കഥ പറയുമ്പോൾ… (ജ്വാല ) 1272

അവസാനമായി കണ്ടത് സഖാവിന്റെ ഭാര്യയുടെ മരണ സമയത്ത് ആണ്,
എന്തിനെയും ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ നേരിടുന്ന ആ മനുഷ്യനെ ആദ്യമായി ആണ് തളർന്നു നിസ്സഹായനായി ഇരിക്കുന്നത് കണ്ടത്

എന്നേ കണ്ടപ്പോൾ കൈകൾ ചേർത്ത് പിടിച്ചു മുഖത്തേയ്ക്ക് അമർത്തി എന്ത് പറഞ്ഞു ആശ്വസിപ്പിക്കണമെന്ന് എനിക്കും അറിയില്ലായിരുന്നു.

എന്നിലേക്ക് ചേർന്നു നിന്ന് നിശബ്ദം കരയുന്ന സഖാവിന്റെ ചിത്രം മനസ്സിൽ ഓർത്തു കൊണ്ടായിരുന്നു ഞാൻ ആശുപത്രി പടിക്കെട്ടുകൾ കയറിയത് ,

പെട്ടന്ന് എന്നേ ഞെട്ടിച്ചു കൊണ്ട് ഒരു നിലവിളി ശബ്ദം കേട്ടു
“ഉമ്മോ.. മ്മോ.. ”

ആ നിലവിളി എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ ആണ് തറച്ചത്,

സഖാവിന്റെ ശബ്ദം പോലെ…
ഞാനതിവേഗം സഖാവ് കിടക്കുന്ന മുറിയുടെ മുന്നിലേക്ക് ഓടി എത്തുമ്പോൾ ഡോക്ടറും, നഴ്‌സുമാരുടെയും ഒരു പടതന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നു അവിടെ,

അതിന്റെ ഇടയിലൂടെ ഞാൻ കണ്ടു വേദന സഹിക്കാൻ കഴിയാതെ തല ഇരുവശത്തേക്കും ആട്ടി കൊണ്ട് ഞരങ്ങുന്ന സഖാവിനെ,

ഡോക്ടർ എന്തോ കുത്തിവയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഏതാനും നിമിഷാർദ്രത്തിന്റെ ഇടവേളയിൽ സഖാവിന്റെ അനക്കം കുറഞ്ഞു വന്നു,
മെല്ലെ, മെല്ലെ അബോധാവസ്ഥയിലേക്ക് മറഞ്ഞു…

ഡോക്ടറും, പരിവാരങ്ങളും പോകുന്നത് വരെ ഞാൻ കാത്തിരുന്നു, അവർ ഓരോരുത്തരായി മുറി വിട്ടിറങ്ങിയതും ഞാൻ അതിനുള്ളിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

ഒരു ചെറുപ്പക്കാരൻ അവിടെ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു,
എന്നേ കണ്ട ചെറുപ്പക്കാരൻ ചോദിച്ചു

ആരാ?

ഞാൻ സഖാവിനെ കാണാൻ വന്നതാ,

എന്റെ സംശയം നിറഞ്ഞ മുഖം കണ്ടത് കൊണ്ടാകാം ആ ചെറുപ്പക്കാരൻ പറഞ്ഞു.

ഞാൻ സഖാവിന്റെ സുഹൃത്തിന്റെ മകൻ ആണ്,