അസുരഗണം 3 [Yadhu] 140

അത്രയും പറഞ്ഞ് അവൾ എന്നെ നോക്കി ഒന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു. എന്റെ മനസ്സിലുള്ള എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും ആ നിമിഷം വിങ്ങിപ്പൊട്ടി അവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. കൊണ്ട് അത്യാവശ്യം ഉറക്കെ തന്നെ കരഞ്ഞു. എന്നെ സമാധാനിപ്പിക്കാൻ ആയി പാർവ്വതിയും പ്രവീണും അങ്കിളും എല്ലാവരും എന്റെ അടുത്തേക്ക് വന്നു. പക്ഷേ ആന്റി തടഞ്ഞുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ആന്റി : അവൻ കരയട്ടെ. അവന്റെ മനസ്സിൽ ഉള്ള എല്ലാ ഭാരവും അവനെ ഇറക്കി വെക്കട്ടെ. അവന് ഇനി ഒരു പുതിയ ജീവിതം തുടങ്ങുമ്പോൾ അവന്റെ മനസ്സിൽ സങ്കടങ്ങൾ പാടില്ല.  അവന്റെ എല്ലാ സങ്കടങ്ങളും ഇതോടെ തീരണം.

അതു പറഞ്ഞ് അവർ കുറച്ചുനേരം എന്റെ മുതുകത്ത് തട്ടി തന്നെ . കുറച്ചു നേരത്തിനു ശേഷം അവർ പുറത്തേക്ക് വരാൻ പറഞ്ഞു അതു കേട്ടതും പ്രവീണും പാർവതിയും എന്റെ കൂടെ വരാൻ നിന്നപ്പോൾ അമ്മ( ഇനി ആന്റി എന്നുള്ളത് ഒഴിവാക്കി അമ്മ എന്ന് കേൾക്കുന്നു) പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

അമ്മ : നിങ്ങൾ വരണ്ട എനിക്ക് അവനോട് കുറച്ച് സംസാരിക്കാനുണ്ട്

പുറത്തേക്കു വന്നു ഒരു മരത്തിനു ചുവട്ടിൽ ഒരു കല്ലിൽ ഇരുത്തി എന്നോട് പറഞ്ഞു.

അമ്മ : ഞാൻ തല്ലിയത് മോന് വേദനിച്ചോ നീ അമ്മയോട്  ക്ഷമിക്.

ഞാൻ : അയ്യോ അമ്മേ. അമ്മ എന്നോട്  അങ്ങനെ പറയരുത്. സ്നേഹത്തോടെ തല്ലാൻ എങ്കിലും ഒരാളുണ്ടല്ലോ എന്നാണ് ഇപ്പോഴത്തെ സന്തോഷം. അമ്മക്ക് അറിയോ   ഇത്രയും വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഇന്നാണ് ഞാൻ ഇത്ര സന്തോഷത്തോടെ ഭക്ഷണം കഴിച്ചത്. അതിനു ഞാൻ അമ്മയോട് ആണ് ആദ്യം നന്ദി പറയേണ്ടത്.

അങ്ങനെ കുറച്ചു നേരം സംസാരിച്ചു ഇരിക്കുമ്പോൾ ആണ്. ഞങ്ങളുടെ സംസാരം കേട്ടു കൊണ്ട് ശിവരാമനും അച്ഛനും ( പാർവതിയുടെ അച്ഛൻ) ഇറങ്ങി ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് വന്നു

അച്ഛൻ : എന്താ അമ്മയും മോനും പരിഭവം പറഞ്ഞു തീർന്നു കഴിഞ്ഞില്ലേ.

അമ്മ : എന്റെ കുട്ടിക്ക് ഒരു പരിഭവവും ഇല്ല അവൻ ഇനി ഇവിടുത്തെ കുട്ടിയാണ് നമുക്ക് ഇനി നാലുമക്കൾ.

അച്ഛൻ : സന്തോഷമേയുള്ളൂ ഞങ്ങൾക്കൊരു മോനും കൂടി ആയല്ലോ.

ഇത് കേട്ടിട്ടാണ് പാർവതിയും പ്രവീണും ചേച്ചിയും അങ്ങോട്ടേക്ക് വന്നു. പാർവതി അമ്മയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

പാർവതി : അതേ പുതിയ മോനെ കിട്ടിയപ്പോ നമ്മളെ ഒന്നും വേണ്ട ആയി അല്ലേ.

അച്ഛൻ : എടി കുശുമ്പി പാറു. നിങ്ങളോടുള്ള സ്നേഹം ഒന്നും കുറയില്ല. പക്ഷേ നിങ്ങളുടെ കൂടെ താ ഇവനെയും കൂട്ടണം മനസ്സിലായല്ലോ.

പാർവതി : ഓ മനസ്സിലായി

മുഖം കൊണ്ട് ഗോഷ്ടി കാണിച്ച് അതു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവിടെ എല്ലാവരും ഒരു കൂട്ടച്ചിരി ആയിരുന്നു. സത്യത്തിൽ എനിക്ക് അവളുടെ ആ കുട്ടിത്തം വല്ലാതെ ഇഷ്ടപ്പെട്ടു തുടങ്ങി. ഇതെല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ടു നിന്ന ശിവരാമൻ അച്ഛന്റെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നിട്ട് പറഞ്ഞു.