അവൾ അലിവോടെ പറഞ്ഞു.
‘പോണം. അച്ഛൻ പോകുന്നതാ മോളെ നല്ലത്.. ഇല്ലെങ്കിൽ.. ‘
നിനക്ക് അമ്മയില്ലാതെയാകുമെന്ന് അയാൾ അപ്പോൾ പറഞ്ഞില്ല.
പറയാതെ പോയി.
അതോടെയാണ് അമ്മുവിന് അച്ഛനില്ലാതെ ആയത്.
വൈകിട്ട് ക്ലാസ് കഴിഞ്ഞ് വന്ന് അമ്മ വരും വരെ ഫ്ലാറ്റിൽ തനിച്ച് ഇരുന്ന് കളറിംഗ് ബുക്കുകളോടും വീഡിയോ ഗെയിംസിനോടും കൂട്ടു കൂട്ടേണ്ടി വന്നത്.
അമ്മ കളറുകൾ കൊണ്ടു വരാൻ മറക്കല്ലേ എന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ട് ടേബിളിൽ തല ചേർത്ത് കിടക്കുമ്പോൾ കോളിംഗ് ബെൽ മുഴങ്ങി.
ഒരു സാധാരണ ബെൽ ശബ്ദമായിരുന്നു അത്.
അപായസൂചനകളില്ലാത്തത്!
(തുടരും)
ടൈപ്പ് ചെയ്ത് നിർത്തുമ്പോൾ താനൊരു സാധാ പൈങ്കിളി എഴുത്തുകാരിയുടെ മൂന്നാംകിട സസ്പെൻസിന്റെ നിലവാരത്തിലേക്ക് ഇറങ്ങി ചെന്നുവോ എന്ന ഖേദം അനുപമയെ അലട്ടി. എങ്കിലും തുടർ ഭാഗത്തിലേക്ക് പോകുവാൻ എഴുത്തുകാരനും വായനക്കാരനും ഒരു ആകാംഷാ ജനകമായ നിർത്തൽ അനിവാര്യമാണല്ലോ എന്ന് സമാധാനിച്ച് പോസ്റ്റ് ചെയ്ത ശേഷം സമാധാനത്തോടെ അവൾ കിടന്നുറങ്ങി.
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ഓഫീസിലേക്ക് പോകുമ്പോൾ വിവേകിനെ കാണരുതേ എന്നതായിരുന്നു പ്രാർത്ഥന.
സ്കൂട്ടി പാർക്ക് ചെയ്ത് ഓഫിസിനുള്ളിലേക്ക് കയറുമ്പോൾ ആദ്യം കണ്ണിൽ പതിഞ്ഞത് ആ നീല ഷർട്ടായിരുന്നു.
കഴിഞ്ഞ ബർത്ത്ഡേക്ക് അവൾ തന്നെ സമ്മാനിച്ചത് – മെയ് 14 ന് !
അനുപമയ്ക്ക് പിൻമാറാനുള്ള സമയം കിട്ടുന്നതിനു മുൻപേ വിവേക് ഓടി അരികിലേക്ക് വന്നു.
അനുപമ ഭീതിയോടെ അവനെ നോക്കി. കഠിനമായ വികാര വിക്ഷോഭം കൊണ്ട് വിവേകിന്റെ മുഖം ചുവന്നു വിങ്ങിയിരുന്നു.
‘എന്താ നിന്റെ പ്രശ്നം? കാര്യം പറ.’
‘ഒന്നുമില്ല.. നമുക്ക് പിന്നെ സംസാരിക്കാം ‘
അനുപമ ഒഴിഞ്ഞു മാറി.
‘ പറ്റില്ല. ഞാൻ ലീവെടുത്തു വന്നതാ. നീ ഇപ്പോൾ സംസാരിച്ചേ പറ്റൂ. അന്ന് ഫ്ലാറ്റിൽ നിന്ന് ഒന്നും പറയാതെ ഇറങ്ങി പോന്നതല്ലേ.. എത്ര തവണ വിളിച്ചു. ഞാൻ ഉറങ്ങിയിട്ട് ദിവസങ്ങളായി. ‘
വിവേകിന്റെ ശബ്ദമുയർന്നു.
‘ഇവിടെ വച്ച് വെറുതെ ഒരു സീനുണ്ടാക്കരുത്. നീ ഫോൺ വിളിച്ചാൽ മതി.’
വിവേക് അടിക്കുമെന്ന് അനുപമ കരുതിയതേയില്ല.
അടിയുടെ ശക്തിയിൽ വേച്ചു വീഴാൻ ഒരുങ്ങിയ അവളെ അവൻ തന്നെ താങ്ങി.
‘ആറു ദിവസം. അതിനിടയിൽ അറുനൂറ്റി മുപ്പത്തിരണ്ടു തവണ ഞാൻ വിളിച്ചു. നിനക്ക് എടുക്കാൻ വയ്യ. ഫേയ്സ്ബുക്കിൽ തുടർ കഥയെഴുതി ഇടുന്നു. എന്റെ നമ്പറിലേക്ക് രണ്ടുവരി മെസേജ് എഴുതി അയക്കാൻ വയ്യ.’
വിവേക് ചീറും പോലെയാണ് സംസാരിച്ചത്.
അനുപമ അവനെ നിർമമതയോടെ നോക്കി.
‘നിന്നെ സ്നേഹിച്ച തെറ്റിന് ഞാൻ ഇത്രയും ദിവസം എരിയുകയായിരുന്നു. യൂ ആർ പ്ലേയിംഗ് വിത് മൈ ഹേർട്ട് ഫീലിംഗ്സ്.. ഒരു പട്ടിയെ പോലെ പിറകെ നടക്കാൻ ഇനി ഞാനില്ല. ഗുഡ് ബൈ..’
അനുപമയുടെ മേൽ നിന്ന് പിടിവിട്ട് വിവേക് പിന്തിരിഞ്ഞു.
അവൾ ആ പോക്ക് നോക്കി നിന്നു. പതിയെ വലിയ തൂണിലേക്ക് തല ചായ്ച്ചു വച്ചു.
ആരൊക്കെയോ ചുറ്റും കൂടിയിട്ടുണ്ട്. വായ്ക്കുള്ളിൽ ചോര ചുവച്ചു.
ചെറിയ നീറ്റൽ.
പോരാ എന്നു തോന്നി…. വലിയ വേദനകൾ തരൂ… നിന്നെ സ്നേഹിച്ച തെറ്റിന്.. അർഹതയില്ലാത്തത് ആഗ്രഹിച്ച തെറ്റിന്.