ദൗത്യം 09 [ശിവശങ്കരൻ] 200

“നീ നോക്കിയതിന്റെ കാര്യം എനിക്ക് മനസ്സിലായി… എടാ മോനെ… നീ പറയുന്നതൊക്കെ ഉടനെ അങ്ങ് സാധിച്ചു തന്നാൽ നീ അഹങ്കാരിയായിപ്പോകുല്ലേ… ആഗ്രഹിച്ചിട്ടും കിട്ടാത്തതിന്റെ വേദന കുറച്ചൊക്കെ എന്റെ മക്കൾ അറിയണം… എന്നാലേ വാശിയുണ്ടാകൂ… നിന്റെ ചേട്ടനും ഞാനായിട്ട് ഒന്നും വാങ്ങിക്കൊടുത്തിട്ടില്ല. അവൻ അവന്റെ മിടുക്കുകൊണ്ട് ഓരോന്നും നേടിയെടുക്കുമ്പോൾ ഒന്നിനും ഞാൻ തടസ്സവും നിന്നിട്ടില്ല അത്രേയൊള്ളൂ… അതിനി നാളെ നീയും ആഗ്രഹിച്ച കാര്യങ്ങൾ, നിന്റെ മിടുക്കുകൊണ്ട് നേടിയെടുത്താൽ അച്ഛൻ അഭിമാനത്തോടെ കണ്ടു നിൽക്കുകയെയുള്ളു… അതേ സമയം എന്റെ കാലു പിടിക്കാൻ നിന്നാൽ വരുന്ന കാലതാമസം സഹിക്കേണ്ടി വരും എന്ന് മാത്രം…”

അരുണിന്റെ കണ്ണുകളിൽ അത്ഭുതം കൂടിയതേ ഒള്ളൂ…

“ഈ മൊതലിനെ എന്ത് ചെയ്യും എന്റെ ഈശ്വരാ… ഉള്ളിൽ നിറയെ സ്നേഹമുണ്ട് എന്നാ പുറമെ ഒരിച്ചിരി കാണിക്കാ… എവിടുന്നു…” മനസ്സിൽ ആലോചിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ റൂമിലേക്ക് തിരിച്ചു നടന്നു… എതിരെ വന്ന അമ്മയെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് നടന്നു നീങ്ങിയപ്പോൾ അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിൽ നിറഞ്ഞ തിളക്കം കണ്ണുനീരിന്റേതാണെന്ന് അവൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല…

തിരിച്ചു റൂമിലെത്തിയ അവൻ അപ്ലൈഡ് തെർമോഡൈനാമിക്സ് ടെക്സ്റ്റ്ബുക്ക് എടുത്തു വച്ച് പഠിക്കാൻ തുടങ്ങി… എവിടുന്നു… പുസ്തകത്തിൽ നിറയെ വിഷ്ണുവിന് എന്ത് സംഭവിച്ചു?… നീരജിനെ കൊന്നതാര്?… ദേവനന്ദയെ വിദ്യ വെറുതെ വിട്ടതെന്തുകൊണ്ട്?… ഇങ്ങനെ കുറെ ചോദ്യങ്ങളല്ലാതെ വേറൊന്നും കാണുന്നില്ല… അതിങ്ങനെ ചില സീരിയലുകളുടെ അവസാനം ചോദിക്കുന്ന പോലെ നല്ല ബാസ്സുള്ള ശബ്ദത്തിൽ അവന്റെ ചെവിയിലൂടെ കയറി തലച്ചോറിലെത്തി നാസിക് ഡോൽ അടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു… (പണ്ടൊക്കെയായിരുന്നല്ലോ പെരുമ്പറ ഇപ്പൊ ട്രെൻഡ് മാറീലെ, അതാ…)

“നീരജേട്ടാ…” തലക്ക് പ്രാന്ത് പിടിക്കും എന്നായപ്പോൾ അരുൺ ഉറക്കെ അലറി.