വിദൂരം… I {ശിവശങ്കരൻ} 76

അദ്ധ്യായം 01

“എന്താ ഇത്, ഏട്ടൻ പോയിട്ട് വർഷം 5 ആവണു, അനിയന്റെ സങ്കടം ഇപ്പോഴും മാറിയിട്ടില്ലെന്നോ?”

ജയയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോഴാണ് തന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകിയിരിക്കുന്നത് ഗൗതമിന്റെ ശ്രദ്ധയിൽ പെട്ടത്. തോളിൽ കിടന്ന ടവൽ എടുത്ത് കണ്ണട മാറ്റാതെ തന്നെ കണ്ണീർ തുടച്ചുകൊണ്ട് അവൻ ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

“നിനക്ക് അതെന്റെ ഏട്ടൻ മാത്രമായേ തോന്നൂ, കാരണം നീ ഈ വീട്ടിലേക്ക് വരുന്നതിനും മുൻപേ ഏട്ടൻ പോയില്ലേ, പക്ഷെ, എന്നെയും എന്റെ ഏട്ടനേയും ചെറുപ്പം മുതലേ അറിയാവുന്നവർ ആശ്ചര്യപ്പെടും ഒരാൾ പോയിട്ടും മറ്റെയാൾ ജീവനോടെ, സമനില തെറ്റാതെ, ഉണ്ടല്ലോന്ന് “

പറഞ്ഞു നിർത്തുമ്പോഴേക്കും ഗൗതമിന്റെ ശബ്ദം ഇടറിയിരുന്നു…

“അയ്യോ, ഇനി ഇതീന്ന് തുടങ്ങണ്ട ഏട്ടൻ പുരാണം, കുറെ കേട്ടതാ, രണ്ടു ശരീരോം ഒരു ആത്മാവുംന്നൊക്കെ, ഒരു കാര്യം ചോയ്ച്ചോട്ടെ…, അത്രക്ക് സ്നേഹൊള്ള ചേട്ടനെന്തിനാ, ഈ അനിയനെ വിട്ട് പോയെ, അതല്ലേ ഇത്ര പെട്ടെന്ന് പിരിയേണ്ടി വന്നേ, ഇവിടെ എന്തെങ്കിലും ജോലിയൊക്കെ ചെയ്ത്, ഒരു കല്യാണൊക്കെ കഴിച്ചു, ഭാര്യേം കുട്ട്യോളുമൊക്കെയായി എല്ലാർക്കും കൂടി സന്തോഷായിട്ട് കഴിയാർന്നല്ലോ… ജീവിതം വെറുക്കാനുള്ള പ്രായൊന്നുമായിട്ടില്ലല്ലോ ഏട്ടന്… ഏറിയാൽ പത്തു നാല്പതു വയസ്സ്…”

“ഏയ്, അടുത്ത മെയ് മാസം 36 വയസ്സ്‌ തികയെയൊള്ളൂ”

ഏട്ടന്റെ പിറന്നാൾ ഓർത്തെടുത്തു ഗൗതം ഇടയ്ക്കു കയറി പറഞ്ഞു.

“ആ, ഒന്നു ക്ഷമിച്ചു നിന്നിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് ഒരു ഏട്ടനേം ഏട്ടത്തിയമ്മേനേം കിട്ടിയേനേലോ… ഇതിപ്പോ ഞാനൊറ്റക്കല്ലേ, ഈ വല്ല്യ തറവാട്ടിൽ… മ്മടെ മോനെ നോക്കാനും പണികളെടുക്കാനും ഒക്കേത്തിനും ഒറ്റക്ക്… ഒരേട്ടത്തിയമ്മേം കുട്ട്യോളും കൂടി ഉണ്ടാർന്നെങ്കിൽ മോനെ അവന്റെ മൂത്തതുങ്ങളെ ഏല്പിച്ചിട്ട് എനിക്കും ഏട്ടത്തിക്കും പണികളൊതുക്കാം… ഉച്ചയൂണോക്കെ കഴിഞ്ഞു വർത്താനം പറഞ്ഞിരിക്കാം…” പെട്ടെന്ന് ഒരു നിശബ്ദതക്ക് ശേഷം ഗൗതം കേട്ടത് ജയയുടെ നിലവിളിയാണ്,