കഥ പറയുമ്പോൾ… (ജ്വാല ) 1272

പള്ളിയുടെ മുറ്റത്തേയ്ക്ക് നീങ്ങി .
ചെടികൾ ഒക്കെ നട്ട് അതിന്റ നടുവിലായി നിസ്‌ക്കാരത്തിനു വുദു എടുക്കാനായുള്ള ചെറിയ കുളം വേലി കെട്ടി മനോഹരമായി സൂക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഞാൻ വലുത് വശത്തു കൂടി നടന്നു,
ആസ്ബറ്റോസ് ഇട്ടു നീളത്തിൽ ഉള്ള ഒരു വലിയ മുറി, ബെഞ്ചുകളും, ഡസ്‌ക്കുകളും ഇട്ടിട്ടുണ്ട് മദ്രസ ആകണം,

പിന്നിലുള്ള ഇഷ്ടിക പാകിയ വഴികളിലൂടെ നടന്നു ഖബർസ്ഥാനിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

പടുത്തുയര്‍ത്തിയ കൊട്ടാരങ്ങള്‍ വിട്ടു താന്‍ കിടക്കേണ്ടതു ഇവിടെയാണ്‌ എന്ന് ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥലം…

ജീവിതത്തിന്റെ കുതിപ്പിനിടയില്‍ മരണത്തെ കുറിച്ച് ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന ഒരിടം…

നടന്നു പോകാൻ ചെറിയ നടപ്പാത ഇട്ടിട്ടുണ്ട് അതിലൂടെ ഞങ്ങൾ മീസാൻ കല്ലുകൾ നോക്കി നടന്നു…

പടിഞ്ഞാറേ മൂലയിൽ അയണി മരത്തിന്റെ അടുത്തതായി ഒരു ഖബർ കണ്ടു, അതിന് പിന്നിലായി നിന്ന മൈലാഞ്ചി ചെടി പടർന്നു പന്തലിച്ചു നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു.

ഞാനാ മീസാൻ കല്ലിലേക്ക് നോക്കി “കൈതയ്ക്കൽ സെയ്തലവി” .
എന്റെ മനസ്സ് വികാര വിചാരത്താൽ പ്രഷുബ്ധമായിരുന്നു അത് എന്റെ മുഖത്തും പ്രതിഫലിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

അത് കണ്ടിട്ടാകാം മകൻ എന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു.

മോനേ വല്യാപ്പയ്ക്ക് സലാം പറയൂ,

വല്യാപ്പ….??

മകന്റെ മുഖത്ത് ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നു വന്നുവെങ്കിലും മറുത്തൊന്നും പറയാതെ അവൻ

സൂറത്ത് യാസീൻ ഓതി തുടങ്ങി,

“ബിസ്മില്ലാഹി റഹ്‌മാനു റഹീം യാസീൻ വൽ ഖുറാനിൽ ഹക്കീം… ”

അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ ചലിക്കുന്നത് നോക്കി നിന്നു. അതിനു ശേഷം ദുആ യും ചെയ്ത് ഞങ്ങൾ തിരികെ കാറിനു അടുത്തേയ്ക്ക് നടന്നു.