താളത്തിൽ അവിടെ മുഴങ്ങി നിന്നു.
മനുഷ്യ മണമടിച്ച നാഗങ്ങൾ ഫണമുയർത്തി ചീറ്റി.
രുദ്രൻ കണ്ണടച്ച് ദുർഗ്ഗാ ഗായത്രി ചൊല്ലി.
മുന്നിൽ വന്നത് നിസ്സാരനല്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ നാഗങ്ങൾ പത്തി താഴ്ത്തി കാട്ടിലേക്ക് ഓടി മറഞ്ഞു.
ഒരു ചെറു ചിരിയോടെ രുദ്രൻ കണ്ണ് തുറന്നു.ശ്രീപാർവ്വതി.. അയാൾ ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
എനിക്കറിയാം നീ ഇവിടെയുണ്ടെന്ന്.
മുന്നിൽ വാ.മതി നിന്റെ ഒളിച്ചു കളി.
ഉള്ളിൽ എവിടെയോ ഒരു പാവം പെണ്ണിന്റെ തേങ്ങിക്കരച്ചിൽ ഉയർന്ന പോലെ രുദ്രന് തോന്നി.
പിന്നെ അതൊരു ചിരിയായി,പതിയെ പതിയെ പൊട്ടിച്ചിരിയായി.
ദേഷ്യം കൊണ്ട് രുദ്രന്റെ മുഖത്തേക്ക് രക്തം ഇരച്ചു കയറി.
അയാൾ കൈയ്യിൽ കരുതിയ ചെറിയ സഞ്ചിയിൽ നിന്നും ഒരു പിടി ഭസ്മമെടുത്ത് മന്ത്രം ചൊല്ലി.
ഇരുൾ മൂടി നിന്ന വനത്തിലേക്ക് അയാൾ കൈയ്യിലെ ഭസ്മം എറിഞ്ഞു.
ഭസ്മം അന്തരീക്ഷത്തിൽ കലർന്നതും അവിടെയാകെ ഒരു പ്രകാശം നിറഞ്ഞു.
നിമിഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ അതിനുള്ളിൽ ശ്രീപാർവ്വതിയുടെ രൂപം പ്രത്യക്ഷമായി.
സൗന്ദര്യത്തിന്റെ അഭൗമ ഭാവത്തോടെ അവൾ അന്തരീക്ഷത്തിൽ ഉയർന്ന് നിന്നു.
വശ്യമായ അവളുടെ ചിരിയിൽ ദേവ യക്ഷ,കിങ്കരന്മാർ പോലും മയങ്ങിപ്പോകുമെന്ന് രുദ്രന് തോന്നി.
പൊടുന്നനെ അവളുടെ വശ്യഭാവം മാറി.നെറ്റി പൊട്ടി രക്തം ധാരയായി ഒഴുകിയിറങ്ങാൻ തുടങ്ങി.കൂർത്ത ദംഷ്ട്രകൾ അടിച്ചുണ്ട് തുളച്ചിറങ്ങി.
കൈകളിലെ നഖങ്ങൾ നീണ്ട് വളഞ്ഞു.മുഖത്തിന്റെ ഒരു വശം ചതഞ്ഞു തൂങ്ങി.കണ്ണുകളിൽ നിന്നും രക്തമൊഴുകി.
കാറ്റ് പോലും ആ രംഗം കണ്ട് വഴി മാറി.നാഗങ്ങൾ പുറ്റിനിടയിൽ പതുങ്ങിയിരുന്നു.
ഇണചേരലിന്റെ അഭൗമ ലോകത്തിൽ ചുറ്റി മറിഞ്ഞ കരിനാഗങ്ങൾ കുളത്തിലെ ഇരുണ്ട ജലത്തിലേക്ക് അന്തർദ്ധാനം ചെയ്തു.
വിശ്വരൂപം കൈക്കൊണ്ട ശ്രീപാർവ്വതി രുദ്രനെ നോക്കി ആർത്തട്ടഹസിച്ചു.