കിടന്നു ഏങ്ങലടിച്ചു കരഞ്ഞതും, ആ രാത്രിക്കൊടുവിൽ ഒന്നൂടി രേവതിയെ കാണാൻ രാത്രി തന്നെ പോകണം തോന്നി. അവളുടെ വീടിനടുത്തു വരെ പോയി , ഇരുട്ടത്ത് അവളുടെ മുറിയുടെ ജന്നലയ്ക്കൽ കൊട്ടി, അവൾ ആ ജനവാതിൽ തുറക്കാതെ തന്നെ പറഞ്ഞു, ” ഉണ്ണിയേട്ടാ നാളെ എന്റെ നിശ്ചയമാണ് , ഉണ്ണിയേട്ടനായി അത് മുടക്കരുത്, ഇനി എന്നെ കാണാൻ ശ്രമിക്കരുത് .”
എങ്ങനെ എത്ര എളുപ്പത്തിൽ അവളത് പറഞ്ഞു തീർത്തു എന്നു ഞാനോർത്തു….. നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ അമർത്തി തുടച്ച് ഞാൻ നേരെ പോയത് ഷൊറണൂർ റയിൽ സ്റ്റേഷനിൽ, ബോംബയ്ക്ക് ടിക്കറ്റെടുത്തു അനിലിന്റെ സഹായത്തോടെ പത്ത് ദിവസത്തിനുള്ളിൽ ദുബൈക്ക്.
ഇത് നടന്നിട്ടു മൂന്നു കൊല്ലം ആകുന്നു. ഇതിനിടക്ക് അമ്മയ്ക്ക് മൂന്നോ നാലോ കത്തു സുഖമായിരിക്കുന്നു, പൈസ മാസാ മാസം ബാങ്കിൽ വരും. ചിലവുകൾ നടത്തുക. ബന്ധങ്ങൾ ഒന്നുമല്ലെന്ന് രേവതി പഠിപ്പിച്ചു തന്നിരിക്കുന്നു.
ഇത് വെറുതെ ഒരു മടക്കം. അമ്മയെ കാണണം എന്ന തോന്നലിൽ. അവൾ , അവളെ ഒന്നു കാണണം, വെറുതെ.. വെറുതെ.. മോഹം ആണ്…
മനഃപൂർവം അമ്മയോട് അവളെ പറ്റി ചോദിച്ചില്ല, അവളെ പറ്റി അമ്മ ഒന്നും പറഞ്ഞുമില്ല… ചെന്ന ദിവസം ചുറ്റുവിളക്ക് നേർന്നു അവിടെ ചുറ്റി പറ്റി ഇത്തിരി നേരം, അവൾ വന്നാലോ.. ഭർത്താവിന്റെ വീട്ടിൽ നിന്നും സ്വന്തം വീട്ടിൽ വന്നിട്ടുണ്ടേൽ അവൾ കാവിൽ വരാതിരിക്കില്ല…. ഇല്ല,വന്നിട്ടില്ല അവൾ.. ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കാനും ഒരു മടി…
അവളുടെ വീട്ടിലെ വടക്കേപ്പുറത്തെ ചക്കര മാവിന്റെ അടുത്ത് കൂടി ആണ് കൂട്ടുകാരൻ പ്രമോദിന്റെ വീട്ടിലേയ്ക്കുള്ള വഴി, വെറുതെ അങ്ങോട്ട് പോയി നോക്കാം.. ഒന്നു കാണാൻ വല്ലാത്ത കൊതി, തന്നെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞതാണേലും അവൾ മനസിൽ നിന്നും പോയിട്ടില്ല..
അലസം ആയി ആ ചെമ്മണ്ണ് വിരിച്ച പാതയിലൂടെ നടന്നു… അവളുടെ മുറി കാണാം.. അവൾ ഓമനിച്ച് വളർത്തിയ മുല്ല വള്ളിയും പാരിജാതവും ഒന്നും കാണാനില്ല.. പകരം പരിചയമില്ലാത്ത ഒരു അസ്ഥിത്തറ പോലെ എന്തോ ഒരു കെട്ടു