നക്ഷത്രക്കുപ്പായം 30

“സോഫീ നിക്ക്. ‌..നീയിതെന്തിനുള്ള പുറപ്പാടാ ..വേണ്ടാത്ത വയ്യാവേലി ഒന്നുമെടുത്ത് തലേൽ വെക്കണ്ടാട്ടോ…”

സിസ്റ്റർ ആതിരയുടെ വാക്കുകൾക്കൊന്നും ചെവി കൊടുക്കാതെ സോഫി ഡോക്ടർ അനിലിന്റെ അടുത്തെത്തി..

“ഡോക്ടർ..ആ ആക്സിഡന്റ് കേസിലെ പേഷ്യന്റ്…”
സോഫിയ നിന്ന് കിതച്ചു..

“എന്താ സിസ്റ്റർ ..എന്തുപറ്റി..?”

“രക്ഷിക്കണം ഡോക്ടർ..അയാളെ ..അതെന്റെ കസിനാ… ചെറുപ്പം മുതലേ കളിച്ചു വളർന്നവരാ ഞങ്ങൾ…അവനില്ലാതെ…..”
സോഫി ഡോക്ടർക്കു മുന്നിലിരുന്നു കരയാൻ തുടങ്ങി

“ഡോണ്ട് വെറി സിസ്റ്റർ..ഇങ്ങനെ വിഷമിക്കാതിരിക്കൂ…അയാൾക്കുടൻ ഒരു സർജറി വേണ്ടി വരും ..അതിനുള്ള കാശൊക്കെയുണ്ടോ ഇയാൾടെകയ്യിൽ..എങ്കിൽ ഓപ്പറേഷൻ ഉടനെ ചെയ്യാം…”

ഹോ..അപ്പോകാശാണ് മെയിൻ പ്രോബ്ലം..ഒരു നിമിഷം ഒന്നാലോചിച്ച ശേഷം സോഫി സമ്മതം മൂളി..പിന്നെ എല്ലാം പെട്ടെന്നായിരുന്നു..
സിസ്റ്റർ ആതിരയുടെ ശബ്ദം കേട്ടാണ് താൻ അന്ന് ആ മയക്കത്തിൽ നിന്നുണർന്നത്..

“ഹലോ..ഇയാൾടെ നെയിം എന്താ…?” ആതിര മെല്ലെ കവിളിൽ തട്ടി ചോദിച്ചു…
വേദന കടിച്ചമർത്തികൊണ്ടവൻ മറുപടി നൽകി

“അനസ്..”

“ഉം..ഇപ്പോ എങ്ങനെയുണ്ട്..?”
ഫയലിൽ നെയിമും അഡ്രസ്സും രേഖപ്പെടുത്തുന്നതിനിടയിൽ സിസ്റ്റർ ആതിര ചോദിച്ചു…
മുഖത്തൊരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി പതിയെ എഴുന്നേൽക്കാൻ ശ്രമിച്ചു..

“ആഹാ..ഇയാൾ എങ്ങോട്ടാ ഇറങ്ങി ഓടുന്നേ..രണ്ട് മേജർ ഓപ്പറേഷൻ കഴിഞ്ഞിരിക്കാ..
ഇന്നലെ നടന്നത് വല്ലതും ഓർമ്മയുണ്ടോ..”

