ദൗത്യം 09 [ശിവശങ്കരൻ] 200

“എന്നിട്ട്…. അമ്മ ബാക്കി പറ…” നീരജിന് ആകാംഷ അടക്കാനായില്ല…

“അന്ന് രക്ഷപെട്ട് ഓടി ഞാൻ ഒരു സൂപ്പർഫാസ്റ്റ് ബസിൽ കയറി… കയ്യിൽ പൈസയൊന്നും ഇല്ലല്ലോ, കണ്ടക്ടർ കുറെ ചീത്ത പറഞ്ഞു… അത് കേട്ട് അടുത്ത് നിന്ന ഒരാൾ എന്നോട് ചോദിച്ചു കുട്ടിക്ക് എവിടെയാ പോകണ്ടേ എന്ന്… ഞാൻ എന്ത് പറയാനാണ്… സഹതാപം തോന്നിയ അദ്ദേഹം തൃശ്ശൂർക്ക് രണ്ടു ടിക്കറ്റ് എടുത്തു… അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാട്ടിലേക്ക് എന്നെ കൊണ്ടുവന്നു… എന്റെ വിശപ്പു മനസ്സിലാക്കി ഭക്ഷണം വാങ്ങിത്തന്നു…വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചു… വേറെ വഴിയൊന്നും ഇല്ലാത്തിരുന്നതിനാൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തിനൊപ്പം പോയി… ഒന്നും പ്രതീക്ഷിച്ചല്ല, ഒരു വീട്ടുവേലക്കാരിയായിട്ടാണെങ്കിലും തൽക്കാലം നിൽക്കാൻ ഒരിടം, അത്രേ ഉദ്ദേശിച്ചൊള്ളൂ…. വലിയൊരു തറവാടായിരുന്നു അത്… ആ വീട്ടിലേക്ക് കയറുന്നതിനു മുൻപേ വലിയൊരു ശബ്ദം കേട്ടു… ആ പെൺകുട്ടിയെ അവിടെ വിട്ടിട്ട് ഇങ്ങോട്ട് കയറുക എന്ന്… ഞാൻ തല താഴ്ത്തി നിൽക്കുമ്പോ എന്നെ പടിപ്പുരക്ക് പുറത്ത് നിർത്തി അദ്ദേഹം അകത്തേക്ക് കയറി… എന്തുചെയ്യണം എന്നറിയാതെ ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നടക്കാൻ ഇറങ്ങി… അറിയാത്ത നാട്… ആളുകൾ… ഒരു പെൺകുട്ടി ഒറ്റപ്പെട്ടു പോയാൽ അവളെ സഹായിക്കാൻ പോലും ആരുമില്ലാതിരുന്ന കാലം… പക്ഷേ പെട്ടെന്ന് ഒരു വിളി കേട്ടു… അവിടെ നിൽക്കൂ… എന്ന്. കാര്യം മനസ്സിലായില്ലെങ്കിലും ധിക്കരിച്ച് പോകാൻ തോന്നിയില്ല, അവിടെ തന്നെ തലതാഴ്ത്തി നിന്നു…

ആരോരുമില്ലാത്തവളെപ്പോലെ…

ആരോ നടന്നു വന്നു കൈ പിടിച്ചപ്പോഴാണ് ഞാൻ തല ഉയർത്തി നോക്കിയത്… കയ്യിൽ ഒരു ബാഗുമായി ആ മനുഷ്യൻ… എനിക്ക് വേണ്ടി വീട് വിട്ടിറങ്ങി… അന്ന് മുതൽ ഇന്ന് വരെ എന്റെ തല കുനിയാൻ അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചിട്ടില്ല… നിവർന്ന തലയോടെ തറവാട്ടിലും ഞാൻ കയറി എന്റെ മോൻ ജനിച്ചപ്പോ…” പറഞ്ഞു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും അമ്മയുടെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ ഒഴുകിയിരുന്നു… സച്ചിയും നീരജും വിഷ്ണുവും വല്ലാത്തൊരവസ്ഥയിലായിരുന്നു…. അനു അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് അമ്മക്കൊപ്പം കണ്ണീരൊഴുക്കി…

സച്ചിക്ക് ഒരു സംശയം ഉള്ളിൽ ഉടലെടുത്തിരുന്നു….