ദൗത്യം 09 [ശിവശങ്കരൻ] 200

 

കാശിമാമാ വാ തോരാതെ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു… വണ്ടി നേരെ പോയി നിന്നത് ഒരു അഗ്രഹാരത്തിനു മുന്നിലായിരുന്നു.

 

ബാഗ് എടുത്തു പുറത്തിറങ്ങാൻ തുടങ്ങിയ നീരജിനെ കാശിമാമാ തടഞ്ഞു… “അന്ത ബാഗ് ഇങ്കെ വണ്ടിക്കുള്ളെ ഇരുക്കട്ടും…”

 

“ശരി മാമാ…”

 

നീരജ് കാശിമാമയുടെ പിന്നാലെ നടന്നു അവർ ഒരു പഴയ ബ്രാഹ്മണഗൃഹത്തിന് പുറത്തെത്തി…

 

“ഇത് താൻ ഉന്നോടാ പെരിയ മാമാ… വൈത്തി അണ്ണാവുടെ വീട്… നാൻ ഉള്ളെ വരമാട്ടെ… നീ പോയി പേസ്…”

 

കാശിമാമാ നീരജിനെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറ്റിവിട്ട് പുറത്ത് തന്നെ നിന്നു… ചെരുപ്പുകൾ അഴിച്ചു വച്ചു വിറക്കുന്ന കാലടികളോടെ നീരജ് അകത്തേക്ക് കയറി… ചുമരിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന പഴയ ഫോട്ടോകളിൽ തന്റെ അമ്മയുടെ മുഖഛായയുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയുടെ ഫോട്ടോ നീരജ് കണ്ടു… അമ്മയുടെ ആ ഫോട്ടോ നോക്കിക്കൊണ്ട് നിൽക്കുമ്പോൾ പുറകിൽ ആരോ വന്നു നിന്ന പോലെ തോന്നി…

 

അവൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോഴേക്കും ഓടിപ്പോകുന്ന പാദസരത്തിന്റെ ശബ്ദം അവന്റെ കാതിലെത്തി അതിന് പിന്നാലെ ഒരു വൃദ്ധൻ അങ്ങോട്ട്‌ വന്നു… പ്രായത്തിൽ കവിഞ്ഞ ജരാനരകൾ ബാധിച്ച ആ വൃദ്ധന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഭയം തെളിഞ്ഞു കാണാമായിരുന്നു…

 

ഇത്ര നാളും ഇവരെയൊന്നും കാണാതെ, അറിയാതെ ജീവിക്കേണ്ടി വന്നല്ലോ എന്ന ചിന്ത നീരജിന്റെ കണ്ണുകളിൽ ഒരു നനവ് പടർത്തി…

 

നിറകണ്ണുകളോടെ അവൻ പതുക്കെ വിളിച്ചു…

“വൈത്തി മാമാ…”

 

ഭയം നിഴലിച്ചിരുന്ന ആ കണ്ണുകളിൽ പെട്ടെന്ന് തെളിഞ്ഞ അത്ഭുതവും ചോദ്യഭാവവും മനസ്സിലാക്കി അവൻ പറഞ്ഞു…

 

“ഞാൻ… ഇന്ദിരാദേവി… എന്റെ അമ്മയാ…”

 

അപ്പോഴും അത്ഭുതം വിട്ടുമാറാതെ നിന്ന ആ വൃദ്ധനോട് അവൻ പറഞ്ഞു

“കുറച്ചു നാളുകൾക്ക് മുൻപാണ് അമ്മ എല്ലാവരെയും പറ്റി പറഞ്ഞത്… അന്ന് മുതൽ കാണാനിരുന്നതാ എല്ലാരേം..”

 

“ഉക്കാർന്തു പേസലാം…” അദ്ദേഹം മറുപടി ഒരു ചെറിയ വാക്കിലൊതുക്കി…

 

നീരജ് അവിടെ ഇട്ടിരുന്ന ചെറിയ ചൂരൽക്കസേരയിലേക്കിരുന്നു.

 

ഒരു പഴയ ബ്രാഹ്മണഗൃഹത്തിന്റെ എല്ലാ ചമയങ്ങളും അണിഞ്ഞു നിന്നിരുന്നു ആ വീട്.

 

ദേവയുടെ മുഖസാദൃശ്യമുള്ള ഒരു കൊച്ചുപെൺകുട്ടി അവനു വെള്ളവുമായെത്തി…

 

“എൻ രണ്ടാവത് പൊണ്ണ്… വേദലക്ഷ്മി…”

അവളെ നോക്കി വൈത്തി മാമ പറഞ്ഞു…

 

“മാമ… ദേവ… ദേവനന്ദ…”

 

“അവളെ ഉങ്കളുക്ക് തെരിയുമാ… എപ്പടി… എങ്കെയിരുക്ക്… ഒരു തടവേയാവത് പാക്ക മുടിയുമാ…”

 

മകൾ എവിടെയെന്നറിയാത്ത ഒരു വൃദ്ധന്റെ സങ്കടം നീരജിന്റെ ഉള്ളു പൊള്ളിച്ചു…

 

“ഇതുവരെ എനിക്കറിയില്ല മാമാ… പക്ഷേ ഞാൻ അവളെ തേടി വന്നതാ… അവളെ കണ്ടെത്താതെ എനിക്കൊരു മടക്കമില്ല…”

 

“ഉങ്കളുക്ക് എപ്പടി അവളെ തെരിയും?”

 

നീരജ് കോളേജിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളും വൈത്തി മാമയോട് പറഞ്ഞു…

 

എല്ലാം കേട്ടുകഴിഞ്ഞു വൈത്തി മാമ കണ്ണുതുടക്കുന്നത് നീരജ് കണ്ടു…

 

“ആമാ… നീങ്കെയെപ്പടി ഇന്ത വീട് പുരിഞ്ചിക്കിട്ടെ കണ്ണാ…”

 

വൈത്തിമാമൻ സ്നേഹത്തോടെ തന്നെ കണ്ണാ എന്ന് വിളിച്ചത് കേട്ട് നീരജിന്റെ കണ്ണിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു…

 

“കാശിമാമായാ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് കൊണ്ട് വന്നത്…” പുറത്തു നിന്നു ഫോൺ ചെയ്യുന്ന കാശിമാമയെ നോക്കി നീരജ് അത് പറഞ്ഞപ്പോൾ വിറക്കുന്ന ശബ്ദത്തോടെ വൈത്തിമാമ പറഞ്ഞു…

 

“കാശിമാമാവാ… അവനെ നമ്പാതെ… അവൻ ഒരു ശനിയൻ… അവനെ നമ്പാതെ…”