കഥ പറയുമ്പോൾ… (ജ്വാല ) 1272

സമയം കിട്ടുമ്പോൾ നീ വരണം, ഈ നാട് നിന്റേത് കൂടി ആണ്, യാത്ര പറയുമ്പോൾ സഖാവ് എന്റെ ചെവിയിൽ മന്ത്രിച്ചിട്ട് എന്റെ പോക്കറ്റിൽ നൂറു രൂപയുടെ നോട്ട് മടക്കി വച്ചു.

കണ്ണിന്റെ വശങ്ങളിൽ കൂടി കണ്ണുനീർ ഇറ്റുന്നത് കണ്ടു സഖാവ് മുഖം തിരിച്ചു നടന്നു…

ഞങ്ങൾ കയറിയ വാഹനം അകന്നു പോകുമ്പോഴും ഞാൻ കണ്ടു വിദൂരതയിലേക്ക് നോക്കി നിൽക്കുന്ന സഖാവിന്റെ രൂപം മെല്ലെ, മെല്ലെ കണ്ണുകളിൽ നിന്നു മറഞ്ഞു….

മലബാറിൽ എത്തി ഇന്ന് വരെ ജീവിച്ചു വന്നിരുന്ന സാഹചര്യങ്ങളിൽ നിന്ന് വഴുതി മാറി പുതിയ എന്നാൽ കുറെ കൂടി മെച്ചമായ ജീവിത രീതിയിൽ ആയി പിന്നീടുള്ള ജീവിതം.

സന്തോഷം കളിയാടിയ ജീവിതം,
ജുമാ നമസ്‌കാരത്തിന് പള്ളിയിൽ പോയ എന്നേ അവിടെ വച്ച് ഒരു വൃദ്ധൻ വന്നു കൈകളിൽ പിടിച്ചു,

മോനു എന്നേ അറിയാമോ?

ഞാൻ അന്റെ ഉപ്പാന്റെ ജേഷ്ഠൻ ആണ്,

അവനോ ഞങ്ങളെ വിട്ടു പോയി,

മോൻ ഉമ്മാനേയും കൂട്ടി ഇടയ്ക്ക് വീട്ടിലേക്ക് വരണം, ഞങ്ങൾക്ക് അന്നോട് യാതൊരു വിദ്വേഷവും ഇല്ല, എന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ച് വൃദ്ധൻ തേങ്ങി,

വരാം…

ഞാനാ കൈകളിൽ മുറുക്കി പിടിച്ചു.
എന്റെ ബാപ്പ കൂടി ഈ സുന്ദര നിമിഷങ്ങളിൽ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് വെറുതെ ആഗ്രഹിച്ചു പോയി…

കാലങ്ങൾ പിന്നെയും മുന്നോട്ട് നീങ്ങി, എന്റെ പഠനം ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു വല്യാപ്പയുടെ കൃഷിയും ഒക്കെ സഹായിച്ചു പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്ന സമയത്താണ് ജോലിക്കുള്ള അപ്പോയ്മെന്റ് ഓർഡർ ലഭിക്കുന്നത് റവന്യു വകുപ്പിൽ.

ഉമ്മ ഇതറിഞ്ഞപ്പോൾ ആവശ്യപ്പെട്ടത് നീ പോയി സഖാവിനെ കാണണം അനുഗ്രഹം വാങ്ങണം,

പിന്നെ നിന്റെ ബാപ്പയോട് പറയണം.

നമ്മൾ ആ നാട് വിട്ടു വന്നെങ്കിലും വന്ന വഴി മറക്കരുത്,