വസന്തം പോയതറിയാതെ -15 [ദാസൻ] 479

അവളുടെ ഉള്ളിൽ നിന്നും ഒരു നെടുവീർപ്പ് ഞാൻ പറഞ്ഞു

” ഞാൻ എല്ലാവരെയും അന്വേഷിക്കാറുണ്ട്, ഇങ്ങോട്ട് വരാൻ സമയം കിട്ടാറില്ല എന്ന് മാത്രം ”

അതിനു മറുപടി നിഷയുടെ വായിൽ നിന്നാണ്

” ഇപ്പോൾ എവിടെ നിന്നും സമയം കിട്ടി. അപ്പോൾ സമയം കിട്ടാത്തതല്ല, അതിന് ശ്രമിക്കാത്തതാണ് ”

ഞാൻ നിഷയോട് ചോദിച്ചു

” നിന്റെ കുട്ടികളൊക്കെ എവിടെ? ”

” അവര് ക്ലാസിൽ പോയി വിനുവേട്ടാ ”

” നിന്റെ കടവന്റെ വിശേഷങ്ങൾ എന്തൊക്കെ, സുഖം തന്നെയല്ലേ ”

” അതെ, ചേട്ടൻ എപ്പോഴും പറയാറുണ്ട് പാലക്കാട് പോകണം എന്ന് ”

” അതിനെന്താ നിങ്ങൾക്ക് വരാമായിരുന്നില്ലേ, ഇനി വരുമ്പോൾ അമ്മാവനെയും അമ്മായിയെയും കൂട്ടിക്കോ ”

ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി അമ്മായി കൊണ്ടുവന്ന വെള്ളം കുടിച്ച്

” ഞാൻ ഇറങ്ങട്ടെ, ചെന്നിട്ട് ഒരുപാട് കാര്യങ്ങൾ ഉണ്ട് ”

ഞാൻ പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങിയപ്പോൾ നിഷ എന്റെയൊപ്പം കാറിനടുത്തേക്ക് വന്നു. നിഷ

” എവിടെ വരെയായി കല്യാണകാര്യങ്ങൾ ”

” ആരുടെ? ”

” കളിയാക്കല്ലേ വിനുവേട്ടാ, ഇന്നലെ പിന്നെ ഇവരെല്ലാം അവിടെ ഒത്തുകൂടിയത് എന്തിനാണ് ”

” അതോ, കുറേ വെടിയും പുകയും, എല്ലാം ചീറ്റിപ്പോയി ”

” വിനുവേട്ടാ കളിക്കല്ലേ, ആ കുട്ടിയെ ഞാനൊരുതവണ മോളുടെ കൂടെ കണ്ടിരുന്നു. നിങ്ങൾ അന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെ ഒന്നുമല്ല ഇപ്പോൾ, വളരെ സ്നേഹത്തോടെയാണ് എന്നോട് സംസാരിച്ചത്. എന്നാലും ആ മുഖത്ത് നല്ല വിഷമം തളം കെട്ടി നിൽപ്പുണ്ട് ”

” അതൊക്കെ ഒരു അടവ് നയം അല്ലേ, അങ്ങനെയുള്ള ഒരു അടവിലാണ് ഞങ്ങളുടെ സ്ഥലം പോയതും എനിക്ക് തല്ലുകൊണ്ടതും. അന്നൊന്നും ഞാൻ പറയുന്നത് മറ്റാരും വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. എന്തിന് നീ പോലും എന്നെ വിശ്വസിച്ചില്ല. ഇല്ല, എനിക്ക് അതിൽ വിഷമവുമില്ല. ”

പെട്ടെന്ന് നിഷയുടെ മുഖം മങ്ങി. ഞാൻ പറഞ്ഞു

” അതുപോട്ടെ. നീ പറഞ്ഞപ്പോൾ അങ്ങനെ പറഞ്ഞു എന്ന് മാത്രം. ”

കാറിൽ നിന്നും ആ രണ്ടു പൊതികളും എടുത്തു.

” നീ എന്റെ കൂടെ ഇങ്ങോട്ട് വന്നത നന്നായി, അല്ലെങ്കിൽ ഞാനിത് മറന്നു പോയേനെ. ഇത് നിന്റെ കുട്ടികൾക്കുള്ളതാണ്, പാകമായില്ലെങ്കിൽ മാറിയെടുക്കണം, അമ്മാവൻ അറിയാം സ്ഥലം ”

” അതുപോട്ടെ, എന്താണ് പ്ലാൻ. എങ്ങനെ ഒറ്റത്തടിയായി നടക്കാനാണോ ”