തനിയാവർത്തനം [ചെമ്പരത്തി] 216

കയ്യിലിരുന്നു വിറച്ച പാത്രത്തിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ വീണ ഏതാനും വറ്റുകൾക്ക് കൂട്ടായി കണ്ണുനീരിന്റെ ഉപ്പ് ഉണ്ടായിരുന്നു…..

മാസ്സാവസാനം വീട്ടിലെത്തിയ മകന് മുന്നിൽ ആ വൃദ്ധമാതാവിന്റെ വാക്കുകൾക്ക് വിലയില്ലാതെ പോയി……

ജീവിതത്തിന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം ആസ്വദിക്കാൻ തന്റെ ഭാര്യയെയും മകനെയും കൂട്ടി വീട് വിട്ടിറങ്ങുമ്പോൾ

“ഞങ്ങൾ ആഴ്ചയിലൊരിക്കൽ വരാം അമ്മേ ”

എന്ന് പറഞ്ഞ അയാളുടെ വാക്കുകൾക്ക് ഒരു കോടമഞ്ഞിന്റെ പോലും ആയുസ്സുണ്ടായിരുന്നില്ല…..

പിന്നെയും വർഷങ്ങൾ അഞ്ച് കൂടി  ഓർമ്മകൾ ആയി…. ഒരാഴ്ച എന്നതിന്റെ ഇടവേളകൾ കൂടിക്കൂടി വന്നു….

പതിനെട്ട് മാസങ്ങൾക്കു മുൻപ് തങ്ങൾ വരുമ്പോൾ ഈ മുറ്റമെല്ലാം വൃത്തിയായി സൂക്ഷിച്ചിരുന്നുവല്ലോ എന്നോർത്തയാൾ  കാറിൽനിന്നിറങ്ങിയാ മുറ്റത്തു കാലുറപ്പിച്ചു….. പുറകെ അയാളുടെ ഭാര്യയും പുതുതായി വന്ന മരുമകളും….

“ഞങ്ങളെങ്ങുമില്ല അതിനകത്തേക്കു….. നിങ്ങൾക്കല്ലായിരുന്നോ തിരക്ക്….. വേണമെങ്കിൽ നിങ്ങൾ പോയിട്ട് വാ…. എന്തൊരു നാറ്റമാണ്…. നേരത്തെയൊക്കെ അകത്തെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ…. ഇപ്പൊ മുറ്റത്തും കൂടി നിൽക്കാൻ വയ്യാതായി…..”

തങ്ങളെ വിളിച്ചുകൊണ്ടു ഉള്ളിലേക്ക് നടന്ന അയാളെ അവഗണിച്ചവൾ പാതിയോളം കരിയില മൂടിയ തുളസിത്തറയിൽ ചാരി നിന്നു…..അമ്മയോട് അനുകൂലിച്ചെന്നവണ്ണം മരുമകളും…..

വെള്ളമില്ലാത്തതിനാൽ ആവണം തുളസിച്ചെടിയുടെ ചുവട്ടിലെ മണ്ണ് വിണ്ടുകീറി, കമ്പുകൾ ഉണങ്ങിയും തുടങ്ങിയിരുന്നു….