിടെ, അച്ചു എവിടെ, ഉഷേ അച്ചു എവിടെപ്പോയി?”
“റൂമിൽ ഇരുന്നു കരഞ്ഞാണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നല്ലോ.”
അമ്മേന്റെ മറുപടി.
ആകെ പ്രശ്നമായില്ലേ, സംഗതി എന്താ,
എന്നെ കാണ്മാണ്ടായി…..
അങ്ങനെ അച്ഛനും അമ്മയും
ഇളയച്ഛനും മൂത്തമ്മയും വല്യച്ചനും വല്യമ്മയും ഏട്ടനും (കൂട്ട് കുടുംബം ആണേ)
എല്ലാവരും തിരയാലോ തിരയൽ, റൂമെല്ലാം നോക്കുന്നു, വാതിലിന്റെ പുറകിൽ നോക്കുന്നു, തട്ടിൻ പുറത്തു നോക്കുന്നു…
ഹോ ഒന്നും പറയണ്ടാ, ആകെയൊരു ബഹളം. എന്നാലോട്ടു എന്നെ കിട്ടിയോ, അതുമില്ല. കാണാതായ എന്നെ കണ്ടു കിട്ടിയില്ലാന്നു….
ഹഹഹ… വേണ്ടല്ലേ, ഹിഹിഹി.. അത് മതി..
പൊട്ടിചിരിയല്ല, മനസ്സറിഞ്ഞ പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു വായിക്കുമ്പോഴും വായിച്ചു തീർന്നപ്പോഴും…
ഭംഗിയുള്ള വിതരണം- അന്നത്തെ കുട്ടിക്കാലം പോലെത്തന്നെ…
കമന്റുകളിൽ നിന്നും പലർക്കും അറിയാവുന്ന ആളാണെന്നു മനസിലായി..
നമ്മൾ പരിചയപ്പെട്ടിട്ടില്ലല്ലേ… ഞാൻ ഞാൻ തന്നെ !
ഇനിയും കഥകളുമായി വരുമ്പോൾ വീണ്ടും കാണാം..
വിതരണമോ??? എന്തോന്ന് വിതരണം 😛
അവതരണം എന്ന് മാറ്റിവായിക്കുവാൻ അപേക്ഷ 😀
ഹി ഹി….?
എഴുത്തിന്റെ ശെൈലി കണ്ടേപ്പോൾ
‘അപ്പുറെത്തെ’ കൂട്ടുകാരി പരുന്ത്
‘സിമോ….യെ’ ഓർമവന്നു…!!!
എവിടെ പോയോ…
ഇപ്പം കാണാനേ ഇല്ല…!?
അങ്ങനെ തോന്നിയോ??
എവിടെ പോവാൻ, എന്നെങ്കിലും തിരിച്ചു വരും…
തോന്നി ? ശതമാനം..
രസകരമായ ആ ശൈലി.
അവിടെ പലരും അന്വേഷിച്ചിട്ടും
ആളിതു വരെ വന്നിട്ടില്ല..
എന്തുപറ്റിയോ…
Nalla rasam undarnnu too vayikkam
Narmathil chalichu oru cherkadha
Nice ❤️
With love
Sja
Thankyou…
Adipoli aayittund ഏയ്ഞ്ചലേ????????
Thankyou…
നർമത്തിൽ ചാലിച്ച് ഒരു കൊച്ചു നല്ല കഥ..വായിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോ ചുണ്ടിലൊരു പുഞ്ചിരി, മനസിനൊരു റിലാക്സെഷൻ..!!
കമെന്റുകളിലൂടെ ഇവിടേം അവിടേം ഒക്കെ ഉള്ള ആ മാലാഖ തന്നെയാണോ ഇത്..അതോ നമ്മൾ ആദ്യമായാണോ കാണുന്നത്..എന്തായാലും ഇനിയും എഴുതുക..കാത്തിരിക്കുന്നു❤️
എല്ലാം ഒന്ന് തന്നെയാണ് നീൽ… കഥ ഇഷ്ട്ടമായി എന്നറിഞ്ഞതിൽ ഒരുപാട് നന്ദി..
ങേ….?
ന്റെ മാലാഖേ, ഇത് എത്ര വട്ടം വായിച്ചെന്ന് എനിക്ക് തന്നെ അറിയില്ല… പക്ഷെ എത്ര വട്ടം വായിച്ചിട്ടും ഒരു മടുപ്പും തോന്നുന്നില്ല …..
ഏതൊരു എഴുത്തുകാരനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളവും ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളിയാണ് നര്മ്മം എഴുതുകയെന്നത്…
പാകത്തിനല്ലെങ്കിൽ പാളിപ്പോകാനിടയുള്ള ഒന്നാണ് നർമ്മം… പാളിപ്പോയാൽ അതിനോളം അരുചി മറ്റൊന്നിനുമുണ്ടാവുകയുമില്ല….
പക്ഷേ ഇവിടെ നര്മ്മം അതിന്റെ മര്മ്മം നോക്കി പ്രയോഗിച്ചിരിക്കുന്നു? ….
വെറുതെ ഇരിന്നപ്പോ ഒരു തോന്നലിന് ഇവിടെ എടുത്തിട്ടതാ… എന്റെ കൈമുദ്ര ഇവിടെയും ഒന്ന് പതിപ്പിക്കാമെന്ന് കരുതി…