കഥ പറയുമ്പോൾ… (ജ്വാല ) 1272

വീടിന്റെ ഉള്ളിലേക്ക് കയറി ഉമ്മായെ കണ്ടപ്പോൾ ആണ് സമാധാനം കിട്ടിയത്,

ഉമ്മ അടുക്കളയിൽ എന്തെല്ലാമോ ഉണ്ടാക്കുന്നു.
മുൻവശത്ത് തലയിൽ ടർക്കി തുണി കൊണ്ട് കെട്ടി ഒരു തൊപ്പി പോലെ വച്ചിരിക്കുന്ന വൃദ്ധനായ എന്നാൽ ആരോഗ്യമുള്ള ഒരു മനുഷ്യൻ എന്നേ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു,

ആയിശൂ,

അയാൾ ആരെയോ വിളിക്കുന്നുണ്ട് ,

വയലറ്റ് കളറിലുള്ള കരയുള്ള കാച്ചി മുണ്ട് ഉടുത്ത് മുഴുനീള കൈയുള്ള ചട്ടയും ഇട്ടൊരു സ്ത്രീ അടുക്കളയിൽ നിന്ന് എത്തി നോക്കി,

അവരുടെ ചെവിയിൽ നിറയെ കമ്മൽ കണ്ടു വിദൂരതയിൽ ഉമ്മാടെ ഒരു ഛായ അവർക്കുണ്ടോ?

ആ സ്ത്രീ വന്നെന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു, ആരാണെന്ന് അറിയാതെ ഞാൻ പരിഭ്രമിച്ചു.

അപ്പോഴാണ് ഉമ്മ പറഞ്ഞു തന്നത്,

ഇത് എന്റെ ബാപ്പയും, ഉമ്മയും ആണെന്ന്, മനസ്സിന്റെ കോണുകളിൽ പോലും ഇല്ലാതിരുന്ന എന്റെ വല്യ ഉമ്മനെയും, വല്യ ഉപ്പാനെയും നേരിൽ കണ്ടു, അവരുടെ സ്നേഹവായ്പുകിൽ സ്വയം മറന്നു.

ഉമ്മ എന്റെ കൈകളിൽ പിടിച്ചു മെല്ലെ പറഞ്ഞു, ഉപ്പായുടെയും, ഉമ്മായുടെയും കൂടെ നമ്മളും പോകുന്നു മലബാറിലേക്ക്…

എന്റെ കുട്ടി ഇനി ഇവിടെ വളരേണ്ട, നിന്റെ പഠനങ്ങൾ ഒക്കെ മാറ്റാൻ വേണ്ട കാര്യങ്ങൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്,

എന്റെ ഉപ്പായെയും, ഉമ്മാനെയും ഞാൻ ധാരാളം വേദനിപ്പിച്ചു, അവർ നമ്മളെ തേടി ഇവിടെ എത്തി, ഇനി ഞാനാ കാൽചുവട്ടിൽ കുറച്ചു നാൾ നിന്നോട്ടെ,
നീ എന്റെ ഒപ്പം വരണം.

ഉമ്മായുടെ വാക്കുകൾ തട്ടി കളയാൻ മനസ് അനുവദിച്ചില്ല,
സഖാവിനെയും, കുടുംബത്തിനെയും വിട്ടു പോകാൻ വിഷമം ഉണ്ടെങ്കിലും എന്റെ ഭാവി ശോഭനമാകാൻ മലബാറിലേക്ക് പോകാൻ സഖാവും നിർദ്ദേശിച്ചു.