മാന്ത്രികലോകം 11

Author : Cyril

[Previous part]

ഫ്രൻഷെർ

നാല് ദിവസത്തില്‍ മലാഹിയുടെ പട ഫെയറി ലോകത്തെ ആക്രമിക്കാൻ ഒരുങ്ങും എന്നല്ലേ മലാഹി പറഞ്ഞത്…. ദേഷ്യവും സങ്കടവും എന്റെ ഉള്ളില്‍ നിറഞ്ഞു.

എന്റെ ആത്മാവിനെ ബന്ധിച്ചിരുന്ന ശക്തിയെ എങ്ങനെയെങ്കിലും തകര്‍ക്കാന്‍ ഞാൻ കിണഞ്ഞു ശ്രമിച്ചു… പക്ഷേ എന്റെ മാന്ത്രിക ശക്തിയെ ഉപയോഗിക്കാൻ കഴിയാത്ത എനിക്ക് എന്ത് ചെയ്യാൻ കഴിയും… അന്‍പത് ദൈവങ്ങളുടെ ശക്തിയെ സ്വരൂപിച്ച് സൃഷ്ടിച്ച ആ ബന്ധന ശക്തിയെ എങ്ങനെ തകര്‍ക്കും…

ദേഷ്യത്തില്‍ ഞാൻ ഉറക്കെ അലറി.

മലാഹി അട്ടഹസിച്ചു ചിരിച്ചുകൊണ്ടാണ് ഇവിടെ നിന്നും പോയെങ്കിലും, അവസാന നിമിഷം അവന്റെ കണ്ണില്‍ ഒരു നിരാശ ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു — അവന്റെ ക്രൂര മര്‍ദ്ദനം ഏറ്റിട്ടും ഞാൻ കരയാത്തത് കൊണ്ടുള്ള നിരാശ…

അതിനെ ആലോചിച്ചതും എനിക്ക് ചെറിയൊരു സന്തോഷം തോന്നി… എന്റെ മുഖത്ത് ചെറിയൊരു പുഞ്ചിരി വിരിഞ്ഞതും എന്റെ പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ കണ്ണും മുഖം മുഴുവനും വേദനിച്ചു..

കണ്ണിന് മാത്രമല്ല പ്രശ്‌നം — മൂക്കിന്‍റെ പാലം തകര്‍ന്നിരുന്നു… എന്റെ സ്വന്തം പല്ലുകള്‍ കൊണ്ട്‌ എന്റെ നാവും അങ്ങിങ്ങായി മുറിഞ്ഞിരുന്നു… താടിയെല്ലിനും പൊട്ടല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു…

ഇപ്പോൾ മാന്ത്രിക ശക്തി ഇല്ലാത്ത എന്നെ വേദനിപ്പിക്കാന്‍ വെറും കാല്‍ മാത്രം മതിയെന്ന് മലാഹി പറഞ്ഞെങ്കിലും.. അവന്റെ മാന്ത്രിക ശക്തി പ്രയോഗിച്ച് അവന്റെ കാലിനെ ഇരുമ്പ് പോലെ മാറ്റിയ ശേഷമാണ് അവന്‍ എന്റെ മുഖത്ത് അത്രയും നേരം തൊഴിക്കുകയും ചവിട്ടി അരയ്ക്കുകയും ചെയ്തത്.

എന്റെ മനസില്‍ അവനോടുള്ള വെറുപ്പും ദേഷ്യവും പതിന്മടങ്ങ് വര്‍ധിച്ചു….

പക്ഷേ പെട്ടന്നു തന്നെ മറ്റൊരു ചിന്ത എന്റെ മനസില്‍ ഇടിച്ചുകയറി വന്നു… അതോടെ എന്റെ ദേഷ്യം എല്ലാം അടങ്ങി ഒരു പുഞ്ചിരി എന്റെ ചുണ്ടില്‍ വിടരുകയും ചെയ്തു.

‘മലാഹി ഉള്‍പ്പെടെ അന്‍പത് ദൈവങ്ങള്‍ ഒരുമിച്ച് ശക്തി ശേഖരിച്ചാണ് എന്റെ ആത്മാവിനെ ബന്ധിക്കാനുള്ള ഈ ശക്തിയെ അവർ സൃഷ്ടിച്ചത്… അപ്പോ മലാഹി എന്നെക്കാളും ശക്തനല്ല എന്നല്ലേ അക്കാര്യം സൂചിപ്പിക്കുന്നത്…. അതോ ഒരു മുന്‍കരുതല്‍ നടപടി മാത്രമാണോ…? അതുകൊണ്ടാണോ ഈ ശക്തിയെ സൃഷ്ടിക്കാന്‍ മലാഹി വേറെയും നാല്‍പത്തി ഒന്‍പത് ദൈവങ്ങളുടെ ശക്തിയെ കൂടി ഉപയോഗിച്ചത്….?’ ഞാൻ സ്വയം ചോദിച്ചു.

എന്തുതന്നെയായാലും മലാഹി എന്നെ ഭയക്കുന്നു എന്നതിൽ സംശയമില്ല. ഞാൻ ചിരിച്ചു.

അത് എന്തുമാവട്ടെ… മലാഹി എന്നെ ഭയപ്പെടുന്നോ ഇല്ലയോ എന്നല്ല ഇപ്പോൾ അറിയേണ്ടത്… ഇവിടെ നിന്നും എനിക്കെങ്ങനെ രക്ഷപ്പെടാന്‍ കഴിയും എന്നാണ് ചിന്തിക്കേണ്ടത്….

തല എങ്കിലും നല്ലപോലെ അനക്കാനും തിരിക്കാനും കഴിയുന്നത് ഓര്‍ത്തു ഞാൻ സന്തോഷിച്ചു… പക്ഷേ മുഖമാകെ പൊട്ടി പൊളിഞ്ഞ ആ വേദനയെ സഹിക്കണം എന്ന് മാത്രം.

എന്റെ മുഖത്തുള്ള എല്ലുകളും കണ്ണും പൊട്ടിയെങ്കിലും എനിക്ക് സഹിക്കാൻ കഴിയുന്ന വേദന തന്നെയായിരുന്നു… ഇതിനേക്കാള്‍ എത്രയോ വലിയ വേദനകളാണ് ഞാൻ അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളത്… അതുകൊണ്ട്‌ ഈ വേദനയെ അത്ര വലുതായി എടുക്കാന്‍ ഞാൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല…..

വെടി വെച്ച് തകര്‍ത്ത പാറ പോലെ തകർന്ന് പോയിരുന്ന എന്റെ വലത് കണ്ണിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങള്‍ മാത്രമാണ് ശേഷിച്ചത്… പക്ഷേ ആദ്യം തോന്നിയിരുന്നു അത്രയും വേദന ഇപ്പോൾ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല… അതിന്റെ കാരണം