തനിയാവർത്തനം [ചെമ്പരത്തി] 216

“ദേ തള്ളേ…. നോക്കുന്നതൊന്നും എന്നെക്കൊണ്ട് പറയിപ്പിക്കല്ലേ…. നോക്കുന്നതൊക്കെ എനിക്കറിയാം…. എന്തൊരു നാറ്റം ആണ്…… അങ്ങട് കയറാൻ പറ്റണില്ല… അങ്ങോട്ടെന്നല്ല ഈ വീട്ടിലേക്കെ കയറാൻ പറ്റാതായി തുടങ്ങി….എന്റെയോ, മോന്റെയോ കൂട്ടുകാരങ്ങാനും വന്നാൽ ഉള്ള അവസ്ഥ അറിയാമോ…..നാറീട്ട് ഈ വീട്ടിൽ കയറ്റാൻ പറ്റാതായി…..അല്ലാന്നു തോന്നണുണ്ടോ….???”

“മോളെ….. എനിക്ക് ശരിക്കിനും കണ്ണ് കാണത്തില്ലന്ന് അറിയാലോ….. നടക്കാനും ബുദ്ധിമുട്ട് ആയിത്തുടങ്ങി….. പിന്നെ എങ്ങനെയാ ഞാൻ അതിയാനെ തിരിച്ചു കിടത്തുന്നതും വൃത്തിയാക്കുന്നതും ഒക്കെ…… പുറം മുഴുവൻ പൊട്ടാൻ തുടങ്ങി…… ഒരു സഹായത്തിനു വിളിച്ചാൽ മോള് വരില്ല്യ….. കൊച്ചിനെയും വിടില്ല്യ…. പിന്നെ ഞാനും എന്ത് ചെയ്യും…..”

പ്രായത്തിന്റെ അവശത, ആ വൃദ്ധയുടെ ശരീരത്തിലെ പോലെതന്നെ സ്വരത്തിലും തെളിഞ്ഞു വന്നു….

“ഓ…….. തള്ളക്കു നാവൊക്കെ പൊങ്ങിത്തുടങ്ങിയോ…… പിന്നെ ഞാനും, എന്റെ മോനും നിങ്ങടെ കെട്ട്യോന്റെ തീറ്റോം മൂത്രോം വരാം….. അതിനു വേണ്ടിയല്ല അവനെ ഞങ്ങൾ നല്ല നിലയിൽ പഠിപ്പിക്കുന്നത്…… വേണമെങ്കിൽ നിങ്ങൾ തന്നെ ചെയ്‌താൽ മതി… അതിയാനിങ് വരട്ടെ… ഈ നശിച്ച നരകത്തീന്ന് എങ്ങനേങ്കിലും ഒന്ന് രക്ഷപെട്ടാൽ മതിയായിരുന്നു…. മടുത്തു എനിക്കിവിടെ…. ഒന്നുകിൽ ഞാനായിട്ട്  വല്ലടുത്തോടേം ഇറങ്ങി പോകും അല്ലെങ്കിൽ വല്ലതും കലക്കിത്തന്ന് രണ്ടെണ്ണത്തിനെയും ഞാൻ കൊല്ലും…. നോക്കിക്കോ……”

പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ചവിട്ടിത്തുള്ളി ഇറങ്ങിപ്പോയ അവളെ നോക്കി കരയാൻ പോലും മറന്ന മിഴികളുമായി ആ വൃദ്ധമാതാവ് ഒരു താങ്ങിനെന്നവണം മനോഹരമായ ടൈൽ പതിച്ച ചുവർ ചാരി നിന്നു….

സമയം 12 ആയെന്നു ചുവരിൽ തൂക്കിയ ഘടികാരം ഓർമിപ്പിച്ചപ്പോൾ പിടഞ്ഞെണീറ്റ അവർ, കുറേക്കാലമായി തന്റെ സന്തത സഹചാരി ആയി മാറിയ ഊന്നുവടിയെ കൂട്ട് വിളിച്ചു ഇടറിയ കാൽപ്പാദങ്ങളോടെ വേച്ചു വേച്ചു അടുക്കളയിലേക്ക് നീങ്ങി…….

“പണിക്കാരത്തിയെ നിർത്തി ഉണ്ടാക്കി വച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ…. ഓടി വന്നു കോരിയിട്ടോണ്ട് പോകാൻ…… നാണമില്ലാത്ത ജന്മങ്ങൾ……”