കഥ പറയുമ്പോൾ… (ജ്വാല ) 1272

ഹും…
ഞാൻ ഒന്ന് മൂളി,
ബോധം വരാൻ ഒരു മൂന്നു മണിക്കൂർ എങ്കിലും എടുക്കും, ഇന്നലെ മുതൽ ആണ് ഈ നിലവിളിക്കുന്നത്…

ക്രിസ്റ്റി തുടർന്നു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു…

ഞാനിത്തിരി കാപ്പി വാങ്ങി വരാം എന്ന് പറഞ്ഞു ക്രിസ്റ്റി എഴുന്നേറ്റു, ഞാൻ സഖാവിന്റെ അടുത്തു കിടന്നിരുന്ന കസേരയിൽ ഇരുന്നു.

സഖാവിനെ നോക്കി,
എന്നും ഷേവ് ചെയ്തിരുന്ന മുഖത്തിപ്പോൾ നരച്ച രോമ കുറ്റികൾ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, കണ്ണിന്റെ വശങ്ങളിൽ കൂടി വെള്ളം ഒഴുകിയിരുന്ന പാടുകൾ,
സഖാവ് കരഞ്ഞതാണോ?

എത്ര, എത്ര സമരങ്ങൾ മുന്നിൽ നിന്നു നയിച്ചതാണ്, ഇവിടെയുള്ള തൊഴിലാളികൾക്ക് വേണ്ടി നിരാഹാരം കിടന്നതാണ്, എവിടെയും മുഴങ്ങി നിന്ന ശബ്ദം ഇപ്പോൾ നിസ്സഹായനായി കിടക്കുന്നത് കാണുമ്പോൾ മനസ്സ് പിടഞ്ഞു പോകുന്നു…

സഖാവിന്റെ കൈകളിലൂടെ കയറ്റി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന മരുന്നിലേക്ക് ഞാൻ നോക്കി, ഓരോ തുള്ളികൾ ഇറ്റ് വീഴുന്നതും നോക്കി സമയം തളളി നീക്കി,

ഇതിനിടയിൽ എസ്റ്റേറ്റിലെ തൊഴിലാളികളിൽ ചിലർ കാണാൻ വന്നു എങ്കിലും സഖാവ് ഉറക്കമായതിനാൽ അവരും പോയി,
ക്രിസ്റ്റി ഫ്‌ളാസ്‌ക്കിൽ വാങ്ങിയ കാപ്പിയിൽ നിന്ന് ഒരു കാപ്പി എനിക്കായി ഗ്ലാസ്സിൽ ഒഴിച്ചു നൽകി, ഞാൻ അത് മെല്ലെ കുടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

മെല്ലെ ഒരു ഞരക്കം കേട്ട് ഞാൻ നോക്കി സഖാവ് കണ്ണുകൾ തുറന്ന് ചുറ്റും നോക്കുന്നു, എന്നേ കണ്ടിട്ടാകണം ചുണ്ടിന്റെ കോണുകളിൽ എവിടെയോ ഒരു പുഞ്ചിരി തത്തി കളിക്കുന്നു.

സഖാവേ…,

സഖാവേ ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയുണ്ട്?

എന്റെ ചോദ്യത്തിനു പൂര്‍ത്തിയാകാത്ത പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു മറുപടി.

എന്നിട്ടിങ്ങനെ പറഞ്ഞു

സഖാവ് ആ വാക്കു തന്നെ മറന്നു കുട്ടി…
എന്താണ് അങ്ങേയ്ക്ക് സംഭവിച്ചത്?