മാന്ത്രികലോകം 6 [Cyril] 2512

പെട്ടന്ന് ലാവേഷ് ഫ്രെന്നിന്റെ അടുത്തുവന്നു നിന്നിട്ട് വെപ്രാളത്തോടെ സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി —,

“അഞ്ച് വര്‍ഷത്തിനു മുൻപ്, ശില്‍പ്പി സൃഷ്ടിക്കുന്ന ശില്‍പങ്ങൾക്ക് പ്രകൃതി അതിന്റെ നശീകരണ ശക്തിയെയാണ് അധികമായി പകര്‍ന്നു കൊടുക്കുന്നു എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു.

അങ്ങനെ സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ട ലക്ഷക്കണക്കിന് ശില്‍പങ്ങള്‍ പിന്നീട് കാണാതാവുകയും ചെയ്തു എന്നും ശില്‍പ്പി പറഞ്ഞു.

ഇതെല്ലാം വെച്ച് നോക്കുമ്പോള്‍ നിന്റെ മാന്ത്രിക ബോധം സംശയിച്ചത് സത്യമായി മാറിയിരിക്കുന്നു, ഫ്രെൻ.

ഒഷേദ്രസിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള റീനസിന്റെ സഹായത്തോടെ പ്രകൃതിയുടെ നശീകരണ ശക്തി വര്‍ധിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു…. പക്ഷേ പ്രകൃതി തന്റെ നശീകരണ ശക്തിയെ ശില്‍പ്പിയുടെ ശില്‍പങ്ങള്‍ക്ക് കൊടുക്കുന്നത് മൂലം പ്രകൃതി ഇപ്പോഴും ശാന്തമായി നിലകൊള്ളുന്നു…

പക്ഷേ ആ നശീകരണ ശക്തിയുള്ള ശില്‍പങ്ങളെ മലാഹി കൊണ്ടുപോകുന്നു എന്നാണ് എന്റെ സംശയം…. എത്രയും വേഗം ശില്‍പ്പിയെ ഈ വിവരം അറിയിക്കണം….” അതും പറഞ്ഞു ലാവേഷ് പിന്നെയും വിരണ്ടു നടക്കാൻ തുടങ്ങി.

എന്ത് പറയണം എന്നറിയാതെ ഞങ്ങൾ മിണ്ടാതെ നിന്നു.

ഫ്രെൻ കാര്യമായി എന്തോ ആലോചിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

അന്നേരമാണ് റാലേൻ ഫ്രെന്നിന് തൊട്ടടുത്തായി പ്രത്യക്ഷപെട്ടത്. ഫ്രെൻ പെട്ടന്ന് നിന്നിട്ട് അയാളെ നോക്കി. റാലേൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഫ്രെന്നിന് അവന്റെ അമ്മ സമ്മാനിച്ച കഠാര തിരികെ കൊടുത്തു.

ഫ്രെൻ അതിനെ വാങ്ങി.

അതിന്‌ ശേഷം മാത്രമാണ് മാന്ത്രിക മുഖ്യൻ വിരണ്ടു നടക്കുന്ന ലാവേഷ് നെ കണ്ടത്.

“ലാവേഷ്…!!” അയാൾ വിളിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് ലാവേഷ് സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്തത്….

അയാൾ തിടുക്കത്തിൽ നടന്ന് റാലേന് അടുത്ത് പോയി നിന്നിട്ട് ധൃതിയില്‍ സംസാരിച്ചു—,

“എനിക്ക് ഒരുപാട്‌ കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട്… പക്ഷേ അതു കേള്‍ക്കാന്‍ ശില്‍പ്പിയും വേണം….!!”

റാലേൻ അയാളുടെ സുഹൃത്തിനെ ഉറ്റുനോക്കി.. എന്നിട്ട് മെല്ലെ തല കുലുക്കി… അടുത്ത നിമിഷം അവർ രണ്ടുപേരും അപ്രത്യക്ഷരായി.

എന്തോ ഗുരുതരമായ പ്രശ്നമുണ്ട് എന്ന് മാത്രം ഞങ്ങൾക്ക് മനസിലായി.

കുറെ നേരം അതിനെ കുറിച്ച് ഞങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്തു.

“കാലത്ത് എന്തോ വല്യ തീരുമാനം എടുക്കാനുണ്ട്… അതുകൊണ്ടാണ് റാലേൻ എല്ലാവരെയും മൈതാനത്തിൽ വരാൻ പറഞ്ഞത്…” ഫ്രേയ ആലോചനയോടെ പറഞ്ഞു.

എല്ലാവരും തലയാട്ടുക മാത്രം ചെയ്തു.

“ഈ പ്രശ്‌നവും മറ്റും തല്‍ക്കാലം നമുക്ക് മറക്കാം…” ഹെമീറ നെറ്റി ഉഴിഞ്ഞു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.

ഞങ്ങൾ എല്ലാവർക്കും നല്ല ക്ഷീണം ഉണ്ടായിരുന്നു. അതുകൊണ്ട്‌ നാളെ സംസാരിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞ്‌ ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞു.