കൃഷ്ണവേണി XIII( രാഗേന്ദു) 1734

അവർ നല്ലത് പോലെ അവളെ കെയർ ചെയ്തു.. എസിപി മാഡം പറഞ്ഞത് പോലെ ഈ വിവരം ആരെയും അറിയിച്ചില്ല…മിഷേലിനോട് പോലും..

രണ്ട് ദിവസം വേഗം കടന്നുപോയി..

അവൾ കണ്ണു തുറന്നു എന്ന് നഴ്‌സ് വന്നു പറഞ്ഞപോൾ ആണ് എനിക്ക് സമാധാനം ആയത്..

“കയറി കാണാം കേട്ടോ..”

അവർ പറഞ്ഞപോൾ അവരെ നോക്കി ഒന്ന് ചിരിച്ചു ഞാൻ അകത്ത് കയറി..

അവൾ ബെഡിൽ ചാരി ഇരിക്കുന്നു.. കയ്യിൽ ട്രിപ്പ് ഇട്ടിട്ടുണ്ട്..മുഖത്തു നല്ല ക്ഷീണം.. എന്നെ കണ്ടതും ഒന്ന് പുഞ്ചിരിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു അവൾ.. ഞാനും..

അവളുടെ അടുത്ത് ചെന്ന് ഇരുന്ന് അവളുടെ മുടിയിൽ ഒന്ന് തലോടി.. അവൾ എന്നെ കണ്ണ് ചിമ്മാതെ നോക്കുന്നു.. അവളുടെ മുഖഭാവം എന്തെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായില്ല..

“പേടിച്ചോ ..!”

ഞാൻ ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഇല്ല എന്ന് തലയാട്ടി.ഞാൻ അവളെ നോക്കി..

“മരണത്തെ എനിക്ക് ഭയം ഇല്ല.. പക്ഷെ അറിയാം ആയിരുന്നു വരും എന്ന്.. എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും സംഭവിച്ചാൽ അവരെ വെറുതെ വിടില്ല എന്ന് അറിയാം..”

അവൾ പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് എന്റെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി.. ഞാൻ നോട്ടം മാറ്റി..

“അല്ല അവിടെ.. നിങ്ങളുടെ ഓപ്പമുണ്ടായത്.. അവരെ ഞാൻ എവിടെയോ.. ആ യെസ് എസിപി മോണാലിസ അല്ലെ?.. അവർ എങ്ങനെ അവിടെ..?”

അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് കേട്ട് ഞാൻ ഒന്ന് പതറി..

“അത്.. അത് അവർക്ക് അവിടെ എന്തോ ഡ്രഗ് ഡലിംഗിന്റെ ഇൻഫോർമേഷൻ കിട്ടിരുന്നു.. യാദ്രശ്ചികമായി അവിടെ കണ്ടുമുട്ടിയതാണ്.. നി ഇനി അതേ കുറിച്ചൊന്നും ആലോചിക്കേണ്ട.. യു ആർ സേഫ് നൗ.. ഇനി ആരും നിന്റെ പുറകിൽ ഇല്ല.. സമാധാനം ഉണ്ടാവും..പിന്നെ ഈ സംഭവം പുറത്ത് അറിയേണ്ട..നിന്റെ ഫ്രണ്ട്‌സ് പോലും..”

ഞാൻ അത് പറഞ്ഞു അവളുടെ തോളിൽ തട്ടി.. അവൾ എന്നെ നോക്കി.. കണ്ണുകളിൽ നനവ്..