വസന്തം പോയതറിയാതെ -15 [ദാസൻ] 478

ഞാനപ്പോൾ കുസൃതിയായി ചോദിച്ചു

” എന്തേ നീ വരുന്നോ എന്റെ കൂടെ ”

അപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം നാണം കൊണ്ട് തുടുത്തു

” ഒന്ന് പോ വിനുവേട്ടാ, മനുഷ്യനെ കളിയാക്കാതെ ”

” കളിയായി പറഞ്ഞതല്ലെടി, കാര്യമായി പറഞ്ഞതാണ്. ”

അവളെ ചൊടിപ്പിക്കാൻ പറഞ്ഞതാണ്. അതനുസരിച്ച് ദേഷ്യപ്പെട്ട് അവൾ തിരിഞ്ഞു.

” എനിക്ക് വേറെ പണിയുണ്ട് ”

” ഞാൻ കളിയായി പറഞ്ഞതാണ് മോളെ, നീ ഇത്രവേഗം ദേഷ്യപ്പെട്ടോ ”

അവൾ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു, ആ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

” നീ കരയാൻ വീണ്ടും മാത്രം ഞാൻ എന്തു പറഞ്ഞു ”

” അന്ന് വിനുവേട്ടൻ പറഞ്ഞത് ഞാൻ വിശ്വസിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ, ഏട്ടന് ഇങ്ങനെയൊരു സ്ഥിതി ഉണ്ടാവുമായിരുന്നില്ല…… ”

അവൾ കരയാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പ് തുടങ്ങി.

” അമ്മാവൻ വണ്ടിയിൽ ഇരുന്നു ഇത് പറഞ്ഞിരുന്നു. നീ ഇടക്കൊക്കെ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞു വിഷമിക്കുന്നുണ്ടെന്ന്. ഇനി നിങ്ങളുടെ ഒക്കെ ഇഷ്ടം ഞാൻ വിവാഹം കഴിച്ചു കാണാനാണെങ്കിൽ നമുക്ക് ആലോചിക്കാം. നീ തന്നെ ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടു പിടിച്ചോ, അതിനെ കെട്ടാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണ്. മുതുങ്കിയോ കിളവിയോ ആരായാലും മതി സൗന്ദര്യം ഒരു പ്രശ്നമേയല്ല, ഓക്കേ അല്ലേ. എന്നാൽ ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ ”

എന്നിട്ടും അവളുടെ മുഖം തെളിഞ്ഞില്ല. ഞാൻ വണ്ടി ബാക്കിലേക്ക് എടുത്ത് റോഡിലൂടെ മുന്നോട്ടുപോയി…..

( ഗൗരിയുടെ കാഴ്ചപ്പാട്)
അന്ന് ആ യാത്രയ്ക്ക് ശേഷം ഫാം ഹൗസിൽ വന്ന് ഇന്ന് തിങ്കളാഴ്ച തിരിച്ച് വീട്ടിലെത്തി ഓഫീസിൽ പോയി തുടങ്ങിയെങ്കിലും മനസ്സ് വളരെ കലുഷമായിരുന്നു. നല്ലൊരു യാത്ര ഞാൻ മൂലം തകർന്നു പോയല്ലോ എന്നതും, യാത്രയിൽ അദ്ദേഹത്തെ ഒരുപാട് വേദനിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തല്ലോ എന്നുള്ളതും എന്റെ മനസ്സിനെ ആകെ തളർത്തി. ഞാൻ എന്താണ് ഇങ്ങനെ ആയിപ്പോയത്, ഇപ്പോഴും എന്റെ മനസ്സിൽ നിന്നും ഈഗോ ഇറങ്ങി പോയിട്ടില്ലേ. അദ്ദേഹത്തോട് ഇപ്പോഴും മനസ്സ് തുറന്നു സംസാരിക്കാൻ എന്റെ മനസ്സ് അനുവദിക്കാത്തത് എന്ത്.