..ഇല്ലാ..ഒന്നും ഓർത്തെടുക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലാ..രക്തത്തിൽ കുളിച്ച് ഇവിടെ കിടക്കുമ്പോ ദൈവത്തിന്റെ മാലാഖ തനിക്കു മുന്നിൽ വന്ന് നിന്നത് ഓർമ്മയുണ്ട്..അതേ .ആ മാലാഖയുടെ മുന്നിൽ കേണപേക്ഷിച്ചതോർമ്മയുണ്ട്..പിന്നീടാണ് അറിഞ്ഞത് ആ മാലാഖ സോഫി ആയിരുന്നെന്ന് ..ആ കാരുണ്യം മാത്രാണ് തന്റെ ശരീരത്തിലൂടൊഴുകുന്ന ഈ ശ്വാസത്തിനു കാരണമെന്ന്..ഓപ്പറേഷൻ ഇത്തിരി വൈകിയിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നു താനില്ലാ… സ്വന്തം കഴുത്തിലും കാതിലുമുള്ള പൊന്ന് എടുത്ത് ഓപ്പറേഷനു വേണ്ടിയുള്ള മരുന്നു വാങ്ങിച്ചത് എന്നൊക്കെ പിന്നീട് ആതിര സിസ്റ്റർ പറഞ്ഞറിഞ്ഞത്..എല്ലാം ആ മാലാഖപെണ്ണിനു തോന്നിയ ദയ മാത്രം..ഐ സി യു വിൽ കിടക്കുമ്പോ ആദ്യം കാണാൻ കൊതിച്ചത് ഉമ്മയേയും ഉപ്പയേയും ആയിരുന്നില്ലാ സോഫിയെ ആയിരുന്നു..ഒരു മാസക്കാലം ഹോസ്പിറ്റലിൽ കഴിച്ചു കൂട്ടിയപ്പോഴും ഒരു പ്രയാസം തോന്നിയില്ലാാ..പ്രയാസപ്പെട്ടത് അന്നു ഡിസ്ചാർജ് ആയി പോവുമ്പോ ആയിരുന്നു..കഴിഞ്ഞില്ലാാ അന്ന് മനസ്സിലെ ഇഷ്ടം പറയാനായി..പിന്നീട് റെസ്റ്റും അതു കഴിഞ്ഞു ഉപ്പാന്റെ മരണവും എല്ലാംകൂടി കഴിഞ്ഞ് തിരികെ വന്നപ്പോഴേക്കും സോഫിയും കൂട്ടുകാരിയും ഹോസ്പിറ്റൽ മാറിയിരുന്നു..പിന്നെ‌ തിരയാത്ത സ്ഥലങ്ങളില്ല..
കഴിഞ്ഞതെല്ലാം ഇപ്പോഴും ഇന്നലെയെന്ന പോലെ ഓർമ്മയിൽ മങ്ങാതെ തെളിഞ്ഞു കിടപ്പുണ്ട്..മഞ്ഞുതുള്ളിയുടെ നൈർമ്മല്യതയുള്ള ആ സോഫിയെ ആണിന്ന് കാസിംക്കാ പറഞ്ഞത്..ഓർമ്മകളെ കൂട്ടുപ്പിടിച്ചങ്ങനെ നടന്നടുത്ത് സോഫിക്ക് മുന്നിലെത്തിയതറിഞ്ഞില്ലാ…ബസ്റ്റോപ്പിൽ നിൽക്കുന്നവർക്കിടയിൽ നിന്നും സോഫിയെ പരതി കണ്ടെത്തിയപ്പോഴേക്കും അവൾക്ക് പോവാനുള്ള ബസ്സ് മുന്നിലെത്തിയിരുന്നു..
നിരാശയോടെ അനസ് അകന്നുപോവുന്ന സോഫിയേയും നോക്കിയിരുന്നു..

‘എന്റെ സോഫീ…എന്റെ മനസ്സമാധാനവും കയ്യിലേന്തിയാ നിന്റെ യാത്ര.. ഇതിന്റെ യാഥാർത്യമെന്തന്നറിയാതെ ഈ അനസിന് ഇനി ഉറക്കമില്ലാ…’

വീട്ടിലെത്തിയിട്ടും അവനേതോ ചിന്തയിൽ മുഴുകിയങ്ങനെ ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടാണ് ഉമ്മ സൈനബത്താ അവനരികിലേക്ക് വന്നത്..

“എന്താ കുഞ്ഞോ..ഇയ്യ് കുറേ നേരായല്ലോ ഈ ഇരിപ്പ് തൊടങ്ങീട്ട്..എന്താ ഇയ്യ് ആലോചിക്ക്ണേ..”

“അത് ..പിന്നേ…ഒന്നുല്ലാാ മ്മാ..ഞാൻ വെറുതേ..